γράφει ο Νίκος Κωστακόπουλος.
«Δολοφόνο» χαρακτήρισε ο Τζο Μπάιντεν τον Βλαντιμίρ Πούτιν τον Μάρτιο του 2022 σε συνέντευξη του στον Τζορτζ Στεφανόπουλο του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου ABC. «Δικτάτορα» τον χαρακτήρισε ο Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον σε διάγγελμα του προς τον Βρετανικό λαό μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Κοντά στους ηγέτες του Δυτικού κόσμου συντάσσεται και ολάκερη η Ευρωπαϊκή Ένωση, που καταγγέλλει την ρωσική εισβολή ως παράνομη και αντίθετη στο διεθνές δίκαιο.
Υποκρισία, κοντή μνήμη αλλά και επιλεκτικότητα. Αναμφισβήτητα η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι παράνομη κατά το διεθνές δίκαιο. Αποτελεί μια επίθεση εναντίον ενός κυρίαρχου κράτους, μ’ έναν και μόνο σκοπό. Να επιβληθεί σε μια νόμιμη και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση σε ποια συμμαχία θα ενταχθούν και ποια πολιτική θα εφαρμόσουν. Ο Πούτιν επιδιώκει να επιβάλλει την βούληση του, μετατρέποντας ένα κυρίαρχο κράτος σε δορυφόρο του.
Η Δύση, όμως, και ιδίως Αμερικανοί και Άγγλοι είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να ομιλούν για διεθνές δίκαιο. Ας θυμηθούμε ορισμένες μόνο περιπτώσεις όπου Αμερικανοί και Άγγλοι δίδαξαν «δημοκρατία». Η εισβολή στο Ιράκ το 2003. Με το πρόσχημα της επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και με το ψευδές, όπως αποδείχτηκε και από εκθέσεις του Αμερικανικού Πενταγώνου, επιχείρημα ότι το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν έχει χημικά όπλα, διέλυσαν το Ιράκ. Η αποσταθεροποίηση της περιοχής, η λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, του αρχαιολογικού πλούτου της χώρας, ήταν τρομακτική. Η «δημοκρατία» που επεδίωξαν οι Αμερικανοί με την αρωγή των Βρετανών, Αυστραλών και Καναδών συμμάχων τους απεικονίζεται πλήρως στη φυλακή του Άμπου Γράιμπ. Εκεί όλος ο κόσμος είδε τη Δημοκρατία όπως την εννοούν οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοι τους.
Επόμενο βήμα η Λιβύη το 2011. Η ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι, με την ανοχή βεβαίως του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οδήγησε το Λιβυκό λαό σ’ έναν δεκαετή εμφύλιο που ακόμα μαίνεται ανεξέλεγκτος. Επόμενος σταθμός Συρία. Άλλο ένα μάθημα δημοκρατίας από τις νατοϊκές δυνάμεις, όπου στήριξαν τις δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης με αποτέλεσμα την διεξαγωγή ενός ακόμα φρικτού εμφυλίου.
Ταυτόχρονα, η Δύση σιωπά για πράξεις κρατών που ανήκουν στις τάξεις της και παραβιάζουν ωμά το διεθνές δίκαιο. Ουδείς σχολιάζει τις επιχειρήσεις του Ισραήλ που τη μια φορά βομβαρδίζει τη Δαμασκό και την άλλη δολοφονεί Ιρανούς αξιωματούχους στο έδαφος του Ιράκ. Επικρίνει την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία αλλά οι Τουρκικές επιχειρήσεις στο έδαφος του Βόρειου Ιράκ και της Συρίας είναι εντός της ημερήσιας διάταξης.
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που η Δύση εθελοτυφλεί. Όλη η γραφειοκρατία των Βρυξελλών καταγγέλλει την εισβολή στην Ουκρανία και επιβάλλει σκληρές κυρώσεις στο καθεστώς της Μόσχας. Καταγγέλλουν την κατοχή ουκρανικού εδάφους από τις ρωσικές δυνάμεις και προχωρούν σε διεθνή απομόνωση της Μόσχας. Ταυτόχρονα, όμως, κάθεται στο ίδιο τραπέζι με την Τουρκία που διχοτόμησε την Κύπρο το 1974 και έως σήμερα διατηρεί κατοχικό στρατό στο νησί. Αποδέχεται ως ειρηνευτικές επιχειρήσεις και επιχειρήσεις για την Δημοκρατία τις αμερικανικές επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ, ενώ συναλλάσσεται με την Σαουδική Αραβία που αιματοκυλίζει την Υεμένη.
Αυτή ακριβώς η διπροσωπία της Δύσης ήταν η βάση για την απαράδεκτη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ο Πρόεδρος Πούτιν διαπράττει μια ωμή παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Δεν διαθέτει, όμως, τις διεθνείς συμμαχίες ώστε να το χαρακτηρίσει ανθρωπιστική επιχείρηση ή επιχείρηση εκδημοκρατισμού. Ακολουθεί αυτά που δίδαξαν πρώτα οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοι τους. Η εισβολή είναι μια απροκάλυπτη πράξη πολέμου. Η Δύση, όμως, ήταν η «μαμή» της εισβολής αυτής.
