Τα πράγματα γίνονται με τον τρόπο τους.

Ερχόμαστε, παρατηρούμε, φεύγουμε.

Η ευφυία που τα επιβλέπει

γίνεται σιτηρέσιο του νου

δοκίμιο και ποίημα,

Γίνεται ζέστη στο κρύο,

             κρύο στη ζέστη

             καλό και κακό ταυτόχρονα

             δίκιο κι άδικο καθ’ υπαγόρευσιν

             σύνεση κι αφροσύνη

πρόβλεψη ή αβλεψία.

Η αποτίμηση τους

             σκέψη για σκέψη

Μαθηματικά για ενοποίηση των επισυμβαινόντων,

επεξήγηση

απότοκη πεποίθηση μιας προϊούσας θέωσης.

Η ευφυία γίνεται λόγος, που

θαυμάζει και επαινεί

τα θαυμαστά, τους θαυμαστές τους,

ίδια λόγος, που οικτίρει και τιμωρεί,

αφού πλάστηκε στους δυϊσμούς της.

Η ευφυία γονατίζει να φιλήσει τη γη της και κρυφοκοιτά

μουρντάρισα προς πέρα, προς το Σύμπαν, γιατί

προς τα εκεί αβόλευτη

νιώθει να μεγαλώνει αβόλευτη.

Δεν αρκείται στα

που έχει,

στιγμές πολλές, συνεχώς,

ανοίγει το παράθυρο,

ακόμη κι όταν ανοιχτό

… γιατί πιστεύει ότι χωρίς ν’ ανοίγει δεν θα υπάρχει.

 

Υπαρξιακή θεώρηση του νου μου

αγάπα τη θλίψη σου, γιατί γεννά

χαρά και δημιουργία.

Μίσησε την ακινησία τής βολεμένης του χαράς,

που ξεχνά ν’ ανοίγει το παράθυρο και

μένει να πνίγεται

στην κλεισούρα του «τίποτα».

 

Ζήσε το συμβάν

ως να ήσουν απαραίτητος

για να υπάρχει.

 

 

Για περισσότερα ποιήματα του Μάνου Μαυρομουστακάκη στο apopseis πατήστε εδώ!