γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Είναι γνωστό πως η νίκη έχει πολλούς μνηστήρες και επομένως δεν είναι τυχαίος ο συνωστισμός στον προθάλαμο των υποψηφίων στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.
Το συνέδριο βρίθει από άκαπνους και φυγόμαχους τακτικιστές μέχρι μπαρουτοκαπνισμένους αλλά και νεότερους από το νέο ρεύμα του μητρώου. Πολλοί, ακόμη και στην πολιτική επιτροπή, πολιτικά ανύπαρκτοι, είναι ορατοί μόνο στα social όπου πιστοποιούν το πολιτικό εκτόπισμα δια των selfie και like. Άλλοι πάλι, χορτάτοι στο παρελθόν, βρίσκονται αενάως σε πολιτικό κώμα. Όχι βέβαια πως σήμερα αντιδρούν περισσότερο, αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ευνοεί τη διαμαρτυρία. Η έκθεση του καθενός είναι μια οικειοθελής πορεία στην κοινωνία, όπου κανείς αγωνίζεται και τελικά πιθανά να είναι άλλες οι βουλές του κυρίου, κατά το “ανταποδοθήσεται γάρ σοι εν τη αναστάσει των δικαίων”.
Οι αλτρουιστές και ανιδιοτελείς όμως αδημονούν και αισθάνονται ηθικά απαξιωμένοι. Η ματαιοδοξία είναι ταυτισμένη με την εξουσία. Δεν αξιοποιήθηκαν. Δεν εξαργύρωσαν τα αργύρια ούτε πρόλαβαν γραμματείες, υπουργεία, διοικητές νοσοκομείων έστω ή την προεδρία σε κάποια ΔΕΚΟ. Αφού έκαναν το οδοιπορικό τους επέστρεψαν.
Πολλά πολιτικά σαΐνια μετερχόμενα τεχνικές και δοξασίες, από τα αποφθέγματα του Αϊνστάιν μέχρι την οντολογία του Πλάτωνα, σιωπούσανε. Γιατί να βγάλουνε αυτοί τα κάστανα, αφού υπάρχουν τα κορόιδα της πολιτικής ευθύνης; Τέτοια σιωπή, στα πρότυπα του Μεγάλου, θα ήταν άδικο να μη ανταμειφθεί. Αναρωτιέται κανείς που βρίσκονταν αυτοί τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων, των δύσκολων αποφάσεων για την χώρα και το κόμμα. Ιδιαίτερα την περίοδο ΄10 – ’14 όπου τα δύσκολα μέτρα ήταν καταιγιστικά και σε αρκετές περιπτώσεις, αν δεν ήταν άφωνοι, ήταν σίγουρα απέναντι. Στα χρόνια που κύλησαν η εξαπατούσα Αριστερά έγινε κυβέρνηση με νέα μνημόνια και νέες δεσμεύσεις, αλλά εκείνοι στις θέσεις τους καταγγέλλοντας σιωπηρά τους άλλους, την Αριστερά και τα λογής κεκτημένα απ’ τα οποία προνομιακά επωφελήθηκαν.
Σήμερα εκπροσωπούν την επίπλαστη ευμάρεια άλλων εποχών, μια πολιτική αβελτηρία, δηλαδή τίποτε. Η επικοινωνιακή τακτική τους είναι τουλάχιστο κουτοπόνηρη, αν όχι καιροσκοπική. Είναι βέβαιο πως αν χρειαστεί να μιλήσουν για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να αναφέρουν όλα εκείνα που απέφυγαν ή πολέμησαν από λαϊκίστικα μετερίζια. Τα απολωλότα προστάτες, επανέρχονται ως τιμητές χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, προσδοκώντας θέσεις και οφέλη. Στο πολιτικό χωνευτήρι του συνεδρίου, ετερόκλητων και ομοειδών, πλασάρονται ως το νέο, αλλά η ανανέωση η ανάκαμψη και η ανασυγκρότηση γίνονται στην κοινωνία. Όσο και να κρύβονται πίσω από τα χαμόγελα και τα social media, οι πολίτες δεν ξεχνούν.
