γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ζούμε σε παράξενους καιρούς. Νέες κατασκευές, με θεωρήσεις ανορθολογισμού, αναζητούν βουλιμικά συγκρούσεις στα προβλήματα και όχι λύσεις.
Η νέα αφήγηση εστιάζει στους φοβισμένους πολίτες, στους ασυνείδητα καταπιεσμένους ώστε να τους συστρατεύσει σ’ ένα καταναγκαστικό συλλογικό μύθο. Εκείνο του “οδηγού ηγέτη” που υπόσχεται λύτρωση από την πανδημία και προστασία από τα δεινά της.
Έκπληξη, άγχος, φόβος και δυστυχία περιπλεγμένα με εικόνες της δύσκολης καθημερινότητας, επιχειρούν μια σύγχυση που προβάλλεται στη βάση ιδεολογίας και πραγματικότητας και σχηματοποιείται ξεδιάντροπα από εικόνες και πληροφορίες σκοπιμότητας με οδηγό την υπερβολή, τη μεγαλομανία και το ψέμα.
Συνειδητά ορισμένοι επιλέγουν και πάλι διαχωριστικές γραμμές καθότι αναμφίβολα αυτές εξυπηρετούν τη νέα εξαπάτηση και εγγυόνται την κανονικότητα της παρακμής. Το σπουδαιότερο ατού στον λαϊκίστικο κυκεώνα της θώπευσης των χαμηλότερων στρωμάτων είναι οι συνθήκες πόλωσης που επιχειρούν, προκειμένου να μπούνε και πάλι στο πολιτικό κάδρο, με ανέξοδη και ανεύθυνη ελπίδα που ξαναφέρνουν από την πίσω πόρτα.
Σε τέτοιους ταραγμένους καιρούς εμφανίζονται οι αμφισβητίες, οι συνωμοσιολόγοι και οι “σωτήρες” με την αλάνθαστη συνταγή του ωραιοποιημένου μεγάλου κράτους πατερούλη, τη συνταγή του λεφτόδεντρου που οι άλλοι θα πληρώσουν. Την τελευταία δεκαετία ορισμένοι αναρριχήθηκαν στην εξουσία δια εξαπάτησης του λαού, χτίζοντας σε αγανακτισμένους και σε μαγκάλια, στο σκίσιμο των μνημονίων και την ισοπέδωση της κοινωνίας, συνεχίζοντας σήμερα με το σποτάκι του ελληνικού τουρισμού, την πρόσφατη βέλγικη φωτογραφία περί δήθεν «οργίου αστυνομικής βίας», την τηλεκπαίδευση, την εργαλειοποίηση των παιδιών αυτής και πόσα ακόμη. Σπεκουλάρουν διαρκώς στην καταστροφή, στην επιδείνωση της πανδημίας και σε περισσότερη δυστυχία, βλέποντας τον άθλο της αθλιότητας του παρελθόντος οδηγό για το μέλλον.
Αλλά οι απαιτήσεις της κοινότητας αντιτίθενται στους ψευδώνυμους επαναστάτες και τα πολιτικά παρατράγουδά τους. Η σιωπηλή πλειοψηφία των πολιτών, εργατών, αγροτών, οικογενειαρχών και μεσαίας τάξης δείχνει σταθερά εμπιστοσύνη στις επιλογές της κυβέρνησης και τους αποξενώνει από το ταλαιπωρημένο σώμα του, στρεφόμενοι στην πολιτική ορθότητα και το ρεαλισμό. Η χώρα, παρά τα δομικά προβλήματα που άφησε η δεκαετής μνημονιακή κρίση και παρά την απίστευτη ένταση του δεύτερου κύματος της πανδημίας που συγκλονίζει ολόκληρη την Ευρώπη, τα πηγαίνει πολύ καλύτερα στην αντιμετώπιση της πανδημίας από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Μια επικίνδυνη αγνωσία και μια παράδοξη πολιτική τυμβωρυχία εξελίσσονται παράλληλα, τείνοντας να διασταυρωθούν σε σεναριακές εφευρέσεις αφροσύνης.
Η αρχή του τέλους της πανδημίας έρχεται και σύντομα θα αποτελέσει ανάμνηση, αλλά η μεμψιμοιρία και η κενοφροσύνη τους θα μείνει να τους ακολουθεί.
