γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Θα ήταν κανείς προσεκτικός εάν έλεγε ότι για τον πόλεμο όλοι λένε ψέματα.
Η σύγχυση πληροφοριών είναι εσκεμμένη.
Όλοι παραπληροφορούν. Παρά τη μετακίνηση των Ρώσων από τη Χερσώνα και τα οκτώ κύματα κυρώσεων, φαίνεται πως τα γεγονότα δεν εξελίσσονται θετικά. Εσκεμμένες διαρροές που κάνουν λόγο για ειρήνευση, εικάζοντας την μερική έστω απόσυρση της Ρωσίας, ακούγονται ως ευχολόγια. Θα μπορούσε να φαίνεται σαν ελεγχόμενη ήττα, αλλά εκτυλίσσεται σε συνάρτηση των όπλων που η Ρωσία αποφασίζει να εντάξει, καθώς οι πυρηνικές ιαχές έχουν καθηλώσει τη Δύση.
Σύντομα ωστόσο οι δύο ηγεμονικές δυνάμεις θα συναντηθούν στο Κάιρο, ορίζοντας τη νέα συνθήκη START για τα πυρηνικά όπλα. Η κατάρρευση της ηγεσίας στο Αφγανιστάν, σχετίστηκε με την απουσία δολαρίων. Αντίστοιχα μια μείωση, σημαντική καθυστέρηση ή άρνηση βοήθειας προς την Ουκρανία θα σημάνει πολιτική κατάρρευση.
Η οικονομική και ενεργειακή έχουν ήδη επέλθει. Η ανθεκτικότητα της ρωσικής οικονομίας αποδείχθηκε εξαιρετική και οι κυρώσεις συσσωρεύουν δεινά στη Δύση. Ήδη επιδιώκεται η επανασύνδεση της Rosselkhozbank στη SWIFT, για απρόσκοπτες γεωργικές συναλλαγές. Όλες οι υποθέσεις περί κατάρρευσης και αλλαγής καθεστώτος αστόχησαν, χωρίς να υπολογίστηκε μάλιστα από τους αφελείς Ευρωπαίους το τεράστιο ενεργειακό κόστος που πληρώνουν οι κοινωνίες. Φωνές ξεσπαθώνουν ενάντια στο ακριβό αμερικάνικο LNG, αποκαλύπτοντας τον υποκριτικό ρόλο της ενεργειακά ανεξάρτητης Αμερικής.
Η θυσία της Ευρώπης, προκειμένου για τη διάρρηξη του γερμανορωσικού άξονα επανέρχεται, ενώ εθνικισμοί στα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη αναδύονται. Η Ευρώπη επιστρέφει ασθμαίνουσα σε αναζήτηση ορυκτών καυσίμων, στα πλαίσια μιας νεοαποικιακής πολιτικής υφαρπαγής των πόρων της Αφρικής και Ασίας, ενώ ο πράσινος οικοφασισμός των δυτικών ελίτ θα παραπαίει δεκαετίες, αφού η woke reaction κινείται πλέον αντίθετα.
Οι δεσμεύσεις της Ευρώπης στην Ουκρανία είναι έωλες, ενώ η πίεση της Ρωσίας, ακόμη και στην Ευρώπη, μπορεί να ενισχυθεί ανά πάσα στιγμή. Οι Ρώσοι, προετοιμασμένοι για μακροχρόνιο πόλεμο, λειτουργούν ορθολογιστικά και με σχέδιο. Μπορεί στην ανθρώπινη ζωή να μην δίνουν ιδιαίτερη αξία, αλλά σε σχέση με το παρελθόν, έμαθαν να υποχωρούν όταν χρειάζεται.
Πλέον, η κατάσταση εξελίσσεται σε βαρίδι για τη Δύση, σε μια καθόλου ανέφελη σχέση και η υποχώρηση του ιππικού είναι αναγκαία για τον ανταγωνισμό με την Κίνα. Οι σάλπιγγες της ειρήνης ηχούν και η realpolitik επανέρχεται στο προσκήνιο, επιδιώκοντας να διασώσει τα απομεινάρια της φιλελεύθερης ηγεμονίας. Αν αυτά δεν αποκρυσταλλώνονται στις προβλέψεις της ΕΕ, τότε το πρόβλημά μας είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι φαίνεται, γιατί η ειρήνη που έρχεται, περισσότερο θα σχετίζεται με την ανεξαρτησία της Ευρώπης, παρά με την ήττα της Ουκρανίας.
