Μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις η στάση αυτών των κυβερνητικών εκπροσώπων είναι και εξόχως ύποπτη. Υπάρχει μια έκφραση του μυθικού ντετέκτιβ του Σέρλοκ Χώλμς που μου αρέσει πάρα πολύ και πολλές φορές στη ζωή μου τη βρήκα αληθινή. Ο Κόναν Ντόυλ λοιπόν, δια στόματος Σέρλοκ Χώλμς είπε ότι όταν απορριφθεί κάθε άλλη λογική πιθανότητα αυτό που μένει όσο παράξενο και αν ακούγεται, είναι η αλήθεια. Έτσι λοιπόν και ακλουθώντας τη συμβουλή του διάσημου ντετέκτιβ και επειδή παράλληλα δεν θεωρώ το Σίμο Κεδίκογλου τόσο βλάκα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το μόνο που μένει στη περίπτωση του είναι ότι είναι κρυφό-ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί με τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες με το βίντεο στο YouTube, όσα είπε ο κύριος Κεδίκογλου εκπροσωπώντας την ελληνική κυβέρνηση – αυτό τονίστε το γιατί δεν τα είπε σε κοκτέιλ πάρτι ή σε κάποιο φατσοβιβλίο – και επειδή κάθε έγκλημα ακόμα και τα εγκλήματα βλακείας έχουν κίνητρο το όφελος, σε αυτή τη περίπτωση αυτός που ωφελήθηκε ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά τα πράγματα παρόλο το γελοίο της πράξης και των δηλώσεων είναι πολύ πιο σοβαρά. Το να κάνεις πολιτική με το YouTube είναι σαν να διδάσκεις Ελληνική ιστορία στο πανεπιστήμιο με σημείο αναφοράς τη Wikipedia. Εκτός του ότι πρέπει να είσαι άσχετος βλάκας αποδεικνύεις και την έλλειψη γνώσεων αλλά κυρίως την έλλειψη επιχειρημάτων. Όταν μάλιστα το βίντεο που χρησιμοποιείς είναι χαλκευμένο και αποτέλεσμα χειραγώγησης, εύκολα αποδείξιμο μιας και στην ίδια σελίδα του YouTube υπάρχει και το μη χαλκευμένο βίντεο, τότε πια ξεφεύγεις από τη βλακεία και εξελίσσεται σε εγκληματική ενέργεια που απαιτεί εισαγγελική επέμβαση. Και δεν φτάσαμε ακόμα στο χειρότερο. Το χειρότερο είναι ότι όταν το YouTube και ένα χαλκευμένο βίντεο γίνονται σημείο αναφοράς για θέματα τρομοκρατίας τότε πληγώνεται θανάσιμα η αξιοπιστία της ελληνικής κυβέρνησης όποιος και αν πρωθυπουργεύει. Αυτή είναι λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση που θα μας σώσει; Που έχει ανάγκη να προβάλει ένα εύκολα αναγνωρίσιμα χαλκευμένο βίντεο για να υπερασπιστεί …τι; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άντρο τρομοκρατίας; Ότι δεν κάνει για να κυβερνήσει; Και το λέει ποιος; Αυτός που διαστρεβλώνει την αλήθεια, που λέει εν γνώση του ψέματα και καταφεύγει στη κουτσομπολίστικη λασπολογία; Λέει ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα; Και μια απλή απορία κύριε Σαμαρά, κύριε πρωθυπουργέ, αυτός είναι ακόμα εκπρόσωπος της κυβέρνησης; Και μετά απορούμε όλοι γιατί οι πολιτικοί στην Ελλάδα έχουν χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας όταν το ψάρι βρωμοκοπάει από το κεφάλι;
Και μην ετοιμαστείτε να βάλετε πάλι ταμπέλες, είναι με αυτό το κόμμα ή είναι με το άλλο. Εδώ δεν μιλάμε για κόμματα ή για πολιτική αλλά για ηθική. Βαριά λέξη η ηθική, ε; ολόκληρος Αριστοτέλης, ο διαμορφωτής της σύγχρονης δυτική σκέψης αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη της ηθικής. Ακόμα και στη σύγχρονη ψυχιατρική η έλλειψη κώδικα ηθικής είναι δείγμα ψυχασθένειας. Όταν λοιπόν αποδεδειγμένα έχεις κάνει λάθος – εν γνώση σου η όχι, εγώ θα πάρω και τη πιθανότητα ότι ήταν απλά βλακεία και δεν ήξερε – η ηθική επιβάλει να ζητήσεις συγγνώμη όσο και αν σε υποτιμά. Η ηθική επιβάλει. Ο κύριος Κεδίκογλου λοιπόν ούτε συγγνώμη ζήτησε ούτε φαίνεται έχει σκοπό να ζητήσει, αποδεικνύοντας …τι κύριε πρωθυπουργέ; Ποιος εκπροσωπεί την ελληνική κυβέρνηση;
Και μην νομίζετε ότι είδα το δέντρο και έχασα το δάσος – το ξέρω ότι αυτό θα είναι η επόμενη σας σκέψη. Εδώ μιλάμε για τρομοκρατία, θα μου πείτε, εδώ μιλάμε για μια βόμβα σε μέρος πολυσύχναστο με οικογένειες και παιδιά, μιλάμε για σφαίρες καλασνίκωφ στο γραφείο του πρωθυπουργού.
Επειδή ξέρετε πια για τις παρενθέσεις μου, εδώ χρειάζομαι να κάνω μια. Θα σας πω μια ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια που μπορείτε να φανταστείτε ποσό σοβαρά χάραξε τη μνήμη μου ώστε να την θυμάμαι σαράντα και βαλε χρόνια μετά σαν να ήταν χτες. Λόγο της δουλειάς του πατερά μου στο δημοτικό φοίτησα σε διαφορετικα σχολεία σε διαφορετικές περιοχές, πολλές φορές μικρές κοινωνίες που όλοι ήξεραν όλους. Κάποια στιγμή σε μικρή τάξη του δημοτικού βρέθηκα σε μια τέτοια μικρή κοινωνία και φυσικά σε μια τάξη που όχι απλά ο ένας ήξερε τον άλλο αλλά από ένα σημείο και ύστερα όλοι ήταν συγγενείς, από ξαδέλφια σε μακρινά ξαδέλφια και κουμπαριές. Εγώ ο ξένος που δεν το πλησίαζε κανείς. Άσε που ήμουν και ο Αθηναίος και έκανε το κακό χειρότερο. Μια μέρα λοιπόν ενώ κρεμούσαμε τα μπουφάν – σας λέω το θυμάμαι σαν να ήταν χτες – βλέπω διπλά μου ένα αγοράκι, το Παύλο να βάζει το χέρι του στη τσέπη ενός μπουφάν που δεν ήταν δικό του, το δικό του το φορούσε, να παίρνει κάτι και να τρέχει προς το προαύλιο. Δεν είπα τίποτα μέχρι που στο πρώτο διάλλειμα ακούστηκε μια κραυγή και όλα τα παιδιά μαζευτήκαν γύρω από ένα άλλο αγόρι – κοιτά που θυμάμαι και τα ονόματα – τον Γιώργο που ούρλιαζε ασταμάτητα.
Σύντομα εμφανίστηκε και ο δάσκαλος μας που αφού επέβαλλε τη σιωπή ρώτησε τι συμβαίνει. «Ο Αθηναίος μου έκλεψε το στρατιωτάκι που είχα στη τσέπη.» Απόλυτη σιωπή και όλοι να κοιτάζουν εμένα. Εγώ βουβός, ούτε που καταλάβαινα τι συμβαίνει. Ο δάσκαλος με βουτά από το αυτί και χωρίς κουβέντα με τρέχει τραβώντας με από το αυτί στην αίθουσα όπου πιάνει τον ξύλινο χάρακα του μέτρου και μου ουρλιάζει να απλώσω το χέρι. Ξέρω ότι πολλοί έχετε ανατριχιάσει και ειδικά οι νεότεροι αλλά εμείς ήρθαμε από μια άλλη εποχή και ειδικά η επαρχία μπορούσε να γίνει τρομακτική όταν ήσουν παιδί. Οι χαρακιές έπεφταν λοιπόν η μια μετά την άλλη με εμένα να φωνάζω ότι δεν είχα κλέψει τίποτα, τον δάσκαλο να ουρλιάζει δώστε πίσω ανεβοκατεβάζοντας με όλο και πιο πολύ δύναμη το χάρακα στη παλάμη μου και την αίθουσα με τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια να παρακολουθούν βουβοί.
Δεκαέξι χαρακιές. Ακόμα τις βλέπω στην δεξιά μου παλάμη και μετά από σαράντα και βαλε χρόνια ακόμα πονάνε. Και θα συνέχιζαν αν ο Παύλος δεν φώναζε, «Εδώ είναι, το βρήκα κατά από τα μπουφάν! Σου έπεσε όταν έβγαζες το μπουφάν!» Το στρατιωτάκι πήγε στον Γιώργο που το κοίταξε προσεκτικά για να βεβαιωθεί ότι ήταν το δικό μου, μετά μου έριξε μια ματιά όλη έχθρα και βγήκε έξω από την αίθουσα για να συνεχίσει το διάλειμμα του ακολουθημένος από τα υπόλοιπα παιδιά. Όσο για το δάσκαλο που όλη αυτή την ώρα περίμενε να δει τι θα γίνει με το χάρακα απειλητικά πάνω από την παλάμη μου για το δέκατο-έβδομο χτύπημα απόθεσε το χάρακα στο γραφείο του και λέγοντας μου «Να μην το ξανακάνεις,» έφυγε για να συνεχίσει το τσιγάρο του. Αν κάποιοι από αυτούς το διαβάζουν και το θυμούνται, εύχομαι να έχουν αλλάξει, αλλά η ιστορία δεν τέλειωσε εδώ. Ευτυχώς μετά από τρεις μήνες φύγαμε πάλι για την επομένη πόλη και το επόμενο σχολειό γιατί για όλο αυτό το καιρό ήμουν ο …Αθηναίος ο κλέφτης! Δεν είχε σημασία αν είχα κατηγορηθεί άδικα και αν ποτέ δεν μαρτύρησα ποιος πραγματικά είχε κάνει το έγκλημα, για μια μικρή κοινωνία με κλειστά μυαλά που το μη δικό μας ήταν αυτομάτως και το κακό δεν υπήρχε περίπτωση να μην είσαι ένοχος.
Το θέμα της τρομοκρατίας είναι πάρα πάρα πολύ σοβαρό. Και η αντιμετώπιση της δεν βρίσκεται σε ψέματα και στημένες κατηγορίες. Τόσο σοβαρό που κάθε λάθος επιδεινώνει τη κατάσταση και το να κατηγορείς τον πολιτικό σου αντίπαλο συνέχεα ακόμα κι όταν ξέρεις ότι έχεις άδικο για τρομοκράτη δεν βοηθάει αλλά δίνει καινούργιες δικαιολογίες και αφορμές. Συν ότι το παρελθόν μας στην Ελλάδα θα έπρεπε να μας έχει δώσει ηχηρά μαθήματα. Στα κυβερνητικά κόμματα που με τόση ευκολία κατηγορούν πολικούς τους αντίπαλους για συνεργάτες της τρομοκρατίας και ειδικά το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε κάποιος να τους θυμίσει τι είχε ειπωθεί για τον Αντρέα Παπανδρέου – ξέρετε, εκείνον το Μαοϊκό τρομοκράτη – και τους στενούς συνεργάτες τους συμπεριλαμβανόμενου του Άκη – εδώ γελάμε υστερικά – τη περίοδο 1978-1981.
Για τον Αντρέα εκείνη τη περίοδο είχε σχεδόν ειπωθεί ότι κρύβεται πίσω από τη 17 Νοέμβρη και ότι είναι ο θεωρητικός τους. Για να μη θυμηθούμε τις ιστορίες/μυθους για τα παλιά στελέχη του ΠΑΚ. Κι αν ο κύριος Βενιζέλος τα ξέχασε καλό θα ήταν κάποιος να του τα πει να τα θυμηθεί, φαντάζομαι δεν είμαι ο μοναδικός ζωντανός από αυτή τη περίοδο στην Ελλάδα. Αλλά κι η ΝΔ έχει πράγματα να θυμηθεί. Ας θυμηθούν οι παλαιότεροι την υπόθεση Κρυστάλλη, του χαφιέ της ΚΥΠ, την βόμβα στην Κατεχάκη που στόχευε τον Μητσοτάκη και που όλα έγιναν και καλά για να πλησιάσει ο Κρυστάλλης την 17 Νοέμβρη. Αν τα θυμηθούν λοιπόν όλα αυτά θα καταλάβουν πόσα λάθη έχουν επαναληφτεί. Θα καταλάβουν ότι μια κυβέρνηση, μια γενικότερα πολιτική κατάσταση και κατεστημένο που χάνει καθημερινά την αξιοπιστία του με δηλώσεις στηριγμένες σε χαλκευμένα βίντεο όπως αυτές του κυρίου Κεδίκογλου αλλά καθώς και ανταπαντήσεις του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας φωνάζοντας ότι «εγώ δεν είμαι ελέφαντας, εσύ είσαι ελέφαντας,» τραυματίζουν θανάσιμα την αξιοπιστία όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά ολοκλήρου του πολιτικού συστήματος και δίνουν αφορμές και δικαιολογίες σε αυτούς με τις βόμβες και τα καλασνίκωφ. Και ξέρετε, υπάρχουν και χειρότερα, όχι μόνο τους δίνουν δικαιολογίες αλλά τους δικαιώνουν κι όλας στα μάτια τους γιατί θεωρούν ότι αποδίδουν δικαιοσύνη σε ένα σύστημα απαξιωμένο από βλάκες και κλέφτες.
Έτσι απλή απορία κύριε πρωθυπουργέ της Ελλάδος και αντιπρόσωπε του ελληνικού πολιτικού συστήματος, ο κύριος Κεδίκογλου σοβαρά ακόμα εκπροσωπεί την ελληνική κυβέρνηση;
