γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Βρισκόμαστε στο 46 μ.χ. (μετά χούντας), και το χωριό των ανυπότακτων υστερικών συνεχίζει να αντιστέκεται για πάντα στην εξέλιξη των ειδών και την δημοκρατία με το σύνθημα: άλλαξε ο Αντωνάκης κι έβαλε τα ρούχα του χρυσαυγήτη αλλιώς.
Στο δημαρχιακό μέγαρο επικρατεί ταραχή. Ο Δήμαρχος Κούλης Γαλοπουλάκης ετοιμάζεται για μια ακόμα συνέντευξη. Αυτή τη φορά με τον Γιάννη Σιχαντέρη, τον και επονομαζόμενο “Σεφερλή της στυλογραφίας” για το Βλήμα του Στυλογραφικού Οχετού Μαριδάκι. Αλλά ή μεγάλη ταραχή επικρατεί από την άλλη πλευρά της Νέας Αρπαχτρίας, στο σπίτι του σαμαρά Τώνη Αρουραίου.
“Κλείστε καλά τις βαμμένες κίτρινες κουρτίνες και μην τολμήσει κανείς ν’ ανάψει φως.” Μουρμουρίζει μέσα από την μασέλα ο σαμαράς Τώνης Αρουραίος στους καλεσμένους του. “Τώνη, μέρα μεσημέρι γιατί ν’ ανάψουμε το φως;” Ρωτάει δήθεν αθώα η Μυαλά Κεραμιδίως κρυμμένη κάτω από ένα κράνος μακεδονομάχου.
Ο Τώνης αδιαφορώντας για την Μυαλά Κεραμιδίως κάτω από το κράτος του μακεδονομάχου ρωτάει με ένταση, “είμαστε όλοι εδώ;”
“Λείπει η Σπιθουράκι.” Ακούγεται μια φωνούλα πίσω από το άγαλμα του Αβέρωφ στη βιβλιοθήκη.
“Να χέσω τα τριάντα αργύρια, μα τον Αρπάχτρη,” κάνει θυμωμένος ο σαμαράς Τώνης.
“Ρε συ Λούκα, τι κάνεις εσύ εδώ;” Ακούγεται μια φωνή πίσω από ένα νανογιλέκο που φωσφορίζει.
“Άδη; Εσύ είσαι;” Ρωτάει ο Λούκα το υποπαπαγαλάκι ξαφνιασμένο, “πότε μπήκες και δεν σε είδα.”
“Βρήκα πόρτα ανοιχτή στα δύο άκρα κι είπα να μπω να πω μια καλημέρα.” Απαντάει ο Άδης αναβοσβήνοντας σαν χέλι με κρεμμυδάκια στη κατσαρόλα το φωσφορίζοντα νανογιλέκο του.
“Λοιπόν,” διακόπτει την πολιτισμένη και άκρως ενημερωτική ανταλλαγή απόψεων μέσα στο σκοτάδι ο σαμαράς Τώνης. “Ήρθε η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.”
“Αμάν, πάλι θα αποστατήσουμε σε Γαλοπουλάκη,” μιξοκλαίγεται ο Λούκα το υποπαπαγαλάκι.
“Οκτώβρη μήνα; Δεν γίνεται να περιμένουμε την Άνοιξη;” Συμπληρώνει ο Άδης.
“Σκασμός.” Χάνει την όποια υπομονή είχε ποτέ ο σαμαράς Τώνης. “Πρώτο θέμα, ο Κούλης πήρε κατοικίδια τα ορφανά του Χρυσού Αβγού και σε μας μείνανε τ’ αυγά.”
“Να κάνουμε ομελέτα,” πετάγεται ο Λούκας.
“Κι έχει μια συνταγή στραπατσάδα σε ματζόρε η Εβγενική, να γλύφεις τα δάχτυλα σου,” συμπληρώνει ο Άδης.
Όμως σιωπούν τρομαγμένοι όταν βλέπουν ότι ο σαμαράς Τώνης τους κοιτάζει με το άγριο αντρίκειο κάτω από το ρυάκι, μακεδονίτικο βλέμμα του.
“Θέμα δεύτερο,” ξαναρχίζει ο Τώνης Αρουραίος.
“Γιατί με τα αυγά του Χρυσού Αβγού αποφασίσαμε;” Ρωτάει ο Άδης.
“Εγώ τα προτιμάω μάτια,” πετάγεται η Κεραμιδίως κάτω από το κράτος του μακεδονομάχου.
“Ομελέτα με μανιτάρια;” Ξεθαρρεύει πάλι ο Λούκας.
“Ρε, θα βγάλετε το σκασμό;” Ουρλιάζει υστερικά σαν καμένο λάδι ο Τώνης Αρουραίος. “Αυτά είναι αυγά φιδιών,” συμπληρώνει πιο σιγά.
“Με δηλητήριο;”
“Με φώναξε κανείς;” Ακούγεται κάτω από την ντουλάπα μια φωνούλα τσιριχτή.
“Ρε μπογδ Γυμνοσαλίγκαρε, κι εσύ εδώ; Άκουσες φιδάκι και πετάχτηκες;”
“Σιωπή όλοι σας. Το δεύτερο θέμα είναι ο γείτονας Μεμέτης,” ξαναφωνάξει ο σαμαράς Τώνης για να ακουστεί. “Τι θα κάνουμε με τον γείτονα και τις καταπατήσεις του;”
“Ξέρω, ξέρω,” χοροπηδάει ενθουσιασμένα ο Λούκας. “Θα κάνουμε τις κότες όπως και με το μακεδονικό.”
“Ρε μήπως να τα κάναμε σφουγγάτο με κολοκύθια τηγανιτά;” συμπληρώνει ο Άδης.
Και πάνω που ακούστηκε κάτι σαν σφαλιάρα με το νανογιλέκο ν’ αναβοσβήνει σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο από την άλλη πλευρά της Νέας Αρπαχτρίας, ο στυλογράφος του Βλήματος, Γιάννης Σιχαντέρης ξεκινάει τη συνέντευξη με πολύ δύσκολη ερώτηση:
“Δήμαρχε Κούλη Γαλοπουλάκη, είσαστε Μωυσής ή Μεσσίας; Κάτι ανάμεσα ή και τα δύο”
“Συ είπας.” Απαντάει ο πάντα μετριόφρονα αλαζών Γαλοπουλάκης.
“Όλες οι αποφάσεις που παίρνετε είναι αποφάσεις μόνο προερχόμενες από ειδικούς γιατρούς; Ή παίρνετε υπόψη σας και την οικονομία, την κοινωνία;”
“Συ είπας.”
“Τελικά είστε φιλελεύθερος ή σοσιαλδημοκράτης; Ίσως και λίγο αριστερός, σίγουρα αντιφά;”
“Συ είπας.”
“Πετάει ο κόκορας, μασάει η κατσίκα ταραμά κι εγώ σας γλείφω όσο περισσότερο μπορώ;”
“Συ είπας;”
“Κύριε δήμαρχε σε ευχαριστώ πολύ για την κατατοπιστική και πάντα ενημερωτική συνέντευξη.”
“Συ είπας. Α, και μην ξεχάσεις φεύγοντας να περάσεις από το γραφείο με την Πετσολίστα για μια καλημέρα.”
“Πάντα στην υπηρεσία σας Μωυσή και Μεσσία, προστάτη των ΜΜΕ και λοιπής μαρίδας.”
“Συ είπας!”
“Πάει κι αυτό αφεντιΚούλη μου.” Λέει ανακουφισμένος ο Πίπης μετά την γλυφογονατιστή και με την όπισθεν αναχώρηση του στυλογράφου Γιάννη Σιχαντέρη.
“Και τώρα Πίπη, τι κάνουμε;”
“Τώρα ΔημαρχιΚούλη μου, μα τον Αρπάχτρη, θα φάμε την ομελέτα που μας έφερε ο Άδης απ’ όπου είχε πάει.”
Τέλος ΙΣΤ’ επεισοδίου
