γράφει ο Λάρκος Λάρκου.
Ο Γεδεόν Λεβί, ισραηλινός δημοσιογράφος και συγγραφέας, εξηγεί τους τρεις λόγους γιατί το κράτος του Ισραήλ συμπεριφέρεται έτσι: η πλειοψηφία αισθάνεται ότι «είμαστε ο ο περιούσιος λαός», ότι είμαστε το «αιώνιο θύμα» (το ολοκαύτωμα συμβάλλει αποφασιστικά σε αυτό) και οι παλαιστίνιοι είναι «κατώτεροι από εμάς».
Ο Γ. Λεβί εξηγεί, https://www.youtube.com/watch?v=DGO3eBxQX7Q&t=5s πως για τους τρεις αυτούς λόγους «σχεδόν όλοι οι ισραηλινοί πιστεύουν ότι δικαιούμαστε να κάνουμε ότι θέλουμε».
Η αντίληψη αυτή ότι μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε χωρίς καμμιά επίπτωση ενισχύεται και από το γεγονός πως το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ είναι σε θέση να στηρίξει τις πιο ακραίες θέσεις πολιτικών στο Ισραήλ και έτσι να ενισχύει τον φαύλο κύκλο της ακαμψίας τους.
Σήμερα η Ιερουσαλήμ φλέγεται. Πίσω από τις φλόγες θα δει κανείς την μάχη Νετανιάχου να κρατηθεί στο πολιτικό σκηνικό:
Πρώτον, ωθεί τις εξελίξεις στην πιο ακραία τους διάσταση για να μπλοκάρει τη δικαστική διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη εναντίον του για δύο υποθέσεις διαφθοράς. Όσες απόπειρες δοκίμασε για να παρεμποδίσει την εξέλιξή της, δεν είχαν επιτυχή κατάληξη, τώρα αλλάζει το πλαίσιο.
Δεύτερο, εκβιάζει τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τ. Μπάιντεν μέσω στοχευμένων επιθέσεων κατά Ιράν για να παρεμποδίσει την επιστροφή στη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Μετά από τις δηλώσεις του αμερικανού ΥΠΕΞ Α. Μπλίνκεν και του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας Τ. Σάλιβαν ότι οι ΗΠΑ επιστρέφουν στα κείμενα του 2015, ο Νετανιάχου συντόνισε δύο ενέργειες κατά της στροφής των ΗΠΑ στον ορθολογισμό. Αξιοποίηση της νέας τεχνολογίας με μερική καταστροφή στις πυρηνικές εγκαταστάσεις στη Νατάνζ στις 11 Απριλίου 2021 (ο Ιρανός υπεξ Μ. Ζαρίφ μίλησε για «πυρηνική τρομοκρατία») και επίσης με πυραυλικό κτύπημα σε ιρανικό πλοίο στην Ερυθρά Θάλασσα.
Τρίτο, ασκεί αφόρητη πίεση στους κομματικούς συσχετισμούς για να παραμείνει στη θέση του φτάνοντας στο μαγικό αριθμό 61, ρυθμίζοντας τις επιθέσεις κατά Παλαιστινίων γύρω από το τέμενος Αλ Ακσά στην Ιερουσαλήμ. Απέτυχε να σχηματίσει κυβέρνηση. Κατέθεσε την εντολή στον πρόεδρο Ρέβλιν, και πήρε εντολή ο Γιάιρ Λαπίντ με στόχο να ενώσει δυνάμεις σε έναν αντι- νετανιάχου συνασπισμό. Ο Νετανιάχου άλλαξε την ατζέντα, πέρασε το εγχείρημα Λαπίντ σε άλλη βάση και παίζει ξανά τον κεντρικό ρόλο του «σωτήρα». Ταυτόχρονα κλείνει τα μάτια στους υπερορθόδοξους εβραίους-44 νεκροί στο όρος Μερόν, μηδεν δράση της αστυνομίας παρά τις σχετικές προειδοποιήσεις, κατά συνέπεια μηδεν μέτρα πρόληψης. (30/4/21).
Τέταρτο, η τυφλή πολιτική της «Χαμάς» βοηθά μόνο τους Νετανιάχου. Η πολιτική της μη αναγνώρισης του κράτους του Ισραήλ από τους φανατικούς ηγέτες της «Χαμάς» ενισχύει τον φαύλο κύκλο της έντασης και περιπλέπει περαιτέρω τις σχέσεις καχυποψίας και έντασης με την «Φατάχ» του Α. Αμπάς. Έτσι το δίκαιο παλαιστινακό αίτημα για απόκτηση κράτους γίνεται πιο πολύπλοκο καθώς οι δύο αντίπαλες στρατηγικές, η ρεαλιστική της «Φατάχ» και η εκτός τόπου και χρόνου της «Χαμάς», μόνο ζημιά προκαλούν στην εικόνα των παλαιστινίων διεθνώς και καθιστούν πιο αδύνατη τη διαπραγματευτική τους θέση.
Πέμπτο, οι επιστροφές στο Ισραήλ εβραίων από διαφορες χώρες, από τη Ρωσία (κυρίως), επέφερε αλλαγές στο δημογραφικό χάρτη της χώρας, κάτι που ευνοεί ακραία κόμματα με χαρακτηριστικό παράδειγμα του κόμμα «Ισραήλ το Σπίτι μας» του Α . Λίμπερμαν. Το Εργατικό Κόμμα μοιάζει με σκιά του παλιού εαυτού του. Η νέα πρόεδρός του Μεράβ Μιχαέλι πρόσθεσε 4 νέες έδρες (7 έδρες από 3) στην Κνεσσέτ, πολύ μακριά, βέβαια, από τις παλιές του επιδόσεις. Η τέως υπεξ και ένα διάστημα επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας στις συνομιλίες με τους παλαιστινίους Τ. Λίβνι, με σοβαρές απόψεις για το μεσανατολικό έχασε την επιρροή της μέσα στις ανακατατάξεις του εκλογικού σώματος.
Έκτο, επί προεδρίας Ομπάμα έγινε η πιο συστηματική προσπάθεια για την επίλυση του Μεσανατολικού με τις επίμονες προσπάθειες του τότε υπεξ Τ. Κέρι και τη συμβολή του αντιπροέδρου Μπάιντεν. Οι συνολικά 11 επισκέψεις Κέρι στην περιοχή οδήγησαν σε θεαματική αποτυχία: όλα προσέκρουσαν στην απόλυτη προσήλωση Νετανιάχου στο να επιβάλει τους όρους του επί των παλαιστινίων, όχι για να βρει τρόπους συνεννόησης πάνω στην ψηφισμένη θέση του ΟΗΕ «δύο κράτη στη Μέση Ανατολή»- ένα ισραηλινό, ένα παλαιστινιακό, σε συνθήκες ασφαλείας. Η Τραμπ τα έδωσε όλα στον Νετανιάχου και εγκατέλειψε έτσι το ρόλο του μεσαλαβητή (απεσταλμένος του στη Μ. Ανατολή ο γαμπρός του, δήθεν «συμφωνία του αιώνα» για το Μεσανατολικό στις 28/1/2020, αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας, υψώματα Γκολάν σε υψώματα «Τραμπ»!). Ο ΟΗΕ δεν μπόρεσε να αποφασίσει λόγω της στάσης των ΗΠΑ, το «κουαρτέτο» για την Μ. Ανατολή βρίσκεται μόνο στα χαρτιά και με δημόσιες ανακοινώσεις κανένα πρόβλημα δεν επιλύεται.
Έβδομο, ο Β. Νετανιάχου παίζει με τη φωτιά στην Ιερουσαλήμ για να μην σχηματιστεί άλλη κυβέρνηση, καθώς όλα περιστέφονται γύρω από την προσωπική του επιβίωση. Τα άλλα, γι’ αυτόν, δεν έχουν καμμιά απολύτως σημασία. Ο επικίνδυνος Νετανιάχου παίζει κορόνα- γράμματα την κατάσταση στην περιοχή φτάνει να επιπλεύσει στην πολιτική αρένα της χώρας του. Θα καταφέρει το αντι-νετανιάχου μέτωπο να σχηματίσει κυβέρνηση; Η δικαστική εξουσία θα ολοκληρώσει το έργο της; Όλα αβέβαια, όσο οι σειρήνες έχουν τον πρώτο λόγο και ο Νετανιάχου διευθύνει την ορχήστρα του χάους…
