της Μελίνας Καρρά
Μαθήτριας Γ Λυκείου
Εδώ και μερικά χρόνια έχω βρει καταφύγιο στη ραπ μουσική. Όταν είμαι απογοητευμένη από την κοινωνία ακούω ραπ για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δε δέχονται κάθε είδος ρατσισμού ή αδικίας. Κάθε φορά που παίζει ραπ στα ηχεία, και άλλη μια πτυχή της ψυχής μου ανακαλύπτω.
Για το λόγο αυτό θυμώνω και νιώθω εντελώς αδικημένη όταν η πολιτεία βάζει στο ίδιο «σακί» στίχους που μιλάνε για το νόημα της ψυχής, της ελευθερίας και της απεξάρτησης («Ψυχή μου σε θέλω εδώ να τους δείξεις ότι ο κόσμος αλλάζει από εμάς, η δύναμη της κατανόησης, η δύναμη μιας αγκαλιάς. Χωρίς εσένα η χαρά και ο πόνος δεν έχουν ουσία, για μένα εσύ είσαι τα πάντα, σε λέω ψυχή..» – Ψυχή, Λόγος Τιμής), με στίχους που προτάσσουν τα όπλα, τα ναρκωτικά και την υποτίμηση των γυναικών. Είναι λάθος ο καθένας να προειδοποιεί τη νεολαία να μην ακούει ραπ λόγω της απρεπούς γλώσσας, η οποία στην πραγματικότητα είναι απαραίτητα σκληρή όταν απευθύνεται σε δολοφόνους, παιδοβιαστές και υποτιθέμενους μάγκες οι οποίοι σπρώχνουν εφήβους στις παράνομες ουσίες και τα ναρκωτικά.
Οι στίχοι των τραγουδιών της ραπ εκφράζουν την αλήθεια όλου του κόσμου, ό,τι κρύβει η τηλεόραση και τα «ενημερωτικά» κανάλια. Γιατί χωρίς τα λόγια της ραπ δεν θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας τραγικά γεγονότα όπως η εκπόρνευση παιδιών στην Ταϊλάνδη και η σκληρή κακοποίηση των γυναικών στην Μέση Ανατολή. Μέσω του συγκεκριμένου είδους μουσικής οι ακροατές μαθαίνουν για τη φτώχεια, τη μοναξιά, την απογοήτευση αλλά και την άνοδο μετά την πτώση. Δημιουργείται με έναν τρόπο, μια πνευματική ασπίδα προστασίας για κάποιον που ταυτίζεται με την κατάσταση που περιγράφει ο καλλιτέχνης και νιώθει πως υπάρχει κάποιος που συμπάσχει καθώς έχει περάσει τα ίδια κι όμως στο τέλος τα κατάφερε. Δίνει ελπίδα και κίνητρο σε όποιον πιστεύει πως δεν μπορεί να προχωρήσει, υπενθυμίζοντας πως οι καλύτερες μέρες έρχονται.
Η ραπ μουσική είναι πολλά περισσότερα από μερικοί σκόρπιοι, πιασιάρικοι στίχοι οι οποίοι γράφονται για να φτάσουν νούμερο ένα στις τάσεις, αποτελούν λόγια και συμβουλές που θα έπρεπε κάθε γονιός να δίνει στα παιδιά του. Γι’ αυτό μερικά συγκροτήματα και ράπερς θεωρούνται οικογένεια, κάτι που κανείς εύκολα θα αντιληφθεί στα γεμάτα με κόσμο στάδια στις συναυλίες τους. Για αυτούς που τους ακούνε δεν είναι απλά τραγουδιστές αλλά άνθρωποι που τους μίλησαν στην ψυχή για συγκεκριμένα ζητήματα που τους προβληματίζουν, όπως οι σωματικές και πνευματικές τους ανασφάλειες.
Η κατάθεση ψυχής στα τραγούδια τους εκτιμάται επειδή είναι απαραίτητο επιτέλους γεγονότα και σκέψεις εκτός από αυτά που το πολιτικό σύστημα επιτρέπει να γίνουν ακουστά, να επικοινωνούνται ανοιχτά. Κανένας δεν μπορεί να αμφιβάλει πως τα λόγια της ραπ είναι αφιλτράριστα και γι’ αυτό ακριβώς είναι αγαπητά, επειδή εκφράζουν αγνές αλήθειες. Θίγουν ζητήματα τα οποία πολύ πιθανό να απασχολούν ακόμα και αυτούς που σκέπτονται και επεξεργάζονται μόνο ό,τι τους «πασάρει» η τηλεόραση. Οι ράπερς στοχεύουν κυρίως να ακουστούν στα παιδιά του περιθωρίου, στους «αλήτες» της πόλης γιατί έχουν υπάρξει και οι ίδιοι και γνωρίζουν πως δεν είναι επικίνδυνοι, αλλά παιδιά που απογοήτευσε και δεν στήριξε η κοινωνία.
Επίσης τα τραγούδια της ραπ μουσικής είναι αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά, δεν υποστηρίζουν ούτε δέχονται τη διακριτική μεταχείριση με βάση το φύλο, το χρώμα του δέρματος ή τη θρησκεία κάποιου. Τα νέα παιδιά έχουν ανάγκη να ακούνε παρόμοιο είδος μουσικής, το οποίο δεν προωθεί την βία και άλλες μη ωφέλιμες συνήθειες αλλά δίνει ελπίδα σε αυτούς που την χρειάζονται.
Από μικρή ηλικία ακούω ραπ και μπορώ να πω ότι δεν με απογοήτευσε. Συγκεκριμένα οι «Λόγος Τιμής» έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επιλογή των πιστεύω μου και τη διαμόρφωση της κοσμοθεωρίας μου.
Κλείνοντας αυτό το άρθρο το νιώθω αναγκαίο να αναφέρω μερικούς σημαντικούς στίχους:
«Φέτος πέθαναν χιλιάδες παιδιά – βομβάρδισαν την Παλαιστίνη,
στη γη κατοικούνε οι δαίμονες και εσύ φοβάσαι μην έρθουν εξωγήινοι.»
Σελήνη, Λόγος Τιμής