γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Η Αμερική την περασμένη Τρίτη πήγε στην κάλπη για να εκλέξει νέο πρόεδρο και έπρεπε να περιμένουμε μέχρι Σάββατο απόγευμα για να μάθουμε ότι ο 46ος πρόεδρος της Αμερικής θα είναι ο Joe Biden.
Ο Τραμπ από το βράδυ της Τρίτης βγήκε και αυτοανακηρύχτηκε νικητής, είπε ότι θα πάει στα δικαστήρια και κάλεσε κάποιες πολιτείες να κάνουν επανακαταμέτρηση.
Αυτό που ανέδειξε η κάλπη της Αμερικής είναι ότι ο Τραμπ ήταν πιο ανθεκτικός από όσο περίμεναν πολλοί και ίσως εάν δεν υπήρχε η πανδημία, να κέρδιζε. Το αξιοσημείωτο είναι ότι τα πήγε καλύτερα από το 2016 και αυτό δείχνει ότι τέσσερα χρόνια που ήταν στην εξουσία δούλεψε για την βάση του. Επίσης, πήγε πολύ καλά στους Λατίνους, γιατί παρουσίαζε τον αντίπαλό του ως «κομμουνιστή» και αυτό σε μία μερίδα Λατίνων, που έχει έρθει από την Κούβα και το Πουέρτο Ρίκο, είχε ουσιαστικό αντίκτυπο.
Επίσης, ανέδειξε ότι στο κοινό της Αμερικής συμβαίνει αυτό που υποστηρίζουν πολιτικοί αναλυτές, δηλαδή ότι δεν θέλει την ελίτ και τους «διαβασμένους», αλλά ο Τραμπ έδειξε ότι σε αυτό το κοινό έχει πολύ μεγάλη εισροή και αυτό τον έκανε άλλωστε να κρατήσει τις δυνάμεις του.
Από την άλλη, ο Μπάιντεν μπορεί να έκανε ρεκόρ ψήφων όλων των εποχών για υποψήφιο πρόεδρο, αλλά φάνηκε ότι δεν είχε την ευρεία νίκη όπως πίστευαν οι περισσότεροι, αλλά μία νίκη που μέχρι να οριστικοποιηθεί θα έχει περάσει από χίλια κύματα.
Σαν νέος πρόεδρος και όταν αναλάβει ο Μπάιντεν θα έχει έναν πάρα πολύ δύσκολο ρόλο. Θα πρέπει να προσπαθήσει να φανεί ενωτικός προς όλη την Αμερική και αυτό το έκανε στα δύο μέχρι στιγμής διαγγέλματά του, αφού είπε ότι «μπορεί να είμαι υποψήφιος Δημοκρατικός, αλλά θα κυβερνήσω σαν Αμερικάνος.» Πρέπει να προσπαθήσει να ενώσει τα διάφορα κομμάτια της Αμερικής, του νόμου και της τάξης, των λευκών, των Αφοραμερικανών, της Ανατολικής Ακτής και τις Βόρειες Περιοχές, αλλά και ανθρώπων που δεν θέλουν να ακούν για ελίτ και για τα καθωσπρέπει των ανθρώπων που έμειναν πίσω από την παγκοσμιοποίηση των «left behinds.»
Το άλλο μάθημα από τις εκλογές της Αμερικής είναι οι δημοσκοπήσεις και η ελίτ. Οι δημοσκοπήσεις μπορεί να έπεσαν έξω, γιατί οι υπήρχαν άτομα που δεν έλεγαν ότι θα ψηφίσουν Τραμπ -άλλωστε, όπως έχουμε καταλάβει καλά τα τελευταία χρόνια, οι δημοσκοπήσεις δεν κερδίζουν εκλογές. Η «ελίτ» πρέπει να μάθει να μην δίνει μαθήματα σαν «δάσκαλος» και να κουνάει το δάχτυλο, γιατί φαίνεται ότι έτσι μάλλον απομακρύνει τους ψηφοφόρους.
Όλοι ψάχνουν να δουν πως θα πούνε στον Τραμπ ότι έχασε και ότι θα πρέπει να παραδώσει τον Λευκό Οίκο. Το μόνο σίγουρο είναι ο Τραμπ δεν θα μείνει σιωπηλός και θα πάει στο θέρετρό του να παίζει γκολφ, θα είναι εκεί θα τουιτάρει και θα ασκεί κριτική μέχρι το 2024.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι για την Αμερική θα ξημερώσει μία άλλη μέρα που θα έχει να επουλώσει πολλές πληγές. Είναι μία χώρα διχασμένη και κομμένη στα δύο που θα πρέπει να γίνει μία και να γίνουν ξανά Ηνωμένες.
Για όσους υποστηρίζουν ότι μία προεδρία Μπάιντεν θα τα αλλάξει όλα μάλλον έχουν πολλές ελπίδες. Η Αμερική θα κοιτάει τα δικά της προβλήματα, αλλά θα έχει και μία ματιά στον κόσμο, μία σταθερότητα. Παράλληλα η Ευρώπη θα πρέπει να ενισχυθεί ακόμη πιο πολύ, γιατί ο «Θείος από την Αμερική» έχει προβλήματα.
