γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
E pluribus unum. « Ένας από τους πολλούς», αυτό φαίνεται ότι επιλέγουν κάποιες ευρωπαϊκές χώρες ώστε να αντιμετωπίσουν την κρίση που έχει φέρει ο Κορωνοϊός. Τώρα όμως δεν είναι μόνο οι Νότιοι που σπατάλησαν άδοξα τα χρήματα τους και, σύμφωνα με τη λογική κάποιων βορειοευρωπαίων, πρέπει να τιμωρηθούν για να «μάθουν» και να δείχνουν σύνεση στα οικονομικά. Τώρα δεν είναι η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία, η Γαλλία, αλλά είναι και η Γερμανία που έχει πληγεί.
Όπως φαίνεται η Ευρωπαϊκή Ένωση πάλι θα πρέπει να βρει μία λύση σε πολιτικό επίπεδο. Θα είναι δύσκολο, γιατί αυτή την στιγμή η Ένωση μοιάζει να έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, το ένα του δημοσιονομικού μονοπατιού και το άλλο της αλληλοκάλυψης του χρέους και του Ευρωομολόγου. Φαίνεται να επικρατούν οι πρώτοι, αλλά υπάρχουν πολλές αντιδράσεις στις χώρες τους για αυτήν την στάση που κρατούν οι ηγέτες τους. Η Ολλανδία και η Γερμανία είδαν τους δικούς τους ανθρώπους να τους κατηγορούν ότι είναι «πεισματάρηδες», ειδικά οι Ολλανδοί με τον Βούπκε Χούκστρα που είπε ότι «πρέπει να δούμε τι έκαναν οι χώρες του νότου αυτά τα χρόνια και δεν έχουν επαρκή κεφάλαια για να αντιμετωπίσουν την κρίση».
Στην Γερμανία η κοινή γνώμη -και όχι μόνο- είναι διχασμένη. Ασκούν σφοδρή κριτική στην Μέρκελ που δεν θέλει το Ευρωομολογο. Ο Σόιμπλε είναι κατά του Ευρωομολόγου όπως και ο Όλαφ Σολτς, ο Υπουργός οικονομικών της Γερμανίας. Η Μέρκελ έχει ίσως να διαχειριστεί την τελευταία κρίση στα χρόνια που βρίσκεται στην Καγκελαρία. Θα σταθμίσει τα γεγονότα και στο τέλος θα πάρει μία απόφαση. Όπως έκανε πάντα.
Η Γαλλία δια στόματος του Υπουργού οικονομικών Μπρουνό Λε Μερ έκανε και αυτή τη δική της πρόταση για ένα ευρώ-ταμείο που θα έχει δεκαετή διάρκεια και θα μπορούν να προσφεύγουν όλες οι χώρες για βοήθεια. Με χαλαρούς όρους.
Επίσης, υπάρχει η Παγκόσμια Τράπεζα, η ΕΚΤ και το πρόγραμμα SURE που έχουν βγάλει την δική τους βοήθεια.
Η Ευρώπη παλεύει όχι μόνο για να βρει μία λύση όπως το Ευρωομόλογο (ή όπως αλλιώς το πούνε), αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό. Είναι μία υπαρξιακή κρίση, αλλά δεν αποσαρθρώθηκε στην κρίση χρέους, τώρα θα δει το φάσμα της διάλυσης;
Το πισωγύρισμα θα είναι να γυρίσουμε στο έθνος-κράτος αντί για κράτη-μέλη που υπάρχουν σήμερα στην Ένωση. Ο κίνδυνος του εθνικισμού και των τειχών μπορεί να είναι θανάσιμος.
Η Ένωση δεν θα διαλυθεί, αλλά θα πρέπει να βρει πως θα προχωρήσει μπροστά και να φύγει από αυτό το τέλμα.
Ο κίνδυνος να μείνουν μερικά κράτη μόνα τους θα είναι και αυτό ένα μεγάλο λάθος.
