Φαντάζομαι όλοι είδατε το περίφημο ντιμπέιτ. Δεν θα πω ότι ήταν βαρετό γιατί δεν ήταν, αν και προσπάθησε σκληρά. Δεν θα πω ότι ήταν ανούσιο, γιατί δεν ήταν, απλά το θέμα ήταν σε αυτά που δεν είπαν, όχι σε αυτά που είπαν. Και σ’ αυτό συμπεριλαμβάνω και τους δημοσιογράφους. Αλλά θα πω ότι το ντιμπέιτ ήταν …αλλού!
Μάλιστα αλλού. Σε άλλες εποχές, σε μια άλλη Ελλάδα. Λες και έξω από το στούντιο της ΕΡΤ δεν γίνεται χαμός. Λες και η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε κρίση, τη χειρότερη εκατονταετιών. Λες και δεν υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, δεκάδες χιλιάδες πεινασμένοι και χιλιάδες άστεγοι. Λες και τα κύματα προσφύγων που είναι εκτός κάθε ελέγχου και τρόπου βοήθειας δεν υπάρχουν. Λες και η ελληνική κοινωνία δεν μεταλλάσσεται σε κάτι πνιγηρό, κάτι άρρωστο με σπυράκια φασισμού και ρατσισμού. Λες και βρισκόμαστε πίσω στο 1979. Δεν κάνω πλάκα, το 1979.
Έξη δημοσιογράφοι, – υποτίθεται εκφράζοντας εμάς – ένας συντονιστής για την εφαρμογή των συμφωνηθέντων και επτά αρχηγοί κομμάτων για να δώσουν απαντήσεις. Όλοι στη καρακοσμάρα τους. Η μόνη στιγμή που κάποιος δημοσιογράφος έδειξε ζωντανός ήταν όταν θίξανε τους μεγαλοκαναλάρχες και φυσικά ήταν η συνήθης ύποπτος. Κατά τα άλλα …«επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα!»
Αλλά σε μια συγκυρία που ολόκληρη η Ευρώπη τρίζει και δονείται, με δεκάδες θέματα να κυνηγούν το ένα το άλλο, ας ασχοληθούμε κι εμείς με το ντιμπέιτ μιας και αυτό είναι το ορατό του παγόβουνου των ελληνικών προβλημάτων. Πρώτα από όλα ντιμπέιτ με δεκατέσσερεις συμμετέχοντες και που διαρκεί τρεις ώρες, ντιμπέιτ δεν είναι. Είναι ευκαιρία να δείξουμε ότι μέσα σε μια στη βάση της αντιδημοκρατική διεργασία, ότι είμαστε τουλάχιστον στη βιτρίνα δημοκράτες. Και θα δούλευε αν οι ίδιοι δεν προβοκάρανε τα δικά τους συμφωνημένα.
Το πρώτο στραβό με αυτό το ντιμπέιτ ήταν η διάρκεια του. Τρεις ώρες. Και μάλιστα τρεις ώρες χωρίς διάλλειμα, χωρίς καμία διακοπή. Κάποιοι λοιπόν είχαν την απαίτηση ο Έλληνας πολίτης να περάσει μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης περισσότερο χρόνο από όσο είναι ακόμα και ιατρικά επιτρεπτός, χωρίς να κουνηθεί ούτε για να πάει στη τουαλέτα. Και μάλιστα όταν είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο ότι κανένας δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε μια τέτοια «συζήτηση» περισσότερο από 10 λεπτά.
Άρα αυτοί που οργάνωσαν αυτό το ντιμπέιτ, εσκεμμένα ήθελαν να «παγιδεύσουν» τον τηλεθεατή μεταξύ αυτού που είναι πιο κοντά στην τελική του επιλογή και σε αυτόν που θεωρεί απέναντι. Την ώρα που μιλούσαν οι υπόλοιποι πήγαινε στη τουαλέτα, παράγγελνε σουβλάκια ή πίτσα, έκανε τσιγάρο στο μπαλκόνι ή άνοιγε μπίρες. Παράλληλα το γεγονός ότι είχαν συμφωνήσει όλοι η κάμερα να εστιάζεται σε αυτόν που ήταν η σειρά του να μιλήσει, αδιάφορα για το τι γινόταν γύρω του – και γινόντουσαν πολλά – δείχνει ότι ήταν έτοιμοι για μικρά διαγγέλματα και όχι για να απαντήσουν ερωτήσεις. Για παράδειγμα η επίθεση Καμμένου προς τον Μεϊμαράκη έγινε μια στιγμή που από ότι μαθεύτηκε αργότερα, ο Μεϊμαράκης είχε βγει από το στούντιο. Έτσι ο Καμμένος είχε το γήπεδο δικό του χωρίς καμία άμεση αντίδραση να πει ό,τι θέλει. Παράλληλα θυμίζω ότι οι μορφασμοί που έκανε ο Μακ Κέιν κατά το ντιμπέιτ με τον Τζων Κέρρυ του στοίχησαν πολύ. Αυτό δεν το είδαμε στο ελληνικό ντιμπέιτ, παρόλο ότι γινόταν, και δεν το είδαμε γιατί εδώ απευθυνόντουσαν σε οπαδούς που έχουν θεοποιήσει τους αρχηγούς τους και δεν έπρεπε να χαλάσει με τίποτα αυτή η βιτρίνα.
Αυτό που μένει σ’ εμένα είναι ότι το ντιμπέιτ ήταν έτσι στημένο ώστε να εξασφαλίσει την συσπείρωση οπαδών και όχι για να δώσει απαντήσεις ή να βοηθήσει αναποφάσιστους να κρίνουν.
Πάμε τώρα στους δημοσιογράφους. Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι μια επιθετική συνέντευξη δεν βγάζει λαβράκια, απεναντίας βγάζει διαψεύσεις. Καλείς κάποιον στο «σπίτι» σου για να του κάνεις μια σειρά από ερωτήσεις που πιστεύεις ότι εκφράζουν εσένα και τον μέσο πολίτη. Η επιθετικότητα δεν χρειάζεται γιατί τότε πια δεν υπάρχει καμία συζήτηση. Αυτό που καταφέρνεις είναι να κάνεις το θέμα προσωπικό, να φέρνεις το συνεντευξιαζόμενο σε κατάσταση άμυνας, (έχει δεν έχει να κρύψει κάτι) και φυσικά να μην εκφράζεις κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό σου.
Το να απομυθοποιήσεις και κατά κάποιο τρόπο να πατήσεις τον συνεντευξιαζόμενο, δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι αυτοσκοπός μιας συνέντευξης. Σκοπός είναι – ακόμα κι όταν σε προσωπικό επίπεδο διαφωνείς – να τον αφήσεις ελεύθερα να πει την πλευρά του και από κει και πέρα το κοινό κρίνει. Ο δημοσιογράφος δεν είναι ούτε εισαγγελέας, ούτε δικαστής, ούτε ο εκτελεστής σε μια συνέντευξη.
Αν αυτή η συμπεριφορά συνδυαστεί με τη συνήθεια να απομονώνονται προτάσεις από μια ολόκληρη συνέντευξη μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν κανιβαλικά ένστικτα και να πουλήσουν φύλλα, ή την άλλη ενώ κάποιοι αντιμετωπίζονται απαράδεκτα επιθετικά, κάποιοι άλλοι να αντιμετωπίζονται υπερβολικά επιεικώς, τότε κανένας δημοσιογράφος στην Ελλάδα – και το γράφω με μεγάλη προσωπική λύπη – δεν πρέπει να παραπονιέται για το σύνθημα: αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι.
Το έχω γράψει πολλές φορές, θα το γράψω άλλη μια. Δεν υπάρχει αντικειμενική δημοσιογραφία. Ο δημοσιογράφος, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος και επαγγελματίας, έχει ιδεολογικές αρχές που όσο κι αν προσπαθεί περνάνε μέσα από το λόγο του. Αυτό που δεν επιτρέπεται στον δημοσιογράφο είναι το οπαδιλίκι, ο κομματισμός, ο φανατισμός.
Οι μισοί από τους δημοσιογράφους που ήταν στο ντιμπέιτ μου είναι από λίγο ως πολύ άγνωστοι. Στη δεύτερη ερώτηση είχα καταλάβει ποιο κόμμα ήταν της αρέσκειας τους – κι’ εδώ προσπαθώ να το βάλω ψύχραιμα – και ποιον θα ήθελαν να δουν πρωθυπουργό. Η περίπτωση της κυρίας Τρέμη και η αντίδραση της, θα ήθελα να πιστεύω ότι ήταν αμυντική στάση της στιγμή και όχι συνειδητή. Θα ήθελα να το πιστεύω αλλά …δυσκολεύομαι.
Ο συντονιστής κατ’ εμένα προσπαθούσε ανεπιτυχώς να κάνει κάτι που εκ προοιμίου ήταν αποτυχία. Θα έπρεπε να παίζει το ρόλο ενός τροχονόμου με κατανόηση και όχι το ρόλο δεσμοφύλακα, θηριοδαμαστή. Αντί να διευκολύνει σε πολλές περιπτώσεις δυσκόλευε την όλη εξέλιξη του ντιμπέιτ συν ότι όλα γινόντουσαν στην …ελεύθερη ΕΡΤ, μερικά δευτερόλεπτα εδώ κι εκεί στο ήδη υπερβολικό τρίωρο τι σημασία θα είχαν; Ίσως αυτό που έλειπε ήταν η Κωνσταντοπούλου που μάλλον θα έκανε και ένσταση για τη μη συμμετοχή της και μετά το τρίωρο θα γινόταν οκτάωρο κανονικό.
Τέλος, οι πολιτικοί αρχηγοί. Λυπάμαι που το λέω αλλά όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, και ο επτά, ζουν σε ένα άλλο θεωρητικό επίπεδο που δεν έχει καμία απολύτως επαφή με τη πραγματικότητα. Στο παρελθόν και μάλιστα από εδώ, κατηγόρησα συχνά τον Σαμαρά για το γεγονός ότι δεν είχε καμία επαφή με την αλήθεια που ζουν οι Έλληνες. Γι’ αυτόν ήταν εύκολο να λέει χρειάζονται 12,000 απολύσεις στο δημόσιο αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι σημαίνει αυτό το 12,000 για ένα λαό που το ένα τρίτο ζει ήδη στην ανέχεια.
Όχι, δεν ισοπεδώνω τα πάντα. Ο Σαμαράς είναι υπεύθυνος για πολλά που εύχομαι κάποτε η δικαιοσύνη να αναλάβει την διαλεύκανση τους, αλλά στο ντιμπέιτ είδαμε επτά αρχηγούς κομμάτων και υποψήφιους για να αναλάβουν το μέλλον της χώρας, να μην έχουν καμία αίσθηση του τι συμβαίνει γύρω τους πέρα θεωρητικών ασκήσεων με αριθμούς και συντελεστές. Για την ακρίβεια είδα επτά φορές όλα αυτά που κατηγορούν όλοι τους – και πάλι ανεξαιρέτως – τον Βαρουφάκη. Δημιουργική ασάφεια. Αυτό μου έδειξαν εμένα του μη πεισμένου, του μη κομματικού, του μη αποφασισμένου αυτοί οι κύριοι και η μια κυρία.
Αλλά αυτό που μου επιβεβαίωσαν ήταν αυτό που είπα και στην αρχή. Αυτό το πρώτο ντιμπέιτ έγινε για να σιγουρευτεί ο καθένας τους ότι τα πρόβατα που του αναλογούν είναι μέσα στο μαντρί. Τώρα έχουν δεκαπέντε μέρες να υποσχεθούν/δελεάσουν με ό,τι θέλουν αυτούς που συνεχίζουν να αποφεύγουν το μαντρί.
Αλλά ας δούμε και τους αρχηγούς των κομμάτων και όψιμους σωτήρες μας.
Ο Τσίπρας μου θύμισε την κόρη μου όταν έχει κάνει κάτι και προσπαθεί χωρίς να κρύβει ότι έκανε κάτι λάθος να μου εξηγήσει τα πως και τα γιατί που αποδεικνύουν την …αθωότητα της! Ποτέ δεν τα κατάφερε να με πείσει και ειδικά αυτή η δικαιολογία με το άτακτο καλικαντζαράκι που κάνει διαολιές ποτέ δεν κάθισε καλά με μένα.
Ο Τσίπρας ήταν σε άμυνα συνέχεια και προσπαθούσε να πείσει ότι, πάντα σε σύγκριση με τους άλλους, είναι ο μονόφθαλμος. Είναι το λιγότερο κακό. Ό,τι ανέφερε, είτε για την οικονομία είτε για το μεταναστευτικό, έδειξε ότι η απόσταση του με το λαό μεγαλώνει με ταχύτητα καθημερινά. Έξυπνα διαχειρίστηκε τις κακά στημένες ερωτήσεις για να κάνει ολιγόλεπτα διαγγέλματα, άλλωστε και στο παρελθόν έχει αποδείξει ότι αυτό είναι το δυνατό του σημείο. Κατά τα άλλα, άνεργοι, πεινασμένοι και άστεγοι δεν υπήρχαν καθόλου. Το πρόβλημα ήταν διαχείρισης και όχι ανθρώπων πια.
Κάποιο τζιμάνι από τη δεκαετία του ’70 έχει πείσει τον Μεϊμαράκη ότι αυτό το χαλαρά και με μαγκιά ύφος και ήθος πουλάει. Ίσως και να πουλάει σε μερικούς. Αλλά προσέξτε τη λέξη που χρησιμοποίησα, πουλάει. Το θέμα εδώ όμως δεν είναι αν πουλάει το υφάκι αλλά αν πείθει η ΝΔ και πολύ φοβάμαι ότι έτσι όπως έχει γίνει η ΝΔ επί και μετά Σαμαρά κανέναν δεν πείθει πια. Γι’ αυτό και ο Μεϊμαράκης μιλάει για συνεργασία και όλο κοιτάζει τον Τσίπρα.
Ο Μεϊμαράκης ξέρει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα δεν είναι πια αριστερά, αλλά σοσιαλδημοκρατία με λίγο αριστερό χρώμα. Ουσιαστικά είναι το ΠΑΣΟΚ αν δεν το καταστρέφανε πρώτα ο Σημίτης και μετά ο Βενιζέλος. Κι αυτό συμφέρει τον Μεϊμαράκη, αν πραγματικά σκέφτεται να μείνει στη προεδρεία. Αυτό αν θέλει να αλλάξει τη ΝΔ που έφτιαξε ο Σαμαράς, να ξεφορτωθεί τα βαρίδια που του φόρτωσε ο Αντωνάκης (Βορίδης, Γεωργιάδης κλπ.) και να μείνει και στην ιστορία ως ο πρόεδρος που επανάφερε τη ΝΔ στο δρόμο του ιδρυτή της. Με ένα σμπάρο συνεργασίας τρία τρυγόνια με μυρωδιά φοίνικα. Ο Μεϊμαράκης θέλει και τη πρωθυπουργία και θέλει και τον Τσίπρα στο ρόλο του Βενιζέλου αλλά στο πιο θετικό, στο εποικοδομητικό, όπως το βλέπει αυτός και όχι στο γλείψιμο.
Ο Λαφαζάνης είχε δυο προβλήματα. Αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει για 40 δευτερόλεπτα. Δώστου βήμα και οκτώ ώρες και θα σου αναλύσει ό,τι θέλεις. Σε 40 δευτερόλεπτα …τον σκότωσες. Εκεί ξεκινάει και το δεύτερο πρόβλημα, ακόμα και στα 40 δευτερόλεπτα προσπαθούσε να σου πει ότι μόνο αυτός ξέρει την μία και μόνη αλήθεια. Κάτι σαν ευαγγελιστής κήρυκας από αμερικανική ταινία. Τέλος – και φαίνεται – ο άνθρωπος, που πραγματικά σέβομαι και τον ίδιο και την πορεία του, θα ήθελε πολύ να είναι αυτός γραμματέας του ΚΚΕ για να το αλλάξει, να το εκμοντερνίσει, αλλά δεν θα γίνει ποτέ και το ξέρει. Και τώρα προσπαθεί απλά να αρπάξει ψήφους από το ΚΚΕ. Απαράδεκτες οι ερωτήσεις που του έγιναν και δεν φταίει εκείνος που δεν μπορούσε να απαντήσει στα δευτερόλεπτα που του δινόντουσαν.
Σταύρος Θεοδωράκης ή και Ποταμάκης. Δεν ξέρω αν έπεισε τους δικούς του – είπαμε, αυτός ήταν ο στόχος όλων τους – και παρόλη τη βοήθεια που δέχτηκε από τους «αντικειμενικούς» δημοσιογράφους, έχει κάνει επιστήμη την αερολογία. Ένας λόγος στην πεμπτουσία του λαϊκισμού που λέει αυτά που θέλουν όλοι να ακούσουν χωρίς καμία απολύτως βάση. Σαν να παίρνει κομμάτια που αρέσουν από όλα τα κόμματα και προσπαθεί να κάνει κάτι καινούργιο. Ακόμα και αυτή η πρόταση που έκανε για την ανεργία νομίζω ότι την έχω ξανακούσει από τον Σαμαρά των Ζαππείων.
Τη δεκαετία του ’90 νομίζω, ένας μουσικός παραγωγός έβαλε σε ένα κομπιούτερ όλα τα τραγούδια που έκαναν επιτυχία τα προηγούμενα 30 χρόνια και προσπάθησε να δημιουργήσει ένα καινούργιο τραγούδι με τα κοινά τους στοιχεία. Αφού το έφτιαξε το παρουσίασε και πραγματικά έκανε επιτυχία για μερικές μέρες χωρίς να του αποφέρει τίποτα απολύτως. Κάπως έτσι και ο Θεοδωράκης και ελπίζω η όποια επιτυχία του να τέλειωσε γιατί αν συνεχιστεί θα αποδεικνύει ότι κάτι πάει στραβά με την ακοή μας. Μέσα στο κόμμα του και στους οπαδούς του σίγουρα υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι αλλά ας μην τους παρασέρνει η κουκούλα, ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ένα παράσιτο της πολιτικής μας κατάστασης έτσι που έγινε μετά τα μνημόνια και ένας κρυφοφασίστας που συχνά φαίνεται. Αυτός στο συγκεκριμένο ντιμπέιτ πήγε μπας και αρπάξει κανένα από τα πρόβατα που χάνει η στάνη του ΣΥΡΙΖΑ. Το έχει ξανακάνει με τα πρόβατα που χάθηκαν από το ΠΑΣΟΚ και ξέρει ότι η επιβίωση του και η ύπαρξη του στηρίζεται σε αυτά.
Ο Κουτσούμπας είπε κάποια πράγματα σωστά αλλά τα είπε ο λάθος άνθρωπος εκπροσωπώντας το λάθος κόμμα. Ικανοποιημένο το ΚΚΕ τα τελευταία 40 χρόνια να ασκεί κριτική χωρίς να λερώνει τα χέρια του. Ασκεί κριτική αφ’ υψηλού και αλαζονικά, λέγοντας μας ότι κάναμε λάθος χωρίς όμως να έχει καμία σκέψη να μοιραστεί. Όχι μόνο αυτό, αλλά και μας μπερδεύει από πάνω λέγοντας όχι στο εθνικό νόμισμα αλλά όχι και στην ευρωζώνη, όχι στην ΕΕ αλλά …που; Αρέσει δεν αρέσει στον Κουτσούμπα, ο κόσμος έχει αλλάξει και δεν φτάνει ένας Τσε για να φέρει την επανάσταση και την αλλαγή. Άσε που αν ερχόταν κανένας Τσε σήμερα, το ΚΚΕ θα τον διέγραφε σαν χαφιέ του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ τον Χαρίλαο κοντεύουν να βγάλουν προδότη που τόλμησε έστω για λίγους μήνες να λερώσει τα χέρια του.
Ο τρόμος του τώρα είναι πόσες ψήφους θα του κλέψει ο Λαφαζάνης. Το ΚΚΕ πάντα φοβόταν την εξέλιξη πιο πολύ από ό,τι οι παππάδες τον Δαρβίνο και αυτή τη στιγμή ο Λαφαζάνης είναι η μετεμψύχωση του κομμουνιστικού Δαρβίνου. Με έναν πορωμένο ευαγγελισμό πολεμάνε κάθε προσπάθεια αλλαγής και ανάληψης, μακριά από μια ιδεολογία με κέντρο της τον άνθρωπο και πιστοί σε ένα κόμμα παραφρασμένης εξουσίας αποκλειστικά για το μικρόκοσμο τους.
Και φυσικά ακολουθεί ο Καμμένος. Τη κυβερνητική συνεργασία Καμμένου – Τσίπρα μέσα σε μια σχιζοφρενή και ευκαιριακή λογική την κατάλαβα από την αρχή. Και η ειρωνεία είναι ότι μέσα σε όλη αυτή τη σχιζοφρένεια, ο Καμμένος ήταν ο μόνος που δικαίωσε τον Τσίπρα για την επιλογή του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όσο τον πλένεις ο Πάνος αλλάζει. Με τίποτα. Συνωμοσιολόγος και μυθομανής μέσα στις συνωμοσίες του, της πρακτικής λέγε-λέγε όλο και κάτι θα μείνει στο τέλος. Μπερδεμένος δεξιός με λάβαρο τον εθνικισμό που μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμα και τον Μαρξ αν τον βολέψει σε αυτά που θέλει να πει. Κάτι σαν τον Καρατζαφέρη αλλά όχι με το λαϊκό νάζι και την αρπαχτή του χέρι-χέρι.
Μέσα στην προβοκατόρικη του τρέλα λίγο έλειψε να βάλει φωτιά στο ντιμπέιτ και η αλήθεια είναι ότι κατάφερε να αποσυντονίσει τον Μεϊμαράκη. Αυτά που κατήγγειλε κατά πάσα πιθανότητα είναι της ίδιας κατηγορίας όλων όσων καταγγέλλει κατά περιόδους – το παραμύθι με το βοσκόπουλο που φώναζε λύκος το θυμάστε; – αλλά κάποιους έπεισε μιας και δεν αρκέστηκε σε διαγγέλματα και δηλώσεις. Αν και δεν θέλω να το πιστέψω, νομίζω ότι σε συνδυασμό με την κατά τα άλλα έξυπνη τηλεοπτική διαφήμιση που έκανε με το σπασμένο αριστερό χέρι του Αλέξη, το πιθανότερο είναι ότι ήταν ίσως και ο μόνος κερδισμένος από αυτό το ντιμπέιτ και δεν θα μου κάνει καμία έκπληξη αν σε αντίθεση με όλες τις προγνώσεις μπει πάλι στη Βουλή πανηγυρικά.
Και τέλος η Φώφη Γεννηματά. Αυτή για να πω την αλήθεια την λυπήθηκα και να δείτε ότι αυτή η εικόνα του Δαβίδ που τρώει από παντού σφαλιάρες θα της βγει σε καλό στο τέλος, αν και αυτή και το κόμμα της δεν θα έπρεπε να ξαναϋπάρξουν σε ελληνική Βουλή. Το γεγονός ότι ακόμα κι εγώ μπορούσα να δω το κακοβαμμένο μαλλί και το κακό μέικ-απ λέει από μόνο του πολλά. Ήταν σαν να έλεγε, άντε να τελειώνουμε να πάω να ταΐσω τα παιδιά, να βγάλω το σκύλο για κατούρημα και να βάλω και κανένα πλυντήριο, για να έχει να φορέσει κάτι αύριο ο αχαΐρευτος.
Αφού δήλωσε ότι είναι μια απλή νοικοκυρά, μετά μας κάλεσε να αγκαλιαστούμε όλοι μαζί σαν μια οικογένεια. Τώρα αν φτάνει αυτή η αγκαλιά από τις Φυλακές του Κορυδαλλού μέχρι το τζάκι του χοντρού δεν μας το είπε αλλά φαντάζομαι αυτά είναι λεπτομέρειες στο «σας αγαπώ όλους» τραγούδι που τραγούδησε η Φωφό. Σίγουρα η σκιά του πατέρα της είναι μεγάλη, αλλά δεν είναι κι αυτή κατάλληλη για να ξεφύγει. Μάλλον είναι πολύ μικρή και προσπαθεί να την καλύψει με σκιές άλλων που ναι σταδιακά γίνονται βαρίδια.
Η απουσία του Μιχαλολιάκου δεν φάνηκε αν και παρόλο ότι είναι γνωστή η άποψή μου γι’ αυτά τα κοινωνικά και εγκληματικά ναζιστικά παράσιτα, αυτή η απουσία από αυτό το ντιμπέιτ έτσι όπως έγινε και εξελίχτηκε, περισσότερο καλό τους έκανε παρά κακό.
Κάποιος πριν από μερικές μέρες έγραψε – και δυστυχώς με το τρόπο που τρέχουν τα πάντα στα κοινωνικά δίκτυα δεν συγκράτησα το όνομα του και ζητάω γι’ αυτό συγνώμη – ότι οι εκλογές είναι άσκηση δημοκρατίας. Λυπάμαι, εγώ δεν θέλω ασκήσεις δημοκρατίας, εγώ θέλω λειτουργία δημοκρατίας και αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα οι εκλογές – όπως έγραψα και την προηγουμένη βδομάδα – είναι ένα διαστρεβλωμένο εργαλείο διαχείρισης των μαζών.
Και δεν ξέρω αν αυτό με κάνει Αυριανιστή, κίτρινο η λαϊκιστή, αλλά η δική μου αγωνία δεν είναι αν θα είναι ο Τσίπρας πιο καλός διαχειριστής από τον Μεϊμαράκη η αν ο Βαγγέλας πιο μάγκας από τον Αλέξη. Η δική μου αγωνία είναι για του πεινασμένους, τους αστέγους και τα παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία. Για όλους αυτούς που δημιούργησε ο Γιώργος Παπανδρέου, που αύξησε δραματικά και συνειδητά ο Σαμαράς και που δυστυχώς εγκατέλειψε ο Τσίπρας.
**************************************************************
Και μόνο η υποψία να ξαναδείς τον Άδωνι ή τον Βορίδη σε υπουργείο σε κάνει να ρίχνεις μούτζες στον Βαγγέλα.
**************************************************************
Έπρεπε η Ζωή να κάνει κόμμα και μετά θα είχαμε ντιμπέιτ που θα κράταγαν τρία τέρμινα όχι τρεις ώρες.
**************************************************************
Ο Θάνος Ραφτόπουλος έχει φτιάξει ένα σκίτσο σήμερα που λέει πολλά, αποχυμωτικά!
**************************************************************
Στη φωτογραφία ο Βαγγέλας εξηγεί τις λεπτομέρειες περί αυτοφωράκια στον Αλέξη.
