Παραπάνω όμως είπα “μάζα”, γι αυτό ας μπω στο κυρίως θέμα. Τις προάλλες διάβασα εδώ, στο apopseis, άρθρο που γράφηκε με αφορμή το γεγονός, ότι ο Υπουργός Παιδείας έπεσε θύμα λεκτικής βίας και χλευασμού για τη σωματική του διάπλαση και ότι μάλιστα αυτό έγινε πρώτο θέμα στο διαδίκτυο και την τηλεόραση. Τηλεόραση δεν βλέπω εδώ και χρόνια. Η ενημέρωσή μου είναι μέσω διαδικτύου. Ωστόσο, το θέμα δεν έπεσε στην αντίληψή μου και δεν θα το είχα πάρει καν χαμπάρι, αν δεν τράβαγε την προσοχή μου ο τίτλος του άρθρου, που μιλούσε για “πολιτικό bullying”. Δεν θα σας κρύψω, ότι πριν ακόμα το ανοίξω και χωρίς να γνωρίζω σε ποιον αναφερόταν, η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν ένα γενικόλογο, “καλά του κάνανε”. Του όποιου! Και πραγματικά, εκεί, στην πρώτη αντίδραση, αναγνωρίζει κανείς την αυθόρμητη “παιδικότητα” ενός αγανακτισμένου απλού ανθρώπου, που μάλιστα ανήκει στην κατηγορία εκείνων που γενικά υπερασπίζονται, σέβονται και κυρίως αγαπούν τον άνθρωπο σαν οντότητα και μαζί με τον άνθρωπο και τις όποιες ιδιαιτερότητές του.
Το θέμα είναι, ότι μετά από εκείνη την πρώτη πραγματικά “παιδιάστικη” αντίδραση του “καλά του κάνανε”, άνοιξα στη συνέχεια το άρθρο και αντικειμενικά, ώριμα και ενήλικα, συμφώνησα απολύτως με τον γράφοντα ως προς το βασικό θέμα που θίγει. Στο σημείο αυτό όμως, υπάρχει ένα αλλά… “και αυτό το αλλά είναι πολύ σοβαρό” – γιατί τα επιμέρους σημεία του άρθρου, μου έδωσαν μπόλικη τροφή για σκέψη. Ακούστε λοιπόν…
Ένα από τα βασικά σημεία που θίγονται στο κείμενο περί “πολιτικού bullying” είναι ο χώρος της δημοσιογραφίας. Ο συντάκτης του κειμένου αναφέρει, ότι το ζήτημα έγινε “πρώτο θέμα στο διαδίκτυο και στην τηλεόραση” και ότι “φωτογραφία του Υπουργού χωρίς μπλούζα” προβλήθηκε “σε τηλεοπτική εκπομπή που έχει πρώην βουλευτής και αρχηγός κόμματος”. Και στο σημείο αυτό, θα πω κάτι πολύ σοβαρό. Γνωρίζω προσωπικά, εξαιρετικούς δημοσιογράφους – και όχι δημοσιογράφους εντός εισαγωγικών – που έχουν βρεθεί εδώ και χρόνια εκτός, όχι μόνο του τηλεοπτικού, αλλά και γενικότερα του δημοσιογραφικού χώρου, ακριβώς επειδή δεν διανοήθηκαν καν να ρίξουν το επίπεδό τους σε τέτοιου είδους μιντιακή θεματολογία. Γνωρίζω ανθρώπους του χώρου, που κυριολεκτικά τους απέβαλε το “σύστημα” και τους πέταξε σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ιδιωτική τους ζωή, αυτοεκτίμηση και γενικότερες ισορροπίες, επειδή δεν έκαναν εκπτώσεις στην ποιότητα της ενημέρωσης και στη διαφάνεια. Κι αναρωτιέμαι τώρα. Αυτό δεν είναι bullying; Κι αν δεν είναι bullying, τότε τι είναι; Κι αν είναι, γιατί ποτέ κανείς δεν μίλησε γι’ αυτό; Επειδή δεν ήταν Υπουργοί;
Ένα άλλο ζήτημα που θίγεται στο άρθρο είναι, ότι κάποιοι, με κάποιους τρόπους, έχουν ορίσει – ουσιαστικά, καθορίσει και επιβάλλει, εδώ και χρόνια – το πρότυπο του σωματότυπου, ανδρών και γυναικών, που “δικαιούται” να χαίρει… εκτιμήσεως και θαυμασμού στις παραλίες και όχι μόνο και να γίνεται εξίσου “πρώτο θέμα”, με πολλαπλά συνεπακόλουθα. Αν αυτό δεν είναι bullying, τότε τι είναι; Και ποιοι είναι αυτοί που διαμόρφωσαν, προέβαλαν και επέβαλαν το “κοινωνικό σύστημα” των μπρατσαράδων με τα κούφια κεφάλια και των “κυριών” του λίφτινγκ, του μπότοξ και του στρινγκ;
Bullying δεν ασκείται στον κολλητό μου, που του έμεινε απ’ το σχολείο το “ο τάδε ο χοντρός”, ενώ έγινε “Ο Τάδε ο Γιατρός”; Bullying δεν ασκείται στη γυναίκα της διπλανής πόρτας, που κάνει δίαιτα 15 χρόνια, προσπαθώντας να μπει στα – σύμφωνα με τα πρότυπα της εποχής – ρούχα, όπου με το ζόρι χωράει το μέσο γυναικείο σώμα, στο 4XL; Bullying δεν έχει ασκηθεί στον άντρα ή στη γυναίκα που “δεν αισθάνεται άνετα με το σώμα του”, επειδή ο ερωτισμός που εκπέμπει το μυαλό του δεν αντιπαραβάλλεται καν, δίπλα στον γραμμωμένο ηλιοκαμένο πανίβλακα, με το IQ ραδικιού; Ή μήπως δεν έχει ασκηθεί bullying στον μέσο άνθρωπο – γονιό, οικογενειάρχη, εργαζόμενο – με το πρότυπο του life style που επί σειρά ετών κατέκλυζε – και ακόμα κατακλύζει – το σύμπαν μας; Ή μήπως δεν ασκήθηκε bullying σε κάθε έναν – ναι, ακόμα και μέσα στον χώρο της πολιτικής – που επέλεξε την οδό της εντιμότητας, της καθαρότητας και της αξιοσύνης, τη στιγμή που χαρακτηριζόταν “γραφικός” επειδή διαφύλασσε πέντε βασικές αξίες στη ζωή του και στη δουλειά του – την πολιτική; Αν αυτά δεν είναι bullying, τότε τι είναι; Ο χοντρός; Κι αν δεν είναι bullying η πίεση που ασκείται στον γέροντα με τα 200 ευρώ σύνταξη, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από το κράτος, τότε τι είναι; Κι αν ακόμα και για τον άλλο γέροντα, εκείνον που η σύνταξή του μειώθηκε από τα 1700 στα 900, δεν είναι αυτό bullying, τότε τι είναι; Και ο άστεγος, που ζει χρόνια στο χαρτόκουτο με την κοινωνία να σωπαίνει, τι είναι; Σ’ αυτόν δεν ασκήθηκε και συνεχίζει να ασκείται, bullying; Κι αν δεν είναι bullying κάθε πολιτική αυθαιρεσία και κάθε πειραματισμός που βάζει στον δοκιμαστικό σωλήνα καθημερινά, εμάς και τα παιδιά μας, τότε τι είναι; Ο χοντρός; Ε, κι ο πατέρας μου χοντρός ήταν, γι αυτό και πήγαινε για μπάνιο σε απόμερες παραλίες! Ας πάει εκεί κι ο Υπουργός, αν δεν μπορεί να το διαχειριστεί!
Το bullying όμως – καθώς και η αντιμετώπισή του – δεν έχουν να κάνουν με τον χοντρό! Έχουν να κάνουν με τον διαφορετικό! Και ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας το έχει φάει στη μάπα εδώ και πολλά χρόνια και με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Bullying στην πιο ψηλή, την πιο όμορφη, την πιο καλή μαθήτρια της τάξης! Bullying στη νοικοκυρά, την εργαζόμενη, τη μεροκαματιάρα που κάνει τρεις δουλειές για να μεγαλώσει και να σπουδάσει τα παιδιά της. Bullying στο αρσενικό που κοκκινίζει από ευγένεια και ντροπαλοσύνη και όχι από θρασύτητα και νταηλίκι. Bullying στον μετανάστη, αλλά και ΑΠΟ τον μετανάστη.
Να με συγχωρεί η χάρη σας, αλλά ούτε εγώ, ούτε η γυναίκα της διπλανής πόρτας, ούτε ο Γιώργος, ο Βαγγέλης ή ο Θανάσης φτιάξαμε έτσι αυτήν την κοινωνία! Αντιθέτως μάλιστα, μέσα από όλη αυτήν την πίεση που μας ασκήθηκε, προσπαθήσαμε να κρατηθούμε και να την κρατήσουμε όρθια! Συμφωνώ ότι όλα τα παραπάνω είναι ζήτημα παιδείας και ότι “με κανένα κατεπείγον νομοσχέδιο η παιδεία δεν αποκτιέται ”, πριν όμως από το “πολιτικό bullying” που ασκήθηκε στον Υπουργό – στον όποιο Υπουργό, που συμμετείχε στη δημιουργία αυτού του “καταπληκτικού” κόσμου, όπου ζούμε – έχω να σκεφτώ πολλούς δικούς μου ανθρώπους, φίλους, γνωστούς, αγαπημένους… έναν ολόκληρο λαό… που έχουν υποστεί το δικό τους bullying και που προηγούνται στη λίστα των προτεραιοτήτων μου! Σίγουρα προηγούνται κατά πολύ!…
Για να διαβάσετε το βιβλίο της Λίλιαν Μπαντάνη «Η σχοινοβάτης», πατήστε εδω!
