Παρενθετικά εδώ για να μην μου πει κάνεις τίποτα. Η αποτυχία του κράτους στην εκπαίδευση ήταν και είναι δεδομένη, αλλά άλλο τόσο δεδομένη είναι και η αποτυχία των εκπαιδευτικών, που δεν κάναν τίποτα για να βελτιωθεί τουλάχιστον σε ακαδημαϊκό επίπεδο η εκπαίδευση. Αλλά – και αυτό ιδιαίτερα για τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης – συντηρήσαν την αποτυχία για να επιδοτούν τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα που ακριβώς οι ίδιοι λειτουργούσαν δοξάζοντας τις επιτυχίες τους στις εισαγωγικές και γεμίζοντας τις τσέπες τους με μαύρα έσοδα που υπερέβαιναν πολλαπλά τα νόμιμα τους έσοδα.
Επιστροφή λοιπόν στην Μαρίνα. Η Μαρίνα που λέτε έκανε και Αγγλικά, έκανε και Γερμανικά, έμαθε και λίγα Γαλλικά – όλα στα πλαίσια της Ελληνικής δωρεάν παιδείας και με έξοδα του πατέρα της και της μάνας της σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών αυτή τη φορά – και τελείωσε και τα ΤΕΙ. Αν και τα χρόνια μια με τις καταλήψεις, μια με τις απεργίες κόντεψαν να αντιστοιχούν στην ιδία περίοδο που θα χρειαζόταν φοιτητής στην Γερμανία να πάρει ντοκτορά. Και έκανε και το Εράσμους.
Άλλη δωρεάν παροχή αυτή. Εξασφαλισμένη η φοίτηση και η στέγη αλλά πως θα ζεις ρε μεγάλε τους έξη μήνες στη ξενιτειά; Ποιος πληρώνει αυτή τη χρυσή ευκαιρία που σου δίνει η Ευρώπη στο όνομα της εκπαιδευτικής αλληλεγγύης; Ο μπαμπάς φυσικά. Και η μαμά φυσικά. Και η Μαρίνα βρέθηκε στη Φιλανδία για έξη μήνες και αγάπησε τη χώρα των πάγων. Κι ο μπαμπάς με τη μαμά πλήρωναν γιατί έτσι είναι οι μπαμπάδες και οι μαμάδες. Θέλουν το καλύτερο για το παιδί του αδιαφορώντας για τις προσωπικές θυσίες. Όλα στο όνομα ενός καλύτερου μέλλοντος, περισσοτέρων ευκαιριών και της δωρεάν εκπαίδευσης.
Και πήρε το πτυχίο της η Μαρίνα, και τελείωσε το Εράσμους η Μαρίνα, και μιλούσε και Γερμανικά και Αγγλικά και λίγα Γαλλικά η Μαρίνα και πλήρωναν ο μπαμπάς και η μαμά της Μαρίνας. Και η Μαρίνα άρχισε να ψάχνει για δουλεία και η Ελλάδα ανάπνεε με δυσκολία στην αρχή στου Γιωργάκη το Καστελόριζο, στη συνεχεία πνιγόταν από τον Παπακωνσταντίνου, για να τη στραγγαλίσει ο Στουρνάρας στη συνέχεια. Χωρίς δουλειά. Και επειδή η Μαρίνα δεν είχε και τα απαραίτητα ένσημα δεν βρισκόταν σε κανένα κατάλογο ανέργων, ούτε σε αυτών που πέρασαν το 32%, ούτε αυτόν που πέρασε το 62% για τους συνομηλίκους της. Άρα η Μαρίνα με τη δωρεάν παιδεία και τα χρήματα του μπαμπά και της μαμάς δεν δικαιούτο ούτε ταμείο ανεργίας. Έπρεπε να ζει από το μπαμπά και τη μαμά χωρίς ελπίδα να βρει δουλειά.
Τώρα όπως γίνεται στις ταινίες του Ταραντίνο, ας μεταφερθούμε αλλού. Ας πούμε στη Φιλανδία. Στη Φιλανδία που λέτε την ιδία εποχή υπήρχε κάποιος κύριος Όλλι. Όλλι δεν είναι το πραγματικό του όνομα αλλά μιας και έχετε συνηθίσει στο όνομα λόγο του Όλλι Ρεν – τι να κάνει ο Μουσταφά τέτοιες ώρες – είπα να το κρατήσω. Που να σας μαθαίνω τώρα καινούργια φιλανδικά ονόματα!
Ο κύριος Όλλι λοιπόν έχοντας πριν ανοίξει βιντεάδικο και στη συνέχεια μαγαζί με παιχνίδια για κομπιούτερ αποφάσισε ότι ήρθε η ευκαιρία για καινούργια αρπαχτή και αυτή η αρπαχτή μάλιστα ήταν πιο νόμιμη και πιο επικερδής από το να πουλάς κάτω από το πάγκο αντιγραμμένα DVD και CD με παιχνίδια. Έτσι ο κύριος Όλλι άνοιξε γραφείο ευρέσεως εργασίας. Τώρα για να μη τρελαθούμε αυτά τα γραφεία δεν είναι πρωτότυπη ιδέα του κυρίου Όλλι και φυτρώνουν σαν μανιτάρια σε όλη τη Ευρώπη όπως ακριβώς πριν από λίγα χρόνια φύτρωναν βοντεάδικα και πριν από λίγο καιρό μαγαζιά με παιχνίδια κομπιούτερ.
Που είναι όμως το κόλπο. Οι κύριοι Όλλι αυτής της Ευρώπης τα παίρνουν από παντού. Πως τα παίρνουν. Πρώτα από όλα ανοίγουν γραφείο που εσύ ο άνεργος επιστήμονας στην απελπισία σου να βρεις δουλειά και πιστεύοντας ότι ένα τέτοιο γραφείο έχει περισσότερες πιθανότητες με τις γνωριμίες του να σου βρει δουλειά που να αντιπροσωπεύει τις δυνατότητες σου και τα πτυχία σου τρέχεις να καταθέσεις τα χαρτιά σου.
Αυτοί μετά αφού σε έχουν φακελώσει μαζί με δεκάδες άλλους παίρνουν βόλτα τα μαγαζιά και αρχίζουν τις προσφορές. Επειδή το σύστημα δουλεύει εύκολα και σου λέει και ο άλλος, που να βάζω αγγελίες τώρα και να χάνω και το χρόνο μου βλέποντας τον κάθε άσχετο, άσε τους αυτούς – τον κύριο Όλλι και τους συνεργάτες του – να κάνουν όλη τη δουλειά με μια μικρή αμοιβή κι εγώ θα δω ένα το πολύ δυο άτομα και θα προσλάβω τον ένα. Χαλαρά!
Αλλά αυτά είναι ψιλικά, τα ψιλά, το χαρτζιλίκι. Γιατί ο κύριος Όλλι πάει στο ταμείο ανεργίας και τους λέει, κοιτάξτε κύριοι εγώ δουλεύω για σας, για να σας κατεβάσω τα ποσοστά ανεργίας. Και δακρύζουν οι υπάλληλοι του ταμείου ανεργίας με το πατριωτισμό του κυρίου Όλλι και του δίνουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρουλάκια για να τον υποστηρίξουν στο λειτούργημα του. Τώρα έρχεται το καλό. Το ταμείο ανεργίας το κάνει αυτό με πολύ άνεση γιατί τα λεφτά δεν βγαίνουν από το κρατικό κορβανά αλλά από επιχορηγήσεις της Ενωμένης Ευρώπης για την καταπολέμηση της ανεργίας. Υπάρχει και καλύτερο αλλά σας το φυλάω για τη συνέχεια.
Με τη τσέπη γεμάτη και για να δικαιολογήσει την παρουσία του ο κύριος Όλλι μαζί με δυο συνεργάτες πάει Ελλάδα και κάνει μια εκδήλωση με θέματα ευκαιριών εργασίας στη Φιλανδία για τρεις μέρες σε ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Δεκάδες εκατοντάδες Μαρίνες στριμώχνονται στην αίθουσα για μια αίτηση, έχοντας ξεχάσει όνειρα και ελπίδες και ψάχνοντας για δουλειά ακόμα και στη παγωμένη και σκοτεινή Φιλανδία. Κάνει το ίδιο και στη Σόφια ή στο Βουκουρέστι, έτσι για να βρισκόμαστε στα ευρωπαϊκά όρια και να μην ασχολούμαστε και με βίζες και άλλες γραφειοκρατικές αηδίες. Αλλά πάντα με ένα κοινό γνώρισμα, απελπισμένοι νέοι, χωμένοι στην ανεργία και την ανέχεια, γονατισμένοι χωρίς ελπίδα και εύκολα θύματα ενός συστήματος που ο ανταγωνισμός μεταφράζεται σε χαμηλά μεροκάματα.
Την ίδια ώρα η Μαρίνα έχει μια μικρή αδελφή που τώρα ξεκινάει τις σπουδές της, τη μαμά που έχασε τη δουλειά της, το λογαριασμό της ΔΕΗ και τον μπαμπά να μην μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια αλλά να τα περνάει καπνίζοντας και βογκώντας. Έτσι η Μαρίνα σου λέει, τη Φιλανδία την είδα και μου άρεσε, δουλειά δεν θα βρω μέχρι να ασπρίσουν τα μαλλιά μου κι αυτό αν είμαι τυχερή και πάνε χαμένες και σπουδές και τα γερμανικά και μιας και η φίλη μου η Δήμητρα πάει για αίτηση δεν πάω κι εγώ; Και πήγε η Μαρίνα και της λέει ο κύριος Όλλι κάτι για οκτακόσια ευρουλάκια και παθαίνει σοκ η Μαρίνα και υπογράφει με χέρια και με πόδια. Και μάλιστα ο κύριος Όλλι της λέει ότι θα της πληρώσει και το εισιτήριο. Και η Μαρίνα γυρνάει σπίτι και ετοιμάζει βαλίτσες και κάπου, κάπου εκεί στο βάθος του μυαλού της αρχίζει πάλι να φωτίζει η ελπίδα. Εκεί στα βόρεια δεν υπάρχει τέτοια ασυδοσία, δεν υπάρχει διαφθορά, η δημοκρατία και η αξιοκρατία δουλεύουν. Τουλάχιστον έτσι λένε οι εφημερίδες. Το φιλανδικό μοντέλο που λένε! Και οι εφημερίδες κάτι ξέρουν! Και να σου η Μαρίνα στη Φιλανδία σε ένα χωριό να δουλεύει σε νοσοκομείο να ταΐζει και να μπανιαρίζει – το λέω ευγενικά γιατί το τι πραγματικά κάνει το αφήνω στη φαντασία σας – γέρους Φιλανδούς με Αλτσχάιμερ.
Πάμε τώρα πάλι πίσω στον κύριο Όλλι. Ο κύριος Όλλι που λέτε έβγαλε τα ψιλά, έβγαλε και τα χοντρά. Έλα όμως που ο γιος χρειάζεται ιδιωτικό σχολειό για να εξελίξει το παιδί τα σουηδικά του και η κόρη καινούργια σκι. Έξοδα που λέτε, πολλά έξοδα. Έτσι ο κύριος Όλλι λέει στη Μαρίνα, τώρα που θα έρθεις στη Φιλανδία κανένας δεν θα σου νοικιάζει σπίτι μέχρι να μπεις στο σύστημα για τα καλά. Και πολλά λεφτά θα σου ζητιάνε αν είσαι τυχερή να βρεις κάτι. Θα σου βρω λοιπόν κάτι οικονομικό, θα μείνεις και με μια συμπατριώτισσα σου που ήρθε το προηγούμενο μήνα και θα μοιράζεστε όχι μόνο το σπίτι και τα έξοδα αλλά θα έχετε και παρέα. Και της βρίσκει κάτι, μόνο που ξέχασε να της πει ότι ο κύριος Όλλι έχει πολλά τέτοια διαμερισματάκια και που τα υπενοικιάζει – γιατί να τα αγοράσει; εδώ μιλάμε για αρπαχτή όχι για επένδυση. Έτσι λοιπόν ο κύριος Όλλι πληρώνει σε διαμερίσματα που διαθέτει ο δήμος, άντε πενήντα τετραγωνικά το καθένα, γύρω στα τρακόσια ευρώ το καθένα μιας και τα νοικιάζει μαζικά και μετά τα υπενοικιάζει στις Μαρίνες που φέρνει για τετρακόσια το κεφάλι. Οι υπολογισμοί δικοί σας. Βγάλαμε και τα σκι της μικρής.
Θυμηθείτε ότι εδώ δεν μιλάμε πια για μια Μαρίνα αλλά για εκατοντάδες Μαρίνες τα τελευταία χρόνια. Και δεν μιλάμε για σκι για την κόρη αλλά ολόκληρο εξοπλισμό και σαλέ στην Ελβετία.
Τώρα εσείς νομίζετε ότι εγώ τέλειωσα. Αμ δε! Πάμε τώρα στο νοσοκομείο που δουλεύει η Μαρίνα γιατί δεν μπορεί να ωφελείται μόνο ο κύριος Όλλι, πρέπει κάπως να ωφελείται και το κράτος από αυτό το αλισβερίσι. Έτσι για να κλείσει ο κύκλος εκμετάλλευσης.
Για τη Μαρίνα τα οκτακόσια ευρουλάκια σε σχέση με τον τρόμο που έζησε για δυο χρόνια στην Ελλάδα μοιάζουν σαν μάνα από τον ουρανό κι ας παίρνει ο κύριος Όλλι τα μισά κι ας με δυσκολία την φτάνουν τα υπόλοιπα για να ζει με αξιοπρέπεια. Τουλάχιστον τώρα έχει ελπίδες. Κάτι είναι αυτό. Υπάρχει όμως μια μικρή λεπτομέρεια που η Μαρίνα δεν ξέρει. Αυτό που δεν ξέρει ακόμα η Μαρίνα και θα το διαιστανθεί σε κανένα εξάμηνο είναι ότι ενώ κάνει δουλειά νοσοκόμας, ενώ ξεσκατώνει το κάθε Φιλανδό, κτυπάει βάρδιες ολονύχτιες και έχει ευθύνες νοσοκόμας στη πραγματικότητα είναι εκπαιδευομένη με σύμβαση …πως το λέτε εκεί στο Ελλάδα; Στειτζ! Επιδοτούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την εκπαίδευση ανέργων. Γιατί αν είχε δηλωθεί κανονικά η Μαρίνα δεν θα έπαιρνε οκτακόσια ευρουλάκια αλλά πάνω από δυο χιλιάδες ευρώ τον μήνα. Και σε έξη μήνες η Μαρίνα αν δεν τη θέλει πια το νοσοκομείο και θέλει την επομένη νοσοκόμα των οκτακοσίων ευρώ η Μαρίνα θα ξαναβρεθεί στο γραφείο του κυρίου Όλλι με εισιτήριο για καινούργιο χωριό και διαμέρισμα και φτου σου από την αρχή με μόνο κερδισμένο τον κύριο Όλλι που τώρα θέλει κάτι ψιλά για τα γενέθλια του γιου του.
Α, και για να μην στενοχωριέστε για τον κύριο Όλλι, ο κύριος Όλλι που λέτε παράλληλα με το γραφείο ευρέσεως εργασίας έχει παράλληλα ανοίξει και σχολειό εκμάθησης της γλώσσας για ξένους με επιδότηση φυσικά του υπουργείου εσωτερικών αυτή τη φορά – πάντα με τη βοήθεια της ευρωπαϊκής ένωσης – και μαθητές τους λάμπρους νέους σαν τη Μαρίνα!
Άντε καλή ημέρα της γυναίκας βρε Μαρίνα!
Αυτά που σας έγραψα είναι αληθινά και Μαρίνα μπορεί να μην είναι το πραγματικό της όνομα αλλά αυτή τη στιγμή δεκάδες εκατοντάδες παιδιά, Ελληνόπουλα σαν αυτήν γεμίζουν τη Φιλανδία, τη Γερμανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Αυστρία και τη Γαλλία. Γιατί ενώ η Ελλάδα συνεχίζει να κατρακυλά ευρωπαίοι κύριοι Όλλι, εταίροι της Ελλάδος, κάνουν τα παιδιά μας σκλάβους σε ένα σκλαβοπάζαρο χωρίς αλυσίδες και μαστίγια. Εγώ δεν θα πω τίποτα για το ευρώ και τη δραχμή αλλά αυτή είναι η ενωμένη Ευρώπη που ονειρευτήκαμε και αυτό είναι το μέλλον των παιδιών μας που ελπίζαμε; Εθελοντές σκλάβοι;
Αντωνάκη, Βαγγελάκη ακόμα κι εσύ Αλέξη όταν τιμούσατε τον Καραμανλή στην αίθουσα Λαμπράκη – αυτό λέγεται πια ιστορική ειρωνεία αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα – και μιλούσατε για την ευρωπαϊκό όνειρο του εθνάρχη, τη Μαρίνα την σκεφτόσασταν που το όνειρο έχει γίνει εφιάλτης; Όχι; Γιατί οι Μαρίνες δεν καταλαβαίνουν την προοπτική; Δεν καταλαβαίνουν την ανάγκη να μη φύγουμε από μια ένωση που υπερασπίζεται τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των πολιτών της; Για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σε μια ένωση που αναγνωρίζει την αλληλεγγύη των πολιτών και των κρατών;
Άντε Αντωνάκη, καλή ημέρα της γυναίκας!
Σε σένα βρε Μαρίνα τι να πω; Μαρίνα των παζαριών και των μεταναστών!
***************************************************************
Η φωτογραφία. Να δεις πως το λέμε εκεί στο Ελλάδα …πως το λέμε… πως το λέμε… Αντωνάκη, πως το είπες αυτό στο Ολάντε; Μη φτάσουμε το εφιαλτικό 60% είπες;
