Αυτή ακριβώς τη θλιβερή κατάσταση της ανομίας ζούμε σήμερα στη πατρίδα μας. Η δημοκρατία έχει καταργηθεί. Όποιος έχει μεγαλύτερο καδρόνι επικρατεί. Όποιος έχει τη πιο δυνατή ντουντούκα, ακούγεται. 10 «αγανακτισμένοι» μπορεί να κλείσουν τη Πανεπιστημίου. Καταλήψεις υπουργείων, πανεπιστημίων, αποκλεισμός των λιμανιών και των αρχαιολογικών χώρων, παρουσιάζονται στη συνείδηση του λαού σαν ο μόνος δίκαιος τρόπος για την επίτευξη «κεκτημένων». Ανεξάρτητα σε ποιον ανήκουν τα μάρμαρα, αυτός που μπορεί να τα αποκολλήσει από τη βάση τους, έχει το «δικαίωμα» να τα χρησιμοποιήσει για να σπάσει ό,τι θέλει χωρίς καμιά συνέπεια. Επειδή δεν πληρώθηκε για τη δουλειά του ο Έλληνας θεωρεί ότι είναι απόλυτα δικιολογημένος να καταφύγει σε κάθε βιαιοπραγία. Μέσα στο μυαλό του έχει γίνει συνείδηση ότι έχει μόνο δικαιώματα και δεν παραδέχεται ότι έχει καθόλου υποχρεώσεις. Τις υποχρεώσεις, τις έχουν οι άλλοι. Η κυβέρνηση, οι πολιτικοί, οι δικαστικοί, η αστυνομία, ο Δήμαρχος, ο γείτονας, ο ξάδερφος, ο περαστικός, αλλά με κανένα τρόπο αυτός. Έχει αμβλυθεί τόσο πολύ το αίσθημα του πατριωτισμού, που δεν μπορεί να κατανοήσει ότι η δημοκρατία και η τήρηση των νόμων είναι χρέος του κάθε ενός από εμάς και όχι του διπλανού. Του είναι αδύνατον να κατανοήσει ότι αν τηρήσουνε όλους τους νόμους και ειδικά αν αποκτήσουμε φορολογικό πατριωτισμό, θα δημιουργήσουμε μια ιδανική κοινωνία.
Κάθε παρανομία του πολίτη, που επαναλαμβάνεται χωρίς συνέπειες, γίνεται «δίκαιο» και φαντάζει λογικό, όσο ασήμαντο και όσο παράνομο και αν είναι. Ανάβουμε το τσιγαράκι μας όπου μας γουστάρει. Παρκάρουμε στο πεζοδρόμιο και μπροστά στις πυροσβεστικές αντλίες. Υπερβαίνουμε το όριο ταχύτητας όταν οδηγούμε και αλλάζουμε λωρίδες κυκλοφορίας χωρίς να σηματοδοτούμε. Δεν δίνουμε ή δεν ζητάμε αποδείξεις στις συναλλαγές μας στην αγορά. Πετάμε το άδειο πακέτο των τσιγάρων μας ή το άδειο πλαστικό μπουκάλι από το παράθυρο του αυτοκινήτου μας, όλα αυτά, χωρίς ίχνος ενοχής ότι παραβαίνουμε το νόμο. Επειδή θεωρούμε τις παραπάνω παρανομίες«αθώες», σταδιακά δημιουργείται στη συνείδησή μας η ανοχή της ανομίας, ώστε να θεωρούμε εξαίρεση τη τήρηση των νόμων και να μας ενθαρρύνει αργότερα για σοβαρότερες παρανομίες.
Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, η κρίση που διέρχεται η πατρίδα μας δεν είναι δημοσιονομική ή οικονομική, είναι κρίση ήθους και αν δεν αλλάξουμε το τρόπο που σκεπτόμασστε και ενεργούμε, δεν πάμε πουθενά, όσα δάνεια και αν μας δώσουνε.
