γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
7 Δεκεμβρίου 1988, σχεδόν δέκα μήνες πριν από την πτώση του τείχους του Βερολίνου ο Γκορμπατσόφ από τα Ηνωμένα Έθνη έλεγε ότι «το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής είναι καθολική αρχή που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις.» Τότε ήταν και η πρώτη αμφισβήτηση στις αρχές του υπαρκτού σοσιαλισμού ή αλλιώς στο δόγμα Μπρέζνιεφ που έλεγε ότι όποια χώρα προσπαθήσει να ακολουθήσει το δικό της δρόμο θα πρέπει να επέμβει η ΕΣΣΔ.
Μετά από περίπου δέκα μήνες ήρθε η πτώση του τείχους του Βερολίνου. Όλα ξεκίνησαν από τις 16 Οκτωβρίου του 1989 όταν χιλιάδες άτομα συγκεντρώθηκαν στην Λειψία και φώναζαν «κάτω το τείχος.» Εκεί ήταν η αρχή της πτώσης. Πιο πριν, ο Αμερικανός πρόεδρος Ρίγκαν από την πύλη του Βρανδεμβούργου προέτρεπε τον σοβιετικό ηγέτη Γκορμπατσόφ να ρίξει το τείχος.
Στις 9 Νοεμβρίου 1989 το τείχος πέφτει και ο υπαρκτός σοσιαλισμός τελειώνει σε όλα τα κράτη του Ανατολικού Μπλοκ. Με ένα δυνατό φύσημα του λαού οι «λαϊκές δημοκρατίες» τελειώνουν και αρχίζει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία.
Η κοινή γνώμη μέχρι τότε έβλεπε με καλό μάτι την Σοβιετική Ένωση και τον σοσιαλισμό που δήθεν υπηρετούσε και είχε στον πυρήνα του τον άνθρωπο. Μπορεί όλα αυτά τα κράτη να μιλούσαν για ελευθερία, αλλά είχαν τυραννία, ισότητα δεν υπήρχε αλλά ανισότητα, το ψέμα κυριαρχούσε έναντι της αλήθειας.
Η σειρά σχετικά με το Τσέρνομπιλ δείχνει πόσο πίστη έδιναν όλα τα όργανα στην ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Μία «θρησκευτική πίστη» στους Σοβιετικούς ηγέτες, αλλά αυτή η πίστη ήταν απατηλή όχι μόνο στο Τσέρνομπιλ, αλλά και στους απλούς πολίτες.
Τριάντα χρόνια μετά άλλαξε η σελίδα της ιστορίας ή, όπως ισχυρίστηκε και ο Φουκουγιάμα, «το τέλος της Ιστορίας» όπου τώρα θα κυριαρχούσε η φιλελεύθερη ματιά και η δημοκρατία.
Από το 2000 και μετά ζούμε σε μία εποχή που όχι μόνο δεν έχει απαλλαχθεί από τα τείχη, αλλά έχει χτίσει καινούργια και είναι 66 στον αριθμό. Οι Βαλκανικές χώρες έκλεισαν τον δρόμο για τους πρόσφυγες με συρματοπλέγματα, δύο Κορέες έχουν μεταξύ τους τείχος και προσπαθούν για την ένωση. Στην Αμερική ο Τραμπ λέει «Χτίστε το τείχος» στα σύνορα της Αμερικής με το Μεξικό.
Ζούμε σε μία εποχή με τείχη που πρέπει να απελευθερωθούμε.
Η Γερμανία όμως μετά από τριάντα χρόνια είναι διχασμένη και χωρίς τείχος.Η Ανατολική Γερμανία, η άλλοτε μεγάλη βιομηχανία της χώρας έχει χάσει πολλά από τα βιομηχανικά εργοστάσια, η ανεργία είναι υψηλή και ο μέσος μισθός είναι πιο χαμηλός από αυτόν της Δυτικής Γερμανίας. Αυτό το έδειξαν και οι εκλογές της Θουριγγίας.
Μπορεί οι Scorpions να τραγουδούσαν «Wind of Change»και να ήταν ένας ευοίωνος στίχος, αλλά ο διπολικός κόσμος που χωριζόταν στις δύο τότε υπερδυνάμεις της εποχής ΗΠΑ και ΕΣΣΔ που ξεκίνησε από τον ψυχρό πόλεμο κατέληξε σε έναν πολυπολικό κόσμο.
Ο πολυπολικός κόσμος είδε την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τις επιθέσεις της Αλ Κάιντα, τον ISIS, την κρίση χρέους και το Brexit.
Τα τείχη μάς κρατούν από την ελευθερία, αλλά η ελευθερία δεν έχει κερδηθεί πλήρως και παντού. Ο άνεμος της αλλαγής ήταν και λίγο απατηλός…
