Μια επιστροφή στο παρελθόν. Αυτό το φαντασιακό μοντέλο πεισματικά επιδιώκει να νεκραναστήσει η κυβέρνηση αλλά οι κακοί ξένοι δεν την αφήνουν. Αυτός ο χυδαίος λαϊκισμός χρειάζεται πάντα ένα εχθρό, μια αποδιοπομπαία οντότητα για δαιμονοποίηση. Πρόσωπο, λαό, έθνος, θεωρία ή οτιδήποτε προσφέρεται προς χρήση και δι αυτού επιδιώκει την ηρωοποίησή του. Δραματοποιεί καταστάσεις δίνοντας υποτίθεται γενναίες μάχες που τελικά καταλήγουν σε οδυνηρές ήττες. Αλλά πλέον δεν έχουν κανένα κοινωνικό έρεισμα, καμία ανοχή, κανένα κομματικό βάθος. Το κύμα διαμαρτυρίας που εξέφραζαν στρέφεται σταθερά εναντίον τους.
Το ηθικό τους πλεονέκτημα απομυθοποιήθηκε πλήρως. Και πως θα μπορούσε να μην απομυθοποιηθεί όταν δεν υπάρχει ίχνος αριστερής συνείδησης. Έκαναν κυβέρνηση με εμπόριο κίβδηλης ελπίδας και παραπλανητικά διλλήματα. Υποσχέθηκαν μια ουτοπική πραγματικότητα για να αρκεστούν στις αυταπάτες, χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Γιατί ο φανατισμός τους δεν επέτρεπε να δούνε την καταστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας. Ο δογματισμός κάλυπτε την πολιτική τους ανεπάρκεια, το μίσος. Η μεσαία τάξη και πάλι. Θα προόδευε και οι εμμονές των αριστερών δεν το άντεχαν. Είναι γνωστό άλλωστε το πόσο μισεί τη μεσαία τάξη η Αριστερά, καθώς ο μεσσιανικός της ζήλος την θεωρεί το “αναγκαίο συμπλήρωμα” του καπιταλισμού και επομένως την επιθυμεί αγέλη και σε πρωτόγονη κατάσταση. Προλετάριοι μόνο δηλαδή, υλικό για εκμετάλλευση.
Σαν σήμερα όμως, 9 Απριλίου 2014, η Ελληνική Δημοκρατία προέβη στην πώληση 5ετούς ομολόγου, μετά την αναγγελία του Καστελόριζου. Είχε βγει δειλά στις αγορές. Τώρα θα περιμένουμε. Είμαστε στο ναδίρ. Τo μόνο που επιθυμούμε πλέον είναι να υπάρξει μια ελάχιστη σταθερότητα, χωρίς αιθεροβάμονες και αυταπατώμενους. Γιατί για να σταθεί η χώρα στην παγκόσμια αγορά απαιτούνται μεταρρυθμίσεις και όχι περικοπές και υπερφορολόγηση.
Τι να έγινε άραγε η άνοιξη των αγανακτισμένων, των λιμοκτονούντων και οργισμένων του δεν πληρώνω; Που να είναι άραγε οι πολίτες που το ΄14 έβγαιναν στο δρόμο; Η μεγαλύτερη απόδειξη της συνευθύνης των πολιτών είναι η απαθής στάση τους απέναντι στους κυβερνώντες. Υποθέτει κανείς πως αναγνωρίζουν την ευθύνη του “κοψοχέρη” που ανταμείβεται από την σκληρή πραγματικότητα για την άφρονα επιλογή του. Μείωση στους μισθούς, στις συντάξεις, στο αφορολόγητο, επιθέσεις στη δικαιοσύνη, μείωση στην κατανάλωση, πελατειακές πρακτικές και πόσα άλλα. Μια συνεχής παρακμή.
Σήμερα στην κοινωνία υπάρχει ένα μούδιασμα, μια διάχυτη οργή. Οι λέξεις χάσανε το νόημά τους. Το ψέμα παρουσιάζεται αλήθεια. Οι πολίτες αισθάνονται ανίσχυροι και εγκαταλελειμμένοι. Απογοητευμένοι καθώς οι καταστάσεις έχουν ξεπεράσει τα όρια της λογικής και του επιτρεπτού. Μια βουβή οργή πλανάται σε κάθε παρέα εξαιτίας των προβλημάτων που διογκώνονται σταθερά. Στο διαδίκτυο και στα social media είναι εξαιρετικά έντονη. Όλοι περιμένουν. Πράγματι οι διαδηλώσεις είναι πρωτόγονος και αναποτελεσματικός τρόπος διαμαρτυρίας. Οι αστοί άλλωστε δεν οργανώνονται. Αλλά πόσο εύγλωττη μπορεί να είναι αυτή η σιωπή; Τι μήνυμα να δίνει άραγε;
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
