Πληροφορήθηκα για το χτύπημα στο Παρίσι, όταν ο χαρακτηριστικός ήχος λήψης μηνύματος στο κινητό μου, διέκοψε τις μικροαπολαύσεις της βραδιάς. Διάβασα, μένοντας αρχικά άναυδη. Ξέρετε, εκείνη την πρώτη ανθρώπινη αντίδραση της παγωμάρας που σε καταλαμβάνει τη στιγμή του αιφνιδιασμού. Αμέσως μετά, μετέφερα την είδηση και στις υπόλοιπες, ανταλλάσοντας ταυτόχρονα μηνύματα και πληροφορούμενη περισσότερες λεπτομέρειες. Το σκηνικό γύρω μας άλλαξε. Καθεμιά έκανε τις δικές της αστραπιαίες σκέψεις, τις δικές της πρώτες αυθόρμητες εκτιμήσεις. Καθεμιά είχε να σκεφτεί ένα δικό της πρόσωπο. Γιατί καθένας μας πια σ’ αυτόν τον τόπο έχει έστω και έναν – το λιγότερο – δικό του που ζει πλέον στο εξωτερικό. Φίλους, συγγενείς, αγαπημένους. Δεν ανοίξαμε τηλεόραση. Περιοριστήκαμε στις πληροφορίες που ήδη είχαμε, χωρίς τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που προσθέτουν οι εικόνες. Εξάλλου, δεν ήθελε και πολύ, να φτιάξεις εικόνες στο μυαλό σου. Εικόνες φρίκης και τρόμου, ανθρώπων που λίγο νωρίτερα είχαν ξεκινήσει, όπως κι εμείς, για διασκέδαση και βρέθηκαν όμηροι στα χέρια τρομοκρατών, κάποιοι από αυτούς δολοφονημένοι, που δεν επέστρεψαν ποτέ ξανά στο σπίτι τους..

Παγκόσμιο φαινόμενο το φαινόμενο της τρομοκρατίας, μια ακόμα μορφή πολέμου, με ήχους, εικόνες, σκηνές και, το κυριότερο, αποτελέσματα πολέμου. Νεκρούς. Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, κατά περίπτωση, νεκρούς. Χαμένες ζωές αθώων ανθρώπων, που δεν συμμετέχουν ποτέ στους σχεδιασμούς κάποιων, μόνο πληρώνουν το τίμημα της διαστροφής τους έναντι της ανθρωπότητας, της ειρήνης, της ίδιας της ζωής. Μα μήπως τέτοιοι δεν υπήρξαν και όλοι οι πόλεμοι που έχει να επιδείξει η Ιστορία; Μήπως τέτοιος δεν είναι ο πόλεμος από τον οποίο τρέχουν να ξεφύγουν όλοι αυτοί οι θαλασσοπνιγμένοι αθώοι, αναζητώντας καταφύγιο στην “ασφαλή” γηραιά ήπειρο; Μήπως μια μορφή πολέμου δεν είναι ακόμη και η ανάγκη των φίλων που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, επειδή αδυνατούν να επιβιώσουν στον τόπο μας; Πόλεμος. Παντού πόλεμος. Κάθε μορφής. Πόλεμος αντί ειρήνης. Αντί της ίδιας της ζωής. Και για να επικαλεστώ λίγο τη βοήθεια της σημειολογίας των λέξεων.. Όταν τελικά – από τύχη – ζεις και γεύεσαι ακόμα κάποιες από τις μικρές πολύτιμες ανθρώπινες στιγμές της καθημερινότητας, ο πόλεμος αυτός ονομάζεται αγώνας για επιβίωση. Όταν πάλι – από ατυχία – βρεθείς αντιμέτωπος με ένα αιφνίδιο τρομοκρατικό χτύπημα, ο πόλεμος αυτός ονομάζεται θάνατος.

Πόλεμος vs ζωής, λοιπόν. Τύχη ή ατυχία στα χέρια διεστραμμένων ψυχασθενών που ορίζουν την ανθρωπότητα και κοστολογούν την αξία της ανθρώπινης ζωής στο μηδέν. Ας προσπαθήσουμε όμως να μην ξεχνάμε, πως κάθε φορά που η ανθρωπότητα θρηνεί αθώους που δολοφονούνται άδικα, η ζωή κλαίει…