γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
«…Ένας πρώην κωμικός ηθοποιός, βάζει τώρα το κεφάλι του στον πάγκο του χασάπη, μπας και φιλοτιμηθεί επιτέλους η συγχυσμένη Δύση και θυμηθεί τις αξίες της και σταματήσει αυτόν τον καινούργιο εφιάλτη του πολέμου.
Κάποιοι είπαν ότι συγκέντρωση εναντίον της Ρωσίας γίνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μα όχι, δεν έγινε κατά της Ρωσίας, έγινε κατά της στρατιάς του Πούτιν, να φύγει από την Ουκρανία. Αυτό είναι το ζητούμενο. Κατά τα άλλα, Ρωσία θαυμάσια χώρα.
Τέλος δε μπορεί να μη νιώσεις να αναπτερώνονται οι ελπίδες σου και να μη συγκινηθείς βλέποντας επιτέλους για πρώτη φορά τέτοια ομοψυχία στην Ευρώπη και σε όλη την Δύση. Και το κατάφερε ο θυσιαστικός κλόουν που βρέθηκε να είναι πρωθυπουργός του υπέροχου λαού που τον εξέλεξε.
«Φαίνεται ότι η κωμωδία μπορεί να είναι κάτι πολύ σοβαρό κατά βάθος», μου είπε χθες ο Στέλιος Ράμφος».
Είναι αντιγραφή όσων ανάρτησε ο μεγάλος τραγουδοποιός μας Διονύσης Σαββόπουλος, μετά από την συμμετοχή του, πριν από μερικές ημέρες, στη διαδήλωση κατά του πολέμου στην Ουκρανία, που έγινε από πολίτες στο Σύνταγμα.
Πόσα πολλά -και σοφά- είπε ο «Νίονιος» μέσα σε λίγες λέξεις.
Σε περιόδους ειρήνης λέμε «αρχή άνδρα δείκνυσι». Και πράγματι η εξουσία, πολλές φορές δείχνει το πραγματικό πρόσωπο εκείνου που την ασκεί. Η εξουσία είτε αναδεικνύει τις ηγετικές του ικανότητες είτε τον απογυμνώνει.
Όλα αυτά σε περίπτωση πολέμου είναι πιο άγρια. Ο πόλεμος είναι φρικτός και αδυσώπητος. Αναδεικνύει ήρωες αλλά και δειλούς. Και κάθε εξέλιξή του «θρέφεται» με ανθρώπινες ζωές.
Αυτός ο «θυσιαστικός κλόουν», για να χρησιμοποιήσω την απόλυτα επιτυχή έκφραση του Διονύση Σαββόπουλου, σίγουρα φέρει ευθύνες για το ότι προσέφερε στο πιάτο δικαιολογίες στη Ρωσία, πότε ζητώντας την ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ, πότε δηλώνοντας πρόθυμος να φιλοξενήσει στην Ουκρανία πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές… Όλα αυτά ήταν βούτυρο στο ψωμί του Πούτιν. Του ηγέτη μιας χώρας η οποία διαμαρτυρόταν ότι η Ουκρανία δεν τήρησε τη συμφωνία του Μινσκ για τις περιοχές του Ντόνεσκ και του Λουγκάνσκ και μάλιστα – μετά την έναρξη του πολέμου- κάνει καταγγελίες για σφαγές ρωσοφώνων από Ουκρανούς εθνικιστές.
Αλήθεια, εάν συνέβαιναν όλα αυτά που τώρα ψελλίζει ως δικαιολογίες η Μόσχα, γιατί η ίδια, ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, δεν προκαλούσε την παρέμβαση του Διεθνούς Οργανισμού; Γιατί δεν ζήτησε την καταδίκη της Ουκρανίας; Γιατί δεν ζήτησε να πάει σε αυτές τις περιοχές δύναμη του ΟΗΕ για να υλοποιήσει τη συμφωνία του Μινσκ και να προστατεύσει τον πληθυσμό της; Μήπως επιζητούσε και εξωθούσε τα πράγματα στην κατεύθυνση που κατέληξαν για να έχει δικαιολογίες για όσα πράττει; Και αν ναι, είναι αυτή υπεύθυνη στάση ηγέτη μια υπερδύναμης;
Ο «θυσιαστικός κλόουν», στο πρώτο μήνυμά του προς τη Δύση, την ημέρα της εισβολής είπε μια μεγάλη κουβέντα, γνωστή σε όλους μας: «Το φως θα νικήσει το σκοτάδι». Είναι η αέναη πάλη αυτού του κόσμου. Άλλωστε η ελπίδα για νίκη του φωτός επί του σκότους, είναι που μας κρατάει ζωντανούς να παλεύουμε στις αντιξοότητες της ζωής.
Η ελπίδα κρατάει ζωντανή την Ουκρανία. Η ελπίδα και το πάθος για ελευθερία. Ακόμα και αν ο Πούτιν καταφέρει να ισοπεδώσει πόλεις και χωριά. Ακόμα και αν καταλάβει το σύνολο της χώρας, δεν πρόκειται να καταφέρει να υποτάξει το φρόνημα ενός λαού.
Ο Ζελένσκι ήταν ένας επιτυχημένος κωμικός. Εκμεταλλεύθηκε τη λάμψη που του προσέφεραν τα media και βρέθηκε στο ύπατο αξίωμα της χώρας του. Στη διάρκεια της διακυβέρνησής του μπορεί να φέρθηκε από… άστοχα κι ανέμελα έως και ανεύθυνα. Στη διάρκεια της κρίσης, όμως, εμφανίσθηκε αποφασισμένος να τηρήσει τον όρκο του προς την πατρίδα και να σηκώσει τον «σταυρό» που του έλαχε. Και φέρεται αποφασισμένος να το κάνει ακόμα και αν το πληρώσει με τη ζωή του. Πίστεψε και παρασύρθηκε στο παιχνίδι της Δύσης. Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι απλώς ήταν ένα «πιόνι» στο παιχνίδι Ουάσιγκτον – Μόσχας. Χάρη στη στάση του, όμως, ενώθηκε η Ευρώπη. Ελήφθησαν αποφάσεις που κανείς δεν περίμενε να ληφθούν με τόση ταχύτητα από την ΕΕ. Μια ΕΕ που θα πρέπει πλέον να δει με διαφορετική ματιά τα νέα δεδομένα και να «τρέξει» πιο γρήγορα ζητήματα που απαιτούν νέα αντίληψη στην αντιμετώπισή τους, με κυριότερο τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού.
Βλέπουμε ότι στην πράξη δεν υπάρχει ούτε ΟΗΕ, ούτε αρχές που γίνονται σεβαστές από τα κάποιον που ως μέσον ισχύος θεωρεί μόνο τη δύναμη κρούσης του στρατού του. Η δύναμη των όπλων, λοιπόν, είναι, ίσως, το μόνο που μπορεί να λάβει υπ’ όψιν του και να φοβίσει κάποιον σαν τον Πούτιν.
Η δημιουργία του ευρωπαϊκού στρατού αποδεικνύεται – εκ των πραγμάτων- ότι αποτελεί όρο επιβίωσης όχι μόνο της ΕΕ, και του δυτικού τρόπου ζωής, αλλά της ίδιας της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Και προς την κατεύθυνση αυτή θα πρέπει η ενωμένη Ευρώπη να κινηθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά.
