Δεν είναι όμως μόνο η προϊστορία που χαμηλώνει τον πήχυ, είναι και τα πρόσωπα. Γνωρίζοντας ποιος είναι ο Βασίλης Λεβέντης δεν πρέπει να απορούμε με την κήρυξη του ανένδοτου-ανέκδοτου αγώνα. Πρόκειται για έναν πολιτικό που αποφεύγει να πάρει θέση πάση θυσία, εκτός αν είναι για να υποστηρίξει το προφανές. Όταν λοιπόν έπρεπε να υποστηρίξει μία αντιδημοφιλή άποψη το μόνο που κατάφερε ήταν να φάει μια χυλόπιτα πανελλαδικών διαστάσεων. Κατάφερε να τον κοροϊδεύει μέχρι και ο εντελώς αδιάφορος για αυτά τα συμβούλια Δημήτρης Κουτσούμπας. Αν είναι δυνατόν, να σε λέει κολλημένο ο γενικός γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος και να έχει δίκιο.
Το ίδιο ακριβώς με τον Βασίλη Λεβέντη έπαθε και ο άλλος μεγάλος χαμένος του συμβουλίου, ο Σταύρος Θεοδωράκης. Έχοντας συνηθίσει μόνο να κάνει παρατηρήσεις δεν κατάφερε να γίνει αποδεκτή ούτε μία από τις προτάσεις του ή έστω να φανεί ότι έγινε αποδεκτή! Δεν μιλάω για την πρόταση για υπερυπουργό που, αν γινόταν αποδεκτή, θα δημιουργούσε ένα άτομο που θα μπορούσε να υπονομεύει με ευκολία τον Αλέξη Τσίπρα οπότε ήταν αναμενόμενο να απορριφθεί. Μιλάω για τις 10 προτάσεις που δημοσίευσε και προώθησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το Ποτάμι, οι περισσότερες από τις οποίες είναι πράγματα αυτονόητα. Είναι δυνατόν να μη θέλουμε να ασκηθεί πίεση προς την Τουρκία ή την Ε.Ε. για να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν; Κι όμως, ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά ούτε καν αυτές τις 10 προτάσεις και έφυγε τελικά απλά χωρίς να γίνει ρεζίλι. Το αν ήταν αυτό το συμβούλιο μια καλή ευκαιρία για να αποφύγει το Ποτάμι τον αργό αλλά βέβαιο θάνατο δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Η μόνη που κατάφερε να φύγει κερδισμένη ήταν η Φώφη Γεννηματά. Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει επικοινωνιακούς και στρατηγικούς συμβούλους, αλλά αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι το ΠΑΣΟΚ έχει σχέδιο και δημιουργεί εξελίξεις. Ποιος; Το ΠΑΣΟΚ! Έχοντας συναντηθεί προ πολλού με τον Αλέξη Τσίπρα και στη συνέχεια με τον Προκόπη Παυλόπουλο προτού ζητήσει -και κερδίσει- τη σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατάφερε να φαίνεται ότι έχει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις και σοβαρές προτάσεις για το προσφυγικό. Μπορεί να μη γνωρίζουμε ή να μη θυμόμαστε καμία από τις προτάσεις της, σε αντίθεση με του Λεβέντη ή του Θεοδωράκη, αλλά κατάφερε να είμαστε σίγουροι ότι υπάρχουν και ότι είναι σοβαρές! Επί πλέον, από τη στιγμή που η ίδια δημιούργησε τις εξελίξεις κατάφερε να είναι προετοιμασμένη για αυτές, κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ως πολιτική στρατηγική αλλά η Ελλάδα και τα αυτονόητα έχουν τσακωθεί εδώ και καιρό.
Το σημαντικότερο όμως στην στρατηγική της είναι ότι ζήτησε και πήρε αυτό που ήθελε. Μπορεί να φαίνεται χαζό, αλλά τις περισσότερες φορές ο καλύτερος τρόπος για να πάρεις αυτό που θες είναι απλά να το ζητήσεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν ζήτησε ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελε και τελικά δεν πήρε τίποτα από το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών. Ο Βασίλης Λεβέντης προσπάθησε να φανεί αυτονόητο το ότι το κόμμα του πρέπει να συμμετέχει στην κυβέρνηση και με τα ναζάκια που έκανε εδώ και καιρό και τα «θέλω»-» όχι δεν θέλω» του κατάφερε να γίνει ανέκδοτο. Ο Πάνος Καμμένος πριν από μερικά χρόνια (πόσο παλιό φαίνεται το 2012;) ζητώντας υπερβολικά πολλά και με σκοπό ίσως το να διαπραγματευτεί για κάποια από αυτά κατάφερε να φαίνονται οι απαιτήσεις του παράλογες, όταν τελικά διέρρευσε το non paper. Η Φώφη Γεννηματά ζήτησε να αναφερθεί στο ανακοινωθέν ότι η αντιπολίτευση πιστεύει πως η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι ικανή να διαχειριστεί το προσφυγικό -κάτι που γνωρίζει όλη η Ελλάδα, αλλά θα ήταν σοβαρότατο πλήγμα το να ειπωθεί δυνατά από την Προεδρεία της Δημοκρατίας. Σίγουρα ο χρόνος δεν ήταν ο καταλληλότερος για παιχνίδια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης, ειδικά με την Σύνοδο Κορυφής σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά αυτή τη στρατηγική επέλεξε η Γεννηματά και για αυτήν μπορούμε να την κρίνουμε.
Αυτό που ζήτησε ήταν κάτι απλό το οποίο μπορούσε να διαπραγματευτεί, ήταν μέσα στις δυνάμεις και τις ικανότητές της, το ζήτησε ευθέως, υποχώρησε όσο έπρεπε και τελικά κέρδισε μια διατύπωση ικανοποιητική για την ίδια. Κέρδισε η ίδια -όχι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ούτε ο Σταύρος Θεοδωράκης- και εγγράφως το δικαίωμα ανά διαστήματα να μπορεί να τραβάει το αφτί του Αλέξη Τσίπρα. Το κερασάκι στην πράσινη τούρτα ήταν η τσαμπουκαλεμένη απάντηση στα τσαλιμάκια με διαρροές και sms που συνηθίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι εναπομείναντες πρασινοφρουροί ακούγοντάς την πρέπει να σηκώθηκαν από τον καναπέ φωνάζοντας λες και έβαλε γκολ η ομάδα τους.
Φυσικά το πολιτικό τοπίο παραμένει υπερβολικά ρευστό για οποιοδήποτε μόνιμο συμπέρασμα, αλλά το συγκεκριμένο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών έδωσε μια πολύ καλή εικόνα των τάσεων που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην πολιτική ζωή του τόπου: η Κυβέρνηση έφαγε άλλη μια σφαλιάρα από την πραγματικότητα την οποία επικοινωνιακά διαχειρίζεται σε ικανοποιητικό βαθμό, στη ΝΔ τα πράγματα έχουν αρχίσει να σταθεροποιούνται και να σοβαρεύουν χωρίς όμως να βλέπουμε ριζοσπαστικές αλλαγές, στο ΚΚΕ δεν πέρασε μια μέρα, η Φώφη ανασυγκροτεί τις δυνάμεις της αργά αλλά σταθερά και βάση των ικανοτήτων της, ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι με το ένα πόδι εκτός Βουλής και ο Βασίλης Λεβέντης παραμένει ο άνθρωπος με τον οποίο μεγαλώσαμε και γελάσαμε πολλές γενιές Ελλήνων. Όσο κλισέ και αν ακουστώ, τουλάχιστον υπήρξε μια συμφωνία στα ελάχιστα, ακόμα και από αυτά τα άτομα, και μακάρι να μη χρειαστεί ένα μνημόνιο, ένα προσφυγικό ή εκλογές για να ξανασυναντηθούν οι πολιτικοί αρχηγοί για να συζητήσουν τα σοβαρά ζητήματα του τόπου.
Υ.Γ. Την εβδομάδα που πέρασε, πέρα από τον Βασίλη Λεβέντη, ασχοληθήκαμε πολύ με τον Καρανίκα, τον νέο σύμβουλο του Πρωθυπουργού σε θέματα στρατηγικού σχεδιασμού, του οποίου όπως μάθαμε αρέσει πολύ η επιτυχία της προ-προηγούμενης δεκαετίας «Dance with the Devil». Αν δεν το θυμάστε, είναι εκείνο το κομμάτι που μίλαγε για τις πύλες της κολάσεως και για το οποίο έβγαινε η Ελένη Λουκά σε εκπομπές φωνάζοντας ότι «είναι του Σατανά». Να ένα βίντεο που συνδέει και τους δύο.
