γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Μεγαλώνουμε σε μια χώρα ηρώων. Ή τουλάχιστον έτσι μας λένε. Σαν τον Τάκη που κατάφερε να περάσει το μάθημα στο πανεπιστήμιο, έχοντας ξενυχτήσει πίνοντας το προηγούμενο βράδυ. Ή τον Μήτσο που πέτυχε να πείσει το αφεντικό του πως είναι δική του η κλεμμένη από τον συνάδελφό του δουλειά. Ή το Δημητράκη που έκανε τον άρρωστο για να γλιτώσει το διαγώνισμα. Ή αυτόν που πέρασε από τελευταίος πρώτος στη σειρά, ή αυτόν που σφύριξε σαν γορίλας στην κοπέλα που περνούσε, ή εμένα κι εσένα τον ίδιο σε τελική ανάλυση. Ήρωες καθημερινοί. Από φθηνό δράμα πιθανότατα.
Το πρόβλημα ξεκινάει από τη μαμά και τον μπαμπά σου. Τους ανθρώπους οι οποίοι σου έμαθαν πως είσαι σημαντικός. Δεν είσαι, ας είμαστε ειλικρινείς. Οι περισσότεροι είμαστε μέτριοι άνθρωποι, δίχως αυτό βέβαια να μας καθιστά λιγότερο ξεχωριστούς. Ο περίγυρός μας, οι αξίες που εκπροσωπούμε, ο κόπος μας, είναι μερικά από τα πράγματα που μπορούν να δηλώσουν την ποιότητα του χαρακτήρα μας. Όχι “το άστρο” που σου είπαν πως έχεις απ’ όταν γεννήθηκες. Τα αστέρια βρίσκονται στον ουρανό και μας προκαλούν να τα αγγίξουμε, αν ήταν στη γη θα έχαναν την αξία τους. Αγαπητοί γονείς λυπάμαι, μα τα παιδιά σας είναι κοινοί θνητοί σαν όλους τους άλλους. Όπως εσείς δηλαδή.
Μεγαλώνοντας, το σχολείο φροντίζει να επιβραβεύσει τη συμπεριφορά του κάθε φιλόδοξου φωστήρα: ξεχωρίζοντας τον καλύτερο παπαγάλο, υποτάσσοντας την κριτική ικανότητα και πριμοδοτώντας όσους έχουν τα λεφτά να πάνε στο καλύτερο φροντιστήριο. Η μαθητική ζωή περνάει όμορφα, με καταλήψεις για στρογγυλές τυρόπιτες και τα σχετικά. Στο πανεπιστήμιο οι εστίες επαρκούν για ελάχιστους, συνεπώς δεν είναι λίγα τα παιδιά που αναγκάζοντας να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους. Αντίθετα, οι κομματικές παρατάξεις έχουν τη δυνατότητα να λύνουν και να δένουν σε κάθε τομέα της εξωακαδημαϊκής -τουλάχιστον- ζωής. Ευτυχώς όμως μπορεί να σπουδάσει ο Ρωμανός, οπότε όλα είναι τέλεια.
Η έλλειψη παιδείας οδηγεί σε αποτελέσματα συγκεκριμένα: την οικονομική κρίση, το σεξισμό και το ρατσισμό, τη βία στους δρόμους, τους καραφλούς φασίστες στη Βουλή. Ωστόσο, εμείς συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε πως θα πάρουμε την Πόλη, πως ο Σώρρας θα μας χαρίσει το χρέος, πως όλοι μας ζηλεύουν επειδή δεν έχουν τζατζίκι και “Greek dance”. Ονειρευόμαστε τους εαυτούς μας δηλαδή να καβαλούν το άρμα του ηλίου, με τους άλλους πλανήτες να περιστρέφονται γύρω. Πώς να μας σταματήσει ένα κόκκινο φανάρι;
Ζούμε στη χώρα των ονείρων. Του Ελύτη, του Καζαντζάκη, της κοπέλας από τη διαλυμένη οικογένεια που κατάφερε να βρει μια καλύτερη ζωή παλεύοντας σε κάποια ξένη γη. Ζούμε στη χώρα των ονειροπαρμένων. Εκεί που μπορείς να δώσεις αξία στον εαυτό σου χωρίς να έχεις κάνει τίποτα, αφού το τίποτα κυβερνά ως κοσμοαντίληψη. Ας είναι. Το χώμα αυτό το αγαπάμε, είναι ο τόπος που επιλέξαμε για πατρίδα. Και θα τον φτιάξουμε αυτόν τον τόπο, όπως οι παππούδες μας τον έχτισαν από τα ερείπια της ναζιστικής κατοχής και του αδελφοκτόνου σπαραγμού. Αρκεί να πούμε μια “συγγνώμη” στους εαυτούς μας, έστω κάπως αγουροξυπνημένοι.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Μανώλη Πέπονα «Ήρωες και Φιλοκτήτες» πατήστε εδώ!
