Το 478 π.Χ, μετά τη νίκη των Ελλήνων εναντίον των Περσών,οι πόλεις του Αιγαίου πελάγους και της Ιωνίας,συνάπτουν συμμαχία με την Αθήνα συμμαχία με έδρα τη Δήλου,τη γωστή Συμμαχία της Δήλου. Τα μέλη της Συμμαχίας συνεδρίαζαν μία φορά τον χρόνο στη Δήλο. Κάθε μέλος διέθετε από μία ψήφο στο συνέδριο, αλλά η Αθήνα, που διέθετε την ισχυρότερη ναυτική δύναμη,ουσιαστικά, κυριαρχούσε.
Δέκα Αθηναίοι, που έφεραν τον τίτλο του «Ελληνοταμία», συγκέντρωναν τις συνεισφορές σε χρήματα από τις πόλεις τις Συμμαχίας και τα κατέθεταν στο κοινό ταμείο στη Δήλο. Όταν παρουσιαζόταν ανάγκη, απέσυραν τα αναγκαία ποσά για τις δαπάνες της συντήρησης του στόλου. Η Συμμαχία αναγνώριζε στους Αθηναίους την ηγεμονία, δηλαδή τη δυνατότητα να σχεδιάζουν και να εκτελούν τις πολεμικές επιχειρήσεις, όμως η αυτονομία των πόλεων ήταν απόλυτα εγγυημένη.
Μετά τη νίκη του Κίμωνα εναντίον των Περσών στον Ευρυμέδοντα ποταμό της Παμφυλίας το 467 π.Χ, η Συμμαχία στην οποία υπολογίζεται ότι συμμετείχαν περίπου 400 πόλεις, κυριαρχούν απόλυτα στο Αιγαίο. Όμως, αντιδράσεις αρχίζουν να εκδηλώνονται σε πολλές από αυτές, με αιτία την αλαζονική συμπεριφορά των Αθηναίων. Αναπτύσονται τάσεις απομάκρυνσης από τη Συμμαχία που καταλήγουν σε εξεγέρσεις (Νάξος, Θάσος, κλπ.). Ο Κίμων τις καταπνίγει βίαια. Γίνεται πλέον φανερό ότι καμία πόλη δεν μπορεί να αποχωρήσει από τη Συμμαχία χωρίς τη θέληση των Αθηναίων.
Η αυτονομία των πόλεων είχε ουσιαστικά καταργηθεί και η Συμμαχία της Δήλου μεταβλήθηκε σε όργανο επιβολής της Αθηναϊκής υπερκυριαρχίας.Το 454 π.Χ. το ταμείο της Συμμαχίας μεταφέρεται από τη Δήλο στην Ακρόπολη της Αθήνας. Το συνέδριο δε συνέρχεται πια. Οι αποφάσεις λαμβάνονται μόνο από την Αθήνα και ο φόρος ορίζεται από την αθηναϊκή Εκκλησία του Δήμου. Ο Αθηναϊκός ιμπεριαλισμός προκάλεσε βίαιες αντιδράσεις και ειδικότερα την αντιπαλότητα της Σπάρτης που συσπείρωσε γύρω της διάφορε πόλεις-συμμάχους. Η Αθήνα στο τέλος καταστρέφεται ύστερα από τον τριακονταετή Πελοποννησιακό πόλεμο.
Η ιστορία λοιπόν επαναλαμβάνεται. Η Γερμανία όταν ισχυροποιήθηκε,επιχείρησε δύο φορές μέσα στον 20ο αιώνα να καταλάβει την Ευρώπη με αιματηρές πολεμικές επιχειρήσεις. ‘Εχασε και τις δυο φορές. Σήμερα στον 21ο αιώνα, το επιχειρεί με ένα πιο σύγχρονο και πιο ύπουλο τρόπο. Το έλεγχο του νομίσματος και της οικονομίας των συμμαχικών χωρών που τις έχει μεταβάλλει σε υποτελείς της. Αλλά οι λαοί της Ευρώπης εξεγείρονται. Στο τέλος και πάλι θα χάσουν οι Γερμανοί
