γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η ώρα της αλλαγής έφθασε. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες να συγκροτήσει τον ευρύτερο κεντροαριστερό πόλο απέτυχαν. Ουσιαστικά η προσπάθεια εστίαζε στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών και την προσωπική επιβίωση, παρά το άνοιγμα στην κοινωνία. Η Φώφη ούτε φρέσκο προοδευτικό λόγο εκστόμισε, ούτε αναγεννημένο πολιτικό προϊόν παρουσίασε. Τα περί στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο αποδεικνύουν τη Συριζοληψία της παρά την προσπάθεια ανανέωσης.
Η αποπομπή δε του Βενιζέλου οδήγησε στην απώλεια των εκσυγχρονιστών. Όταν η κεντροαριστερά μετατοπίζονταν δεξιότερα, μετά την απίστευτη φορολογική αφαίμαξη, η Φώφη έστρεφε το καράβι σε αριστερότερα νερά για να κερδίσει τους απογοητευμένους. Δεν υπολόγιζε όμως πως οι πολίτες δεν αντέχανε ούτε θέλανε να ακούσουνε για αριστεροσύνες, ούτε για διχαστικούς λόγους, δεξιάς και αριστεράς. Αυτά ανήκουνε στο παρελθόν. Η κοινωνία είχε στραφεί στο ρεαλισμό.
Σε λάθος νερά ψάρευε λοιπόν αδυνατώντας να συμπεριφερθεί ως μεταρρυθμιστικό κόμμα. Χωρίς την απαιτούμενη ιστορική και ηθική ευθύνη, το πάντρεμα των εκσυγχρονιστών με τους συντηρητικούς στα πλαίσια του κινήματος απέτυχε.
Σήμερα το ΚΙΝΑΛ παραμένει μετεξεταστέο. Χωρίς ταυτότητα, αντιδεξιό και αντιαριστερό ταυτόχρονα, ξεχνώντας την κατάρρευση των ιδεολογιών στην πράξη. Με μπαλώματα κεντροαριστεράς και με την καραμέλα του μπαμπούλα της δεξιάς, η ηγεσία πέτυχε να συρρικνώσει το κόμμα. Και μπορεί ο στόχος να αφορούσε τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη, αλλά οι καλές προθέσεις και οι προσωπικές φιλοδοξίες δεν βοηθάνε στην επόμενη ημέρα.
Με τα ίδια πρόσωπα του παρελθόντος, χωρίς ανανέωση στην κεφαλή και κύρια με παλινωδίες και χωρίς ιδεολογική πυξίδα, το κίνημα κατέστη ουρά των εξελίξεων. Η παλαιοκομματική σύνθεση επωνύμων, intellectual είτε brutal, έκλεισε τον κύκλο της. Οι λογής ΓΑΠ, Γερουλάνοι και Καμίνηδες αποτελούν πλέον εσωκομματικές οπισθέλκουσες που αδυνατούν να απαντήσουν στο σύγχρονο. Όπως ακριβώς και τα ρετάλια του παλαιού ΠΑΣΟΚ που πήγανε στο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητα το κίνημα χρειάζεται εμβάθυνση και όχι απλά διεύρυνση. Χρειάζεται πολιτικές και αντιλήψεις σύγχρονες και όχι επιστροφή χαμαιλεόντιων προσώπων. Χρειάζεται ένα νέο απομυθοποιητικό αφήγημα προκειμένου να πείσει τους πολίτες για το μέλλον, την εργασία, τη δικαιοσύνη και την οικονομία και όχι ασυνάρτητα σοσιαλιστικά λογύδρια. Ουσιαστικά πρέπει να αναδείξει νέα στελέχη, να στραφεί και πάλι στις οργανώσεις του, στη νεολαία του, στις επαγγελματικές ενώσεις και τα συνδικάτα, εκφράζοντας τη σοσιαλδημοκρατία της κανονικότητας, με πρόσωπα που πρεσβεύουν ένα θεσμικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Η ηγεσία του οφείλει να αφουγκραστεί την αναγκαία για την κοινωνία αναγέννηση, δρομολογώντας τις χωρικές εκείνες σταθερές της επόμενης ημέρας.
