Δεν γίνεται να γνωρίζουμε την πορεία που θα ακολουθήσει τα επόμενα τρία χρόνια το κάθε κόμμα και, όσο πεπεισμένοι και αν είμαστε για τις επιλογές μας, δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για το αν θα είμαστε ικανοποιημένοι απο αυτές και στο μέλλον. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι μάντης για να καταλάβεις τι θα γίνεται σε μια βδομάδα από τώρα. Αν δεν υπάρξει κάποια εντελώς απροδόκητη αλλαγή στα υπάρχοντα δεδομένα, όλοι ξέρουμε ποιο θα είναι πρώτο κόμμα, ποιο δεύτερο, ποιο είναι το πιθανότερο τρίτο και ποιοι θα μείνουν εκτός Βουλής. Όλοι επίσης ξέρουμε από τώρα ότι νικητής των εκλογών θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή ή το Ποτάμι, ανάλογα με ποιανού κόμματος μετεκλογικό διάγγελμα θα ακούμε. Α, και η Δημοκρατία. Πάντα στις εκλογές νικητής είναι η Δημοκρατία.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων θα αρχίσουν οι δημόσιες διαβουλεύσεις. Μπορεί το πρώτο κόμμα να μη φτάσει την αυτοδυναμία, αλλά σίγουρα θα είναι πολύ πάνω από τις 130 έδρες, ίσως και τις 140. Με αυτό ως δεδομένο είναι βέβαιο ότι δεν θα δυσκολευτεί να βρει ένα κόμμα για να σχηματίσει κυβέρνηση. Άλλωστε με τις πρόσφατες δηλώσεις τους για σταθερότητα και ρύθμιση των εξελίξεων, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι πρακτικά παρακαλάνε να εισέλθουν στο κυβερνητικό σχήμα. Και μετά θα αρχίσουν οι κωλοτούμπες.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει ψηφοφόρος που να πιστεύει ότι ο Τσίπρας θα πραγματοποιήσει ό,τι έχει τάξει. Επειδή όμως το έργο το έχουμε ξαναδεί, γνωρίζουμε από τώρα τις δικαιολογίες που θα ακούσουμε. Θα μας πει πως δεν μπορεί να κάνει ό,τι πραγματικά θέλει γιατί τον εμποδίζει ο μικρός αριθμός των Βουλευτών του (αυτό το έχουμε ακούσει σχεδόν από όλες τις κυβερνήσεις, είτε είχαν 151 Βουλευτές, είτε πάνω από 170). Θα ζητήσει πίστωση χρόνου γιατί κάνεις δεν τον προειδοποίησε για την κατάσταση την οποία θα αντιμετώπιζε και γιατί παρέλαβε καμμένη γη. Τελικά, όταν κάποια στιγμή θα πάει σε πρόωρες εκλογές, θα απολογηθεί για τη μη εκπλήρωση των υποσχέσεών του λέγοντας ότι αν είχε εξαντλήσει την τετραετία θα μπορούσε να εφαρμόσει πλήρως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Τα ξέρουμε όλα αυτά. Έχουμε δει τις 100 πρώτες ημέρες του Παπανδρέου, το Ζάπειο του Σαμαρά, τη μεταρύθμιση του Σημίτη και την καλύτερη Ελλάδα του Καραμανλή και ξέρουμε να κρατάμε μικρό καλάθι. Παρ’ όλα αυτά, σε μια εβδομάδα από τώρα οι περισσότεροι από εμάς θα επιλέξουν τη μοντέρνα εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν». Φταίει όμως ο Τσίπρας για αυτό; Εφόσον πιστεύει στον εαυτό του και έχει την πεποίθηση ότι ο λαός ξεχνά εύκολα, γιατί να μην εκμεταλλευτεί όσα μας έχει διδάξει η ιστορία και να μη μας τάξει λαγούς με πετραχείλια; Ούτε ο πρώτος θα είναι, ούτε ο τελευταίος.
Εμείς όμως ως λαός, γιατί τον εμπιστευόμαστε και θέλουμε να τον εκλέξουμε Πρωθυπουργό αφού, μετά από τόσα χρόνια, έχουμε μάθει ότι οι προεκλογικές υποσχέσεις είναι ακριβώς αυτό, υποσχέσεις; Ίσως η απάντηση δεν βρίσκεται στον Τσίπρα και τις πολιτικές του, αλλά στον κύριο αντίπαλό του, τον τωρινό Πρωθυπουργό. Μπορεί ο Τσίπρας να έχει γίνει γραφικός -ήμαρτον με τη Ρόδο και το πήδημα, λίγη ντροπή δεν έχει όταν απευθύνεται σε 10.000.000 ψηφοφόρους και ενώ γνωρίζει ότι τις δηλώσεις του τις βλέπουν και παιδιά στα δελτία ειδήσεων; – αλλά θα χρειαστεί χρόνια για να ξεπεράσει στα μάτια του κόσμου σε αντιπαθητικότητα τον Σαμαρά. Και αν υπάρχει κόσμος αρκετά αφελής για να πιστεύει ότι η Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη θα κάνει γαργάρα τις αναμενόμενες κωλοτούμπες του Τσίπρα, δεν υπάρχει ένας ψηφοφόρος που να πιστεύει ότι όλη η Νέα Δημοκρατία δουλεύει για την επανεκλογή του Σαμαρά στην Πρωθυπουργία. Ας εμφανιστεί ένας και θα έχουμε μπροστά μας κάποιον που έχει πλήρη άγνοια της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα.
Ο μόνος λόγος που δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ανοιχτός πόλεμος στη Νέα Δημοκρατία είναι γιατί θα εκτοξευτεί η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα υπάρχει κόμμα για να μπορέσει κάποιος να κληρονομήσει. Αμφιβάλλει όμως κανείς ότι την επόμενη μέρα των εκλογών, μετά τη διαφαινόμενη ήττα της Νέας Δημοκρατίας, δεν θα εμφανιστούν ξαφνικά κορυφαία στελέχη ζητώντας την παραίτησή του αρχηγού της; Προσχηματικά και μόνο την τελευταία εβδομάδα βγήκαν για προεκλογικό αγώνα τα μεγάλα κεφάλια που τόσο καιρό παρέμεναν κρυμμένα, για να έχουν αργότερα λόγο και να μην είναι συνυπεύθυνοι στην αποτυχία.
Το χειρότερο όμως για την επόμενη μέρα του Σαμαρά είναι ότι έχει πλέον ξεμείνει από συμμάχους. Που να στραφεί; Στους «Καραμανλικούς» ή στους «Μητσοτακικούς»; Μέχρι και ο Αβραμόπουλος τον παράτησε για τον Τσίπρα! Αμφιβάλλει κανείς ότι όλα αυτά τα στρατόπεδα έχουν τη δική τους ατζέντα; Στον ΣΥΡΙΖΑ ακούγονται φωνές και αμφισβητήσεις γιατί δεν τίθεται προς το παρόν θέμα αρχηγίας. Η ηρεμία στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας είναι αυτή πριν από την καταιγίδα. Θυμάμαι σε εκλογές φίλοι του κυβερνώντος κόμματος να έχουν παράπονα στις μεταξύ τους συζητήσεις από τον πρόεδρό τους, ποτέ όμως αυτή την έκδηλη αντιπάθεια, η οποία αντικατοπτρίζει και τις θέσεις των στελεχών που αντιπροσωπεύουν τους συγκεκριμένους ψηφοφόρους.
Ο Σαμαράς κατάφερε το ακατόρθωτο: έκανε τον Τσίπρα, ίσως τον πιο λάιτ πολιτικό αρχηγό που πέρασε ποτέ από μεγάλο κόμμα, να φαίνεται φορέας της ελπίδας για τον ελληνικό λαό. Η διαμάχη τους είναι πραγματικά απογοητευτική. Χωρίς απευθείας διάλογο, με αποτυχημένες διαφημίσεις, δίχως τις τεράστιες συγκεντρώσεις σε κάθε περιφέρεια της Ελλάδας, χωρίς τους νέους που με υπερηφάνια βγαίνουν στην πλατεία για καφέ φορώντας το έμβλημα του κόμματός τους. Ίσως αυτό να είναι το δώρο στην Ελλάδα του Τσίπρα, του Σαμαρά και του Παπανδρέου: εκεί που η κάθε παράταξη λατρευόταν με οπαδική αγάπη, επιτέλους ξενερώσαμε με τα κόμματα. Θα έλεγα πως ίσως, τώρα που μαθαίνουμε να ζούμε και χωρίς τα κόμματα και τα όμορφα ψέμματά τους, στο μέλλον θα μάθουμε να ψηφίζουμε με γνώμονα το κοινό συμφέρον και όχι το ατομικό. Αυτό όμως για να το δούμε στο μέλλον μας δεν χρειάζεται μαντικές ικανότητες. Θαύμα χρειάζεται.
Δημήτρης Κοντογιάννης
