Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δείχνει σημάδια κόπωσης και έντονης φλυαρίας, με αποτέλεσμα η παραγωγή του κυβερνητικού έργου να περιορίζεται στα εντελώς διαδικαστικά ζητήματα των δανειστών μας. Η αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων φαντάζει ανέφικτη διαδικασία για αρκετά μέλη της κυβέρνησης, κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα την καθυστέρηση δυναμικής επανεκκίνησης της οικονομίας.
Οι επιχειρηματίες αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και η δημιουργία νέων εσόδων για τη πατρίδα μας είναι μια απατηλή υπόθεση εργασίας.
Στη παγκόσμια διάσκεψη για το κλίμα στο Παρίσι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ατζέντα και οι γενικόλογες τοποθετήσεις οδηγούν τη χώρα μας σε ρόλο απλού παρατηρητή. Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να αξιοποιήσει το ΕΣΠΑ και να προχωρήσει στη διαμόρφωση ενεργειακών κτιρίων, σε πρώτη φάση στα δημόσια κτίρια και κατόπιν να επεκταθεί και στις υπόλοιπες δομές του κράτους. Χάνονται μεγάλες ευκαιρίες και η χώρα μας αδυνατεί να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις που ανοίγονται μπροστά της.
Αξίζει να τονισθεί ότι το επενδυτικό σοκ των 100 δισ. ευρώ που έχει ανάγκη η χώρα δεν μπορεί να έχει άλλη αφετηρία από αυτήν του ενεργειακού τομέα. Το μέλλον προτρέπει για καινοτομία και η νεά γενιά έχει τα προσόντα να απογειώσει τη πατρίδα μας. Τυχόν αναποφασιστικότητα της κυβέρνησης να αναλάβει τολμηρές αποφάσεις, όπως θα ήταν οι αποκρατικοποιήσεις, που συνθέτουν πόλο έλξης επενδυτών και επενδύσεων θα δημιουργούσε νέες αμφισβητήσεις στο διεθνή επιχειρηματικό περιβάλλον.
Το «προπατορικό αμάρτημα» ήταν η υπόθεση πως το τέλος του ψυχρού πολέμου σήμαινε πράγματι και το τέλος της ιστορίας. O εφησυχασμός αυτός βασιζόταν στην πεποίθηση ότι είχαν βρεθεί τα όρια της πολιτικής και των οικονομικών. Οι φιλελεύθερες αγορές θα δημιουργούσαν μόνιμη ευημερία, ενώ ο πολιτικός πλουραλισμός θα γινόταν το τελικό σύστημα διακυβέρνησης. Η διεθνής τάξη θα ξαναχτιζόταν στα πρότυπα της ευρωπαϊκής πολυμέρειας.
Η πρώτη ψευδαίσθηση διαλύθηκε από την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, αλλά οι κυβερνήσεις και οι ψηφοφόροι δεν έχουν εγκαταλείψει ακόμα την ιδέα ότι η δημοκρατία είναι ο φυσικός προορισμός της πολιτικής. Όταν τα πράγματα πάνε στραβά –όπως με τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Αλ Κάιντα και του ISIS και την αντεπίθεση της Ρωσίας– η ενστικτώδης αντίδραση είναι να αντιμετωπίζονται ως εξαιρέσεις. Αλλά τώρα τα πράγματα είναι πιο σοβαρά, κυρίως με την εισροή στην περιφέρεια της Ευρώπης προσφύγων που φεύγουν από τις χώρες τους για να γλυτώσουν από την βία και το χάος.
Νέα δεδομένα για πολιτικούς με ιδιαίτερα προσόντα, οξυδέρκεια και στρατηγική. Έχει έρθει η ώρα για τους Ευρωπαίους ηγέτες να νιώσουν περήφανοι για όσα έχουν χτίσει και να αναγνωρίσουν ότι απειλούνται. Στους δρόμους του Παρισιού ο κόσμος έδειξε να μην είναι διατεθειμένος να τρομάξει από τους δολοφόνους. Αυτό πρέπει να συμβεί σε όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης ξεπερνά παροδικές απειλές και αποτελεί πυξίδα συνεργασίας και ευημερίας.
