γράφει ο Λουκάς Γεωργιάδης.
Ο φασισμός του εθνικοσοσιαλιστή Χίτλερ και ο κομμουνισμός του Στάλιν ήταν οι δύο εξαμβλωματικές καταστάσεις του 20ου αιώνα, οι οποίες οδήγησαν την Ευρώπη σε πολέμους, τόνους αίματος, αθρώπινα δράματα, οικονομική καταστροφή και κοινωνική συμφορά. Αυτά τα δύο αποβράσματα είχαν και έχουν οπαδούς, που συγκροτούν ένα αηδιαστικό περιθώριο, που λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός για την οπισθοδρόμηση και τον βιασμό των αξιών της αστικής δημοκρατίας.
Σήμερα, στη Γερμανία, αν διανοηθείς και φωνάξεις «Ζήτω ο Χίτλερ» σε έχουν… μπαγλαρώσει και σου… ράβουν το «κουστούμι», για να θυμάσαι τη βλακεία που διέπραξες. Σε πολλές χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, έχει συμπεριληφθεί στο Σύνταγμα διάταξη περί απαγόρευσης συμμετοχής κομμουνιστικών κομμάτων σε εκλογές. Αν τολμήσεις δε να φωνάξεις ζήτω ο Στάλιν, σ΄ έχουν αρπάξει σηκωτό, πριν προλάβεις να… αναπνεύσεις. Η Γερμανία και οι χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, έπαθαν και έμαθαν. Γνώρισαν αιμοσταγείς δολοφόνους που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για το ποιος θα προκαλέσει τον πλέον ανατριχιαστικό θάνατο.
Οι ίδιες οι κοινωνίες αλλά και αποφασισμένοι πολιτικοί, τόλμησαν και χάραξαν μια νέα πορεία. Γύρισαν σελίδα. Καθόρισαν τη μοίρα και το ριζικό τους μέσα από μια νέα οπτική, η οποία έδινε προοπτική για ένα ελπιδοφόρο αύριο. Τους έμαθαν να σέβονται τους δημοκρατικούς κανόνες, να τηρούν ευλαβικά τους κανόνες της ανθρώπινης συμβίασης, δημιόυργησαν οικονομικά θαύματα για να μην ξαναζήσουν πάλι τον εφιάλτη. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Γερμανίας, η οποία ηττημένη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έχοντας φτάσει στη χρεοκοπία, άλλαξε ρότα και σήμερα είναι η πρώτη δύναμη στη Γηραιά Ήπειρο. Έπαθαν και έμαθαν. Και το σημαντικότερο απ΄ όλα είναι ότι δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν παρόμοιες καταστάσεις. Οι κοινωνίες αυτές έκαναν τη δική τους υπέρβαση και σήμερα όποιος δηλώσει νοσταλγός του Χίτλερ και του Στάλιν αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος χωρίς… πάτο. Είναι δακτυλοδεικτούμενος και ελεεινός. Αντιμετωπίζει τις συνέπειες που απορρέουν από τους κανόνες της δημοκρατικής πολιτείας χωρίς εκπτώσεις και χωρίς οίκτο.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που ευτυχώς δεν γνώρισε τον κομμουνισμό. Ωστόσο, δεν τον έχει αποβάλλει όπως άλλες χώρες. Αναφερόμαστε στο καρκίνωμα αυτό, καθώς η άλλη πολιτική… νεοπλασία, αυτή του δεξιού εξτρεμισμού, βρίσκεται στη φυλακή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή δεν μπορεί να εκδηλώσει μεταστάσεις. Το «αυγό του φιδιού» κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, μπορεί να γεννήσει φίδια-τέρατα, έτοιμα να χύσουν το… δηλητήριο τους. Ως προς το συγκεκριμένο άκρο, η κατάσταση αυτή τη στιγμή είναι πλήρως ελεγχόμενη και δύσκολα θα διανοηθούν κάποιοι να σηκώσουν κεφάλι, μιμούμενοι πρακτικές που έχουν ήδη καταδικαστεί.
Το άλλο άκρο όμως, αυτό της «αναρχοκομμούνας», προσπαθεί απεγνωσμένα και απελπισμένα, να μας επιβάλλει το… ιδεώδες της τρομοκρατίας, Ελεεινά υποκείμενα που κινούνται μεταξύ αεργίας και κοινού ποινικού δικαίου, αυτο-χρίζονται «σωτήρες», αποτελώντας απειλή για τον φιλήσυχο και νοικοκύρη αυτού του τόπου. Άλλωστε μισούν την κανονικότητα, μισούν τους πολίτες που προοδεύουν ή δίνουν μάχη επιβίωσης και δεν διστάζουν να του προσθέσουν νέα οικονομικά βάρη, μέσα από το καταστροφικό τους έργο σε δημόσια κτήρια, τράπεζες κλπ. Γιατί τον λογαριασμό αυτών των τύπων, τον πληρώνουμε όλοι εμείς. Δυστυχώς για εμάς, αυτά τα «φίδια» έχουν ως… άξιους συμπαραστάτες πολιτικούς… πύθωνες. Πολιτικά υποκείμενα ταυτίζοντα με τρομοκράτες, καταστροφείς και κακοποιούς, «υπερασπιζόμενοι» τους αδύναμους της κοινωνίας, οι οποίοι ωστόσο, θα πληρώσουν και το κόστος για το… service.
Ουδείς μπορεί να υπολογίσει το τεράστιο κόστος που προκάλεσε η τρομοκρατία στην Ελλάδα, καθώς και οι εξτρεμιστικές πράξεις των τελευταίων 47 ετών. Ποτέ δεν θα το μάθουμε. Δεν θα μάθουμε πόσοι επενδυτές έσβησαν από το πλάνο τους την Ελλάδα, γιατί δεν ήθελαν να γίνουν τραγικοί πρωταγωνιστές ενός δράματος που ενίοτε είχε στοιχεία φαρσοκωμωδίας. Ποτέ δεν θα μάθουμε πόσα εκατομμύρια πελάτες έχασαν τα μαγαζιά της Αθήνας τις τελευταίες δεκαετίες καθώς χαρτογραφούνται πλέον ως «υψηλού κινδύνου» για τη διάπραξη εξτρεμιστικών ενεργειών. Ποτέ δεν θα μάθουμε πόσες περιοχές υποβαθμίστηκαν από τη δράση μπαχαλάκηδων, εμπόρων ναρκωτικών και κακοποιών του κοινού ποινικού δικαίου. Γιατί όπου επικρατεί εξτρεμισμός, επικρατεί και η αντίληψη ότι μάθανε πως… καιγόμαστε, πλακώσανε κι οι… μπάχαλοι. Κανένα οικονομικό μοντέλο δεν μπορεί να υπολογίσει έστω και κατά προσέγγιση το κόστος, τα διαφυγόντα έσοδα και εισοδήματα καθώς και τη «δολοφονία» χιλιάδων θέσεων εργασίας.
Από την άλλη, η ελληνική κοινωνία φαίνεται να ωριμάζει μετά την εμπειρία του 2015, ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης όλων αυτών των καταστάσεων. Τις απορρίπτει ξεκάθαρα. Βλέπει ότι οι φονιάδες και οι εν δυνάμει φονιάδες είναι δίπλα του και μέσα στο σπίτι του. Είναι αυτοί που θα του κάψουν το μαγαζί και το αυτοκίνητο, αυτοί που θα τρομοκρατήσουν τα μέλη της οικογενείας που πηγαίνουν στη δουλειά τους ή στις κοινωνικές συναναστροφές τους. Είναι αυτοί που μπορεί με τις ζωώδεις συμπεριφορές τους, να αποτελέσουν την αιτία για να εγκλωβιστούν αθώοι άνθρωποι στο… πεδίο της μάχης και να έχουν το μαρτυρικό τέλος των τριων νέων ανθρώπων και ενός εμβρύου στο κτήριο της Marfin στην οδό Σταδίου, στις 5 Μαίου του 2010.
Κάποιοι συμπολίτες μας που ανήκουν στους αδύναμους, θεωρούν ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι οι… κατάλληλες για να στείλουν το μήνυμα στο… σύστημα. Έτσι πίστευαν και οι περισσότεροι για τη «17 Νοέμβρη», η οποία δεν… τρομοκρατούσε τον λαό, αλλά σκότωνε δεξιούς, όπως μας είπε ένα αξιολύπητο πολιτικό στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσοι πολίτες έχουν ακόμη τέτοια αντίληψη, Δεν βάζουν τα πράγματα κάτω και να σκεφτούν ορθολογικά. Δεν μπορούν να αντιληφθούν λόγω της κομμουνιστικής… νάρκωσης στην οποία έχουν περιέλθει, ότι αυτά τα ανθρωποειδή που κυκλοφορούν και καταστρέφουν, στην ουσία «σκοτώνουν» τις προοπτικές του αδύναμου . Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι αγώνες στη ζωή κατακτώνται όχι με τον παρασιτισμό, τον τραμπουκισμό, τους εμπρησμούς και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα από λαοπλάνους και πολιτικούς απατεώνες, αλλά με τη διαρκή προσπάθεια για οικογενειακή και οικονομική πρόοδο, συνοδευόμενη από θετική κοινωνική αναγνώριση. Δεν αντιλαμβάνονται ότι όλα αυτά τα κακοποιά στοιχεία «δολοφονούν» θέσεις εργασίας και αναγκάζουν το Κράτος να φέρει πιο αυστηρό πλαίσιο νόμων. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος προστασίας της δημοκρατικής πολιτείας μας. Κάποιοι συμπολίτες μας πιστέυουν ότι τα αποβράσματα που καίνε και σπάνε με διάφορα προσχήματα ή αιτήματα ή αφορμές, εργάζονται για το δικό τους… καλό, ενώ επί της ουσίας υπονομεύουν το παρόν και το μέλλον τους.
Η κοινωνία ομόθυμα και ασυμβίβαστα πρέπει να καταδικάσει όλα αυτά τα «φίδια» που κυκλοφορούν ανάμεσα μας και να αποδοκιμάσει τους πολιτικούς… πύθωνες που τα γεννούν. Ας ρωτήσουν τους κατοίκους των Εξαρχείων τι βιώνουν επί χρόνια τώρα και πόσο υποβαθμίστηκε η ζωή τους. Οι εχθροί της κοινωνικής συνοχής βρίσκονται εντός των τειχών και είναι αυτοί που δεν θα διστάσουν σε μια δύσκολη εθνική στιγμή, να προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερη ζημία, καίγοντας και σπάζοντας, όταν κάποιοι άλλοι θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της πραγματικής μάχης. Ο αδύναμος πρέπει να μεταβληθεί σε εφιάλτη του καθενός εν δυνάμει δολοφόνου, μπαχαλάκια, τρομοκράτη και κακοποιού. Ταυτόχρονα, πρέπει να γυρίσει την πλάτη του σε όλους αυτούς τους πολιτικούς μαστρωπούς που καιροφυλακτούν για να δρέψουν τα οφέλη από τέτοιες ανώμαλες καταστάσεις από ψυχανώμαλους δήθεν αγωνιστές.
Η διακυβέρνηση της χώρας από το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ και το εκτρωματικό συνονθύλευμα του… ΣΥΡΙΖΑΝΕΛισμού, πρέπει να… φυτέψει καλά μέσα στο θυμικό μας την ακλόνητη σκέψη, ότι ποτέ δεν πρέπει να επιτρέψουμε ως κοινωνία, την ταυτόχρονη συνύπαρξη πολιτικών και ποινικών εγκληματιών. Δεν μπορεί να ξαναδώσει δέυτερη ευκαιρία στους αμετανόητους που δεν δίστασαν μέσα σε λίγους μήνες να τινάξουν στον αέρα τη μακροπρόθεσμη οικονομική βιωσιμότητα της χώρας, «φορτώνοντας» κυρίως στους αδύναμους τον «φουσκωμένο» λογαριασμό της ζημίας των 200 δισ. ευρώ και πλέον. Ούτε να τους συγχωρήσει για τα εγκλήματα των 53 μηνών διακυβέρνησης τους. Ταυτόχρονα, η κοινωνία δεν πρέπει να ξαναδώσει το δικαίωμα σε… ημι-πιτσιρικάδες και ηλικιωμένους… κομμουνιστοταλιμπάν, να την εκμαυλίσουν και να τη βιάσουν θεσμικά, πολιτισμικά και αξιακά.
Δεν αρκεί όμως η καταδίκη της κοινωνίας και η περιθωριοποίηση των «φιδιών» που κυκλοφορούν στους δρόμους και των πολιτικών… φιδιών. Πρέπει και η Πολιτεία να μεριμνήσει κατά τρόπο αυστηρό, ώστε τα «φίδια» που παρανομούν, να έχουν ποινές ανάλογες με το κόστος που προκαλούν στην κοινωνία. Αυτό το κόστος δεν περιορίζεται στον λογαριασμό της υλικής ζημίας, αλλά επεκτείνεται και στον ανεκτίμητο πλούτο της ασφάλειας και της κοινωνικής προκοπής. Όσοι καταστρέφουν πρέπει να πληρώνουν βαρύτατο τίμημα. Να γνωρίζουν ότι τους περιμένουν πειθαρχικές φυλακές τύπου Γ΄ και βαρύτατο οικονομικό κόστος. Αυτοί οι τύποι που έχουν ως οδηγό τη δήλωση ενός τυχοδιώκτη που τόλμησε να αναρωτηθεί «και τι έχουν οι μολότοφ;», πρέπει να γνωρίζουν ότι η συντεταγμένη πολιτεία, στο όνομα των φορολογούμενων πολιτών, θα τους επιβάλλει αυτό που τους αξίζει. Τα μέτρα πρέπει να είναι δρακόντεια και να φτάνουν σε ποινές κάθειρξης, στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για πολλά χρόνια και αποκλεισμό από οικονομικές παροχές.
Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς οίκτο. Ασάλιωτα, αβασάνιστα και… αβάδιστα. Το κόστος της ζημιάς τους θα είναι βραχυπρόθεσμο και διαχειρίσιμο, αλλά το όφελος της κοινωνίας θα είναι μακροχρόνιο και σίγουρο. Ή εμείς, ή αυτοί…
