γράφει ο Βασίλης Βρανάς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κομπάζει για την κοινωνική πολιτική την οποία εφαρμόζει και ιδιαίτερα για τη μείωση της ανεργίας, η οποία αγγίζει σήμερα το 18%. Μία τυπική επίσκεψη στην ιστοσελίδα του ΟΑΕΔ όμως, αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πώς προκύπτει το προαναφερθέν καμάρι της κυβέρνησης.
Το κράτος δίνει επιδόματα σε ανέργους, το κράτος δίνει επιδόματα σε επιχειρήσεις για πρόσληψη εργατικού δυναμικού, το κράτος δίνει έκπτωση σε προγράμματα επιμόρφωσης, το κράτος προσφέρει δωρεάν μετακίνηση σε ανέργους και το κράτος «ανοίγει» θέσεις ορισμένου χρόνου για, ως επί το πλείστον, εργασία στο Δημόσιο.
Όσο και αν φαίνεται θεμιτή η παραπάνω πρακτική, στην πράξη δημιουργεί δύο αδιέξοδα, τα οποία με μαθηματική ακρίβεια θα μας οδηγήσουν -πάλι- στο χείλος της καταστροφής. Πρώτον, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα χρήματα δεν τα παράγει το κράτος. Αντιθέτως, τα εισπράττει μέσω (κατά κύριο λόγο) φόρων. Οι φόροι μπορεί να είναι άμεσοι ή έμμεσοι, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι υψηλοί, ώστε να μπορεί να στηριχθεί το δαιδαλώδες «κοινωνικό» κράτος της Αριστεράς. Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Ιδεολογικά η Αριστερά και η Κεντροαριστερά, στηρίζουν την ύπαρξή τους στο Κράτος και στην τροφοδοσία του με φόρους, ώστε αφού εισπράξουν 10 να δώσουν κοινωνικό μέρισμα 5 και να τους ευγνωμονείς…
Το δεύτερο αδιέξοδο είναι η καταπίεση του ιδιωτικού τομέα και κυρίως των ελεύθερων επαγγελματιών, οι οποίοι συχνά καλούνται να πληρώσουν σε φόρους τα 3/4 των εσόδων τους ή φορολογούνται ακόμα και για μηδενικό εισόδημα! Αυτός ο επαγγελματίας, μπροστά στο αδιέξοδο, είτε θα φοροδιαφύγει είτε, ακόμα χειρότερα, θα σταματήσει τη δουλειά του και θα καταφύγει στο ταμείο ανεργίας για να εισπράττει επιδόματα -τα οποία προκύπτουν από τους άλλους φορολογούμενους- και θα πει και ευχαριστώ στην τάχα κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης, η οποία εξαρχής τον έστειλε στον ΟΑΕΔ.
Τελικά, η ανεργία φτάνει στο 18% και κάποιοι καμαρώνουν (σ.σ. τα Κίτρινα Γιλέκα βγήκαν στους δρόμους με 9% ανεργία) την ώρα που οι περισσότεροι από τους φερόμενους ως απασχολούμενους, εργάζονται σε ευκαιριακά επιδοτούμενα προγράμματα, γίνονται στρατός από μετακλητούς ή έχουν αναγκαστεί να χτυπήσουν πολιτικές πόρτες για να βρουν δουλεία και έτσι το δήθεν κοινωνικό τους κράτος, καταλήγει να είναι πελατειακό κράτος. Αυτά δηλαδή τα οποία στηλιτεύει η Αριστερά, τα κάνει και μάλιστα σε χειρότερη μορφή.
Αφού λοιπόν καταλήγουμε να καραδοκούμε για επιδόματα, ανοίγουν και μια χούφτα θέσεις στον Δήμο ή στα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών κλπ. για 3 μήνες, μετράνε την πλασματική ανεργία την βρίσκουν 18% (!) και όλα καλά… Σε τελευταία ανάλυση η κυβέρνηση θα δηλώσει πως η ανεργία έπεσε και παράλληλα, ως δήθεν Ρομπέν των Δασών παίρνουν τα λεφτά των πολλών και τους επιστρέφουν πίσω το 1/3, σαν ψευδαίσθηση κοινωνικού μερίσματος. Το πελατειακό κράτος έτσι γιγαντώνεται και αφού οι πολίτες σου πουν ευχαριστώ, υφαρπάζεις και την ψήφο τους.
Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εκεί. Για να πετύχει η συνταγή χρειάζεται και να αποδομήσεις τον αντίπαλο, το οποίο είναι εύκολο, αρκεί να του κολλήσεις την ταμπέλα του νεοφιλελεύθερου. Δεν έχει σημασία αν έχεις εφαρμόσει νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακόμα και αυτοί που τους κατηγορείς δίστασαν να εφαρμόσουν, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να πείσεις τον ταλαίπωρο λαό ότι οι άλλοι είναι νεοφιλελεύθεροι, ενώ εσύ τους μειώνεις την ανεργία και τους δίνεις και επίδομα (με την παραπάνω μέθοδο βέβαια).
Η ιστορία αυτή πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις ασφυκτιούν, οι ελεύθεροι επαγγελματίες «τιμωρούνται» και η οικονομία καταλήγει σταδιακά (πάλι) σε μελλοντικό αδιέξοδο. Την ίδια ώρα οι νέοι, οι οποίοι επιδιώκουν μακροχρόνια καριέρα φεύγουν στο εξωτερικό, γιατί το να δουλεύεις 3 μήνες και μετά ΟΑΕΔ και μετά πάλι 3 μήνες, δεν είναι καριέρα, δεν είναι ζωή…
Η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη και η ανάπτυξη θα έρθει από την φιλελεύθερη οικονομία και όχι από το δήθεν φιλεύσπλαχνο κοινωνικό κράτος-Λεβιάθαν που χτίζει η Αριστερά, γιατί σε αντίθετη περίπτωση η Ελλάδα θα καταλήξει ξανά να είναι εξαρτώμενη από τους δανειστές της. Τότε, όταν δηλαδή θα επιστρέψει η κρίση, η Αριστερά θα παρουσιάζεται πάλι ως σωτήρας των φτωχών και η ακροδεξιά θα καπηλευτεί όλη τη δυσαρέσκεια του κόσμου, για τους «κακούς» δανειστές…
Την πρώτη κρίση της ζήσαμε με φτωχοποίηση και άνοδο των άκρων. Την δεύτερη κρίση, εάν δεν κάνουμε κάτι για την αποφύγουμε, θα την ζήσουμε σε συνθήκες διευρυμένης φτώχιας και με τα άκρα να διαφεντεύουν το σκήνωμα της χώρας.
