γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον αυτή η θολοκουλτούρα της Αριστεράς είναι βάζοντας ταμπέλες. Στο παρελθόν λοιπόν ήταν οι μοναρχοφασίστες, κατόπιν τα παιδιά των συνταγματαρχών, οι χουντικοί και ακροδεξιοί προκειμένου για το μονοπώλιο και την καπηλεία του Πολυτεχνείου και συνάμα το μύθο του ηθικού πλεονεκτήματος της Aριστεράς. Ενός μύθου που ταλάνιζε τη χώρα δεκαετίες.
Σε ταραγμένους καιρούς πάντα εμφανίζονται αντισυστημικοί και αντιελιτίστικοι σωτήρες των λαϊκών προσδοκιών και υπεραπλουστεύσεων. Πρόσφατα, οι ταμπέλες συνάντησαν την υποτιθέμενη κοινωνική εξαθλίωση, την ανθρωπιστική κρίση που η Αριστερά έμελλε να σώσει και ταυτίστηκαν με τους αγανακτισμένους και αντιμνημονιακούς των κεκτημένων, με τους φαντασιόπληκτους των πλατειών της ιστορικής και ηθικής αξιοπρέπειας. Mε ύβρεις όπως Γερμανοτσολιάδες, δωσίλογοι, Τσολάκογλου και ρητορικές ή αυτοί ή εμείς, τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν, καπηλεύτηκαν τις αγωνίες των πολιτών οδηγώντας σε πόλωση προκειμένου να καλύψουν την ανεπάρκειά τους.
Οι αυταπάτες ωστόσο που καλλιεργήθηκαν στις πλατείες και η κοντόφθαλμη πολιτική σκοπιμότητα κατέρρευσαν. Όσο βάθαινε η εξαπάτηση οι ταμπέλες διευρύνονταν και στόχευαν ατομικά χαρακτηριστικά, την ατομική επιτυχία, την κοινωνική διάκριση, τη δημιουργικότητα και επινοητικότητα. Τόσο το ιδεολόγημα της ρετσινιάς της αριστείας όσο και η εναντίωση στον επιστημονικό κόσμο που ανέδειξε το κίνημα της γραβάτας, φανερώνουν το μίσος στο ατομικό που αλλοιώνει την ιδεολογία περί συλλογικότητας και συλλογικής αταξικής συνείδησης.
Κατά τον L. Gustave η ατομική υπεροχή, η λογική, η συνείδηση και η κριτική σκέψη μέσα στη μάζα συγχωνεύονται και εξισώνονται προς τα κάτω αποτελώντας τον απόλυτο θρίαμβο ενός συγκαλυμμένου ολοκληρωτισμού στα πλαίσια της διαρκούς υποδόριας υπονόμευσης της Δημοκρατίας. Στο νέο κοινωνικό συμβόλαιο που προσπορίζουν, στο “Ελληνικό Πρόγραμμα Σιγουριάς” του Δραγασάκη, ο εχθρός είναι ο “σαγηνευτικός” νεοφιλελευθερισμός. Χτίζοντας μανιχαϊστικά στεγανά στο δημόσιο λόγο εφευρίσκουν μια νέα διαχωριστική γραμμή φόβου και άγχους, το νέο βολικό φαντασιακό εχθρό που ακούγεται ακατάληπτος στους πολίτες, προκειμένου με γενικοποιήσεις να αποπροσανατολίσουν.
Ανέκαθεν αυτή η δημιουργικότητα της Αριστεράς στην παραγωγή ταμπελών ήταν ένα ενδογενές ενοχικό σύμπλεγμα κατατρεγμού και φυσικά αντιστρόφως ανάλογη με την παραγωγή πολιτικών λύσεων. Οι προσδοκίες τους διαψεύσθηκαν διεθνώς και αυτόαναιρέθηκαν εξαιτίας των ραγδαίων οικονομικών και τεχνολογικών αλλαγών και κυρίως γιατί έπαψαν να είναι ελκυστικοί. Ο δυτικός κόσμος έχει στραφεί σε φιλελεύθερες προσεγγίσεις και τόσο οι πρόσφατες εκτιμήσεις του κ. Κοντονή ότι το κόμμα του Αλέξη δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας όσο και του Κούλογλου περί πολιτικής αδυναμίας φανερώνουν το μέγεθος της αποτυχίας.
