Ας ξεκινήσουμε με όλους τους υπόλοιπους της ΚΕΦΕ, εκτός από τον Παπαμιμίκο. Δεν είμαι πολύ καιρό ελεύθερος επαγγελματίας, αλλά ήδη έχω φάει αρκετές σφαλιάρες. Το σημαντικότερο μάθημα που έχω πάρει τόσο καιρό είναι ότι σε πράγματα που με αφορούν θα πρέπει, αν λόγω τεχνικών λεπτομερειών δεν γίνεται να έχω πλήρη γνώση, τουλάχιστον να καταλαβαίνω τι περίπου γίνεται. Έχω μάθει ότι αυτόν που λέει «μη φοβάσαι, ξέρω εγώ, μη σε νοιάζει» πρέπει να τον φοβάμαι περισσότερο και από το να μου έκλεβαν τον υπολογιστή μαζί με όλο το αρχείο μου, τη σφραγίδα μου και το μπλοκ των τιμολογίων.
Ο λόγος είναι απλός: στη δεύτερη περίπτωση έχω ένα γιγαντιαίο πρόβλημα που μπορώ όμως να το αντιμετωπίσω. Είναι στο χέρι μου με σκληρή δουλειά και με ακόμα λιγότερες ώρες ύπνου να ξαναφτάσω την επιχείρηση εκεί που ήδη ήταν. Αντίθετα, στην περίπτωση του «μη φοβάσαι, εγώ ξέρω, μη σε νοιάζει» υπάρχει το ενδεχόμενο να ζημιωθώ με ανεπανόρθωτο τρόπο, ενώ ταυτόχρονα η τύχη μου εξαρτάται όχι από εμένα, αλλά από κάποιον τυχαίο, ενώ θα έχω απολέσει και την αξιοπιστία μου. Πιστέψτε με, στον σύντομο χρόνο που είμαι ελεύθερος επαγγελματίας έχω συναντήσει δεκάδες τέτοιους τύπους και εννιά στους δέκα ήταν απλά επικίνδυνοι.
Όταν λοιπόν όλη η ΚΕΦΕ άκουσε τον Παπαμιμίκο να τους λέει ότι το θέμα της ψηφοφορίας είναι διευθετημένο, ότι δεν τους αφορά και ότι «μη φοβάστε, ξέρω εγώ, μη σας νοιάζει», γιατί δεν τον κάθισαν κάτω τον νεαρό Ανδρέα να τον αναγκάσουν να τους εξηγήσει για ποιο λόγο δεν θα έπρεπε να νοιάζονται; Γιατί δεν άκουσαν αυτή τη φράση του σαν προειδοποίηση για κίνδυνο και δεν πανικοβλήθηκαν όπως θα έκανε κάθε επαγγελματίας; Η απάντηση είναι απλή: γιατί δεν ήταν επαγγελματίες. Ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς είχαν παρελθόν ως επαγγελματίες τα αντανακλαστικά τους είχαν μουδιάσει τόσο πολύ που απλά δεν εντόπισαν τον κίνδυνο ή, ακόμα χειρότερα, δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν για να αποτρέψουν την καταστροφή.
Ας εξετάσουμε τώρα υπό αυτό το πρισμα και τον ίδιο τον Ανδρέα Παπαμιμίκο. Ας υποθέσουμε ότι ορθά επέλεξε τη συγκεκριμένη εταιρία για τη διεξαγωγή των εσωκομματικών εκλογών -ας υποθέσουμε είπα, μη πέφτετε να με φάτε!!! Ενδιαφέρθηκε να μάθει πώς ακριβώς λειτουργεί το μαραφέτι που θα μετράει τις ψήφους; Ενδιαφέρθηκε να τεσταριστεί το σύστημα ή αρκέστηκε στα «μη φοβάσαι, εμείς ξέρουμε, μη σε νοιάζει» της εταιρίας που προσέλαβε; Όταν διαπιστώθηκε η κρίση το Σάββατο μία ημέρα πριν από τις εκλογές και έγινε κατανοητό ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να γίνει την επόμενη ημέρα η ψηφοφορία, ήξερε πώς να αντιδράσει; Ακόμα και πολιτικά, ήξερε ότι άμα αποτύχαινε ο μέχρι την Κυριακή το πρωί συνεργάτης του Απόστολος Τζιτζικώστας θα τον έδειχνε ως αποδιοπομπαίο τράγο; Φυσικά και δεν ήξερε και ο λόγος είναι ολόιδιος με αυτόν που αναφέραμε νωρίτερα. Δεν ήταν επαγγελματίας. Δεν είχε τύχει ποτέ να παίζεται το μέλλον του σε αποφάσεις λίγων ωρών. Ούτε είχε τύχει ποτέ να έχει κάποιον συνεργάτη που να ρίξει πάνω του όλη την ευθύνη για να επωφεληθεί ο ίδιος. Ούτε φυσικά είχε αντιμετωπίσει ποτέ στο παρελθόν τους «μη φοβάσαι, εγώ ξέρω, μη σε νοιάζει».
Ή μάλλον, για να είμαστε σωστοί, ήταν επαγγελματίας. Επαγγελματίας ΔΑΠίτης και αργότερα επαγγελματίας ΟΝΝΕΔίτης. Ένα παιδί, γιατί παιδί είναι, που δεν έχει κοιμηθεί ποτέ δώδεκα ώρες μέσα σε πέντε ημέρες επειδή δεν προλάβαινε λόγω δουλειάς. Ένα παιδί που δεν είχε ποτέ αφεντικό για να λογοδοτήσει άμα τα σκάτωνε με κίνδυνο να χάσει τη δουλειά του, άρα και το μισθό του, άρα και τη δόση του στο δάνειο. Δεν είχε ποτέ την ατυχία να συνεργαστεί με άτομα που τον κοίταξαν σαν αρπαχτή. Δεν την είχε πατήσει ποτέ στο παρελθόν από τους «μη φοβάσαι, εγώ ξέρω, μη σε νοιάζει» για να αποφύγει τώρα την καταστροφή.
Ήταν πάντα ένας άνθρωπος πολλά υποσχόμενος και με ικανότητες που ο κάθε πρόεδρος τον ήθελε κοντά του και με το μέρος του και φρόντισε να παραμείνει ακριβώς ο ίδιος από τότε που ήταν και ηλικιακά παιδί. Δεν απέκτησε ποτέ εμπειρία, δεν έφαγε ποτέ τα μούτρα του, δεν φοβήθηκε ποτέ για το μέλλον του, όπως ακριβώς συνέβη και με τα περισσότερα, σαφώς μεγαλύτερα σε ηλικία, μέλη της ΚΕΦΕ.
Μη ψάχνετε αλλού, αυτός είναι ο λόγος για την κατάντια της Νέας Δημοκρατίας: το ότι κουμάντο πλέον κάνουν τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Όλοι οι πρόεδροι και οι βαρώνοι του κόμματος θεώρησαν σωστό να επενδύσουν σε άψητους νεολαίους με αποτέλεσμα οι νεολαίοι να αναρριχηθούν, να βολευτούν οικονομικά, να παραμείνουν άψητοι και να φτάσουν να διοικούν το κόμμα. Αν αυτό που λέω σας φαίνεται παράλογο, απλά κοιτάχτε από ΣΥΡΙΖΑ μεριά τι έγινε με τον νεολαίο Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του και πόσο καλά τα καταφέρνουν με τη διοίκηση της χώρας μας. Μπορεί να είναι χρήσιμοι οι αιώνιοι νεολαίοι, αλλά δεν μπορείς να έχεις μόνο αυτούς, ειδικά σε διοικητικές θέσεις.
Για να είμαστε όμως σωστοί, από τη μεριά του ο Ανδρέας Παπαμιμίκος δεν έκανε κάτι παράλογο. Ανέλαβε μια θέση τεράστιας ευθύνης και θεώρησε ότι η προϊστορία του στο κόμμα είναι από μόνη της ένα αρκετά μεγάλο βιογραφικό για να δικαιολογήσει την ανέλιξή του. Γιατί όμως να μη στοχεύσει ψηλά; Και γιατί όχι ακόμα πιο ψηλά; Γιατί να μην ονειρευτεί τον εαυτό του ως υπερυπουργό σε περίπτωση που εκλεγεί ο εκλεκτός του ο Απόστολος Τζιτζικώστας; Γιατί να σταματήσει όμως εκεί και να μην ονειρευτεί τον εαυτό του ως τον μεθεπόμενο πρόεδρο της ΝΔ; Ποιον να ζηλέψει άλλωστε; Τον –ανεξαρτήτως ικανοτήτων- πρώτο ΟΝΝΕΔίτη πρόεδρο Κώστα Καραμανλή, τον νεολαίο που στα 25 του έγινε Βουλευτής και πριν τα 30 του Υπουργός Αντώνη Σαμαρά ή τον πρώην πρόεδρο ΟΝΝΕΔ Βαγγέλη Μεϊμαράκη;
Γιατί να μη κάνει όνειρα αυτός και ο κάθε αιώνιος νεολαίος; Άλλωστε, όπως ο ίδιος πολύ καλά γνωρίζει και όπως φαίνεται ακόμα και μέσα από αυτές τις ημιτελείς εσωκομματικές εκλογές, περισσότερο από όλα για την ανέλιξη ενός ατόμου μετράει το πόσο τον προωθεί το κόμμα. Γιατί να μη βρεθεί αύριο αυτός υποψήφιος για την προεδρία; Αχ και να μη γινόταν αυτό το λάθος με τις εσωκομματικές, πόσο ψηλά μπορεί να έφτανε!
Και το χειρότερο από όλα; Εσύ και εγώ αναγνώστη δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αποφασίζουν κάποιοι ποιός θα είναι ο επόμενος υπερυπουργός, ο επόμενος υποψήφιος πρόεδρος, ο επόμενος περιφερειάρχης, ο επόμενος οτιδήποτε και εμείς οι ψηφοφόροι απλά καθόμαστε και βλέπουμε τα παιδιά του κομματικού σωλήνα σαν να είναι ποδοσφαιριστές. Παίζουν μόνοι τους σε ένα παιχνίδι που εμείς δεν μπορούμε για κανένα λόγο να επέμβουμε. Μόνο που δεν είναι έτσι ακριβώς, έχουμε και εμείς μια μικρή δύναμη για παρέμβαση. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα έχουμε εκλογές, αντί να ψηφίσουμε αυτόν που δείχνουν τα κανάλια και που προτείνει ο κόμμα, ας ρίξουμε και μια ματιά στο βιογραφικό τους. Μπορεί να μη καταφέρουμε να απαλλαγούμε από όλους -άλλωστε ο Ανδρέας Παπαμιμίκος απέκτησε όλη αυτή την υπερεξουσία χωρίς να έχει ποτέ ψηφιστεί σε ανοιχτές εκλογές- αλλά θα απαλλαγούμε από κάποιους. Ακόμα και αυτοί οι λίγοι που θα διώξουμε ίσως να κάνουν κάποια διαφορά.
Φωτογραφία από https://www.flickr.com/photos/thecampbells/5104243440
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
