γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Ο δεκαπενταύγουστος πέρασε και το σαββατοκύριακο που μας έρχεται θα περάσουν και τα μπάνια του λαού, οι μεγάλες φωτιές, οι κατεδαφίσεις των αυθαιρέτων που θαααααά γίνουν και οι φεγγαράδες. Επέστρεψαν και οι στρατιωτικοί από την Τουρκία χάρις στον αμερικανό πάστορα, άρα κάτι έκανε και η Μεγαλόχαρη …έμμεσα, κι όλοι οι υπόλοιποι θα επιστρέψουμε στους απλήρωτους λογαριασμούς και τις χαμένες μας ελπίδες.
Έγραψα ελπίδες και θυμήθηκα ότι έρχεται Σεπτέμβριος και όπου Σεπτέμβριος να και η Θεσσαλονίκη και όπου Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο να σου και οι υποσχέσεις, το ότι έκθεση και ομιλίες πρωθυπουργού και αντιπολίτευσης. Ομιλίες σε ξύλινη γλώσσα, γεμάτες πιασάρικα συνθήματα και φρούδες υποσχέσεις.
Ξέρετε κάτι, όσοι αποδίδουν την αδυναμία της Ελλάδας να εξελιχτεί σε ένα σύγχρονο κράτος και κοινωνία, – ανάλογο και στα πρότυπα των σκανδιναβικών για παράδειγμα – στην καταφανή ανεπάρκεια και ανικανότητα των εκλεγμένων πολιτικών μας είναι ή αφελείς ή συνειδητά εθελοτυφλούντες. Η λέξη κλειδί για να μην μπερδεύεστε στην ανωτέρω πρόταση, είναι η λέξη «εκλεγμένων».
Η εκλογή σε βουλευτικές θέσεις και κατ΄ επέκταση ακόμα και υπουργικές, κοινωνικών φαινομένων όπως ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης ή ο Πολάκης ΔΕΝ είναι απόρροια προσωπικών τους ικανοτήτων ή ιδεολογικής ωριμότητας – σας παρακαλώ μην γελάτε – αλλά αποτελέσματα ενός πελατειακού συστήματος με βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία και διαρθρωμένο από την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Όλα τα κόμματα εξουσίας, ή όπως αρέσκονται κάποιοι να τα αποκαλούν: κόμματα του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού τόξου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από δίαυλοι παροχής αρπαχτών και εργασίας, ανακατανομής πόρων και παροχής ειδικών υπηρεσιών συμπεριλαμβανομένης και της προνομιακής νοσοκομειακής περίθαλψης. Η καλύτερη και πιο απροκάλυπτη απόδειξη; Η ανάγκη της αντιπολίτευσης να επιστρέψει στην εξουσία για να επανέρθουν τα δικά της παιδιά στις θέσεις που τους …έκλεψαν οι Συριζαίοι. Σημειωτέων ότι εδώ μιλάμε κυρίως για θέσεις και λεφτά του δημόσιου, που ανήκουν και πληρώνονται από όλους μας. Θέσεις πέρα από πολιτική τοποθέτηση – υποτίθεται – που εξυπηρετούν – με τον τόνο στο «υπηρετούν» – όλο τον λαό ανεξαιρέτων πολιτικών και κομματικών προτιμήσεων.
Όσο για την ιδεολογική τους ωριμότητα εκφράζεται με μια και μοναδική λέξη, την καρέκλα. Και με αυτά δεν υπάρχει τίποτα άλλο να συμπληρώσεις πέρα από το ότι όχι μόνο οι πολιτικοί που μας κυβερνούν είναι ο καθρέφτης μας αλλά ότι είναι κατασκευή και επιθυμία μας.
Προσωπικά όμως, και ξέροντας ότι η πρωθυπουργική ομιλία θα περιοριστεί σε ένα απολογισμό …επιτυχιών, περιμένω την …προεκλογική ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ομιλία που κατά κάποιο τρόπο θα ορίσει τις βάσεις της κυβέρνησης του μιας και με δηλώσεις του ίδιου, της Σπυράκη και του Μαρινάκη μετράει μέρες, άντε εβδομάδες, μέχρι να γίνει σωτήρας και μεσσίας αυτής της χώρας.
Είμαι περίεργος πως θα ορίσει την μέλλουσα πρωθυπουργία του ο υπουργός της πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης στη σύγχρονη ιστορία με τον πιο απατεώνα πρωθυπουργό και για τι μέλλον θα μιλήσει έχοντας στο παρελθόν του τις απολύσεις των καθαριστριών, τις βίζιτες της Siemens και τις οικογενειακές οικονομίες στον Παναμά και ένα παρών που το ορίζει η σχέση του με τους φασίστες Άδωνη και Βορίδη και ένα νταβατζή ερυθράς απόχρωσης και γκρίζων επιχειρήσεων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε όλες ανεξαιρέτως τις ομιλίες του από τότε που έγινε βουλευτής αλλά ειδικά από τότε που έγινε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και ειδικά σε αυτές στη Βουλή, έχει δείξει ρητορικές ικανότητες τριτοκλασάτου θεατρίνου μπουλουκιού με μέτρια γνώση της γλώσσας και συχνή χρήση κατασκευασμένων ή ανύπαρκτων στοιχείων στο λόγο του. Όσο για την ουσία των επιχειρημάτων του, μια στείρα άρνηση σε ό,τι κάνει η κυβέρνηση αδιάφορα για το τι θα είναι αυτό. Αλλά πάντα περιορισμένος σε αυτό. Πέρα από της στείρας άρνησης δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε μια πρόταση, ούτε μια …ελπίδα. Πέρα του Μητσοτάκη υπάρχει μόνο ο Κούλης και τίποτα άλλο.
Στην Θεσσαλονίκη ΔΕΝ θα κριθεί ο Τσίπρας, αυτός έχει καλώς ή κακώς κριθεί, αυτός που θα κριθεί είναι ο Κυριάκος. Στη Θεσσαλονίκη ο Κυριάκος θα πρέπει να αποδείξει – όχι μόνο να πείσει – ότι δεν είναι της Siemens, της Μαρέβα, του Άδωνη και του Μαρινάκη αλλά κυρίως ότι ΔΕΝ είναι ο Κούλης, με όσα αυτό συνεπάγεται αυτό.
Ως τότε, καλή επιστροφή σε σας και …καλή σχολική χρονιά σε μας.
ΥΓ. Την Πέμπτη 16 Αύγουστου σε όλα τα ΜΜΕ των ΗΠΑ έγινε κεντρικό θέμα οι συνεχείς επιθέσεις και έμμεσες απειλές που δέχονται οι δημοσιογράφοι από τον αμερικανό πρόεδρο. Το σύνθημα ήταν «τα ΜΜΕ δεν είναι ο εχθρός». Όλες οι εφημερίδες, τα περιοδικά, τα πρακτορεία ειδήσεων, τα ιντερνετικά σάιτ και τηλεοπτικά δελτία αφιέρωσαν μέρος τους στο θέμα.
Έχοντας στην μυαλό την Ελληνική πραγματικότητα θα ήθελα να παραφράσω το σύνθημα στο: Τα ΜΜΕ δεν είναι ο εχθρός, ο εχθρός είναι ο Μαρινάκης, ο Αλαφούζος, οι νταβατζήδες και οι υπάλληλοι τους.
****************************
Ο Θάνος Ραφτόπουλος σε διακοπές και χαλάρωση αυτή τη Παρασκευή.
****************************
Στη φωτογραφία …ποιόν Κυριάκο θέλετε για πρωθυπουργό;
