γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Βρισκόμαστε πάντα στο 46 μ.μ. (μετά μεταπολίτευσης) και το χωριό των ανυπότακτων υστερικών συνεχίζει να αντιστέκεται για πάντα στην εξέλιξη των ειδών και την δημοκρατία με το σύνθημα: το Αιγαίο χρειάζεται την Γερμανίδα του.
Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά βλαστήμια πέφτουν. Μήνα σε συμβιβασμό στη Κρήτη ρίχνονται, μήνα σε υποχώρηση στο Καστελλόριζο πέφτουν; Ο Κούλης είναι που κάνει πόλεμο με δελφίνους και σαμαράδες. Το Αιγαίο κι αν ξεπουλήθηκε κι αν μεμέτισε η Αγιά-Σοφιά, ο Κούλης αφέντες σαμαράδες δεν έκαμε, δεν κάνει.
“Είσαστε ανίκανοι. Δυο μέρες έλειψα ο άυπνος, το αγαλματάκι το ακούνητο κι αμίλητο να κάνω στη μάζωξη των δημάρχων κι έπεσε σε κουζίνα και καθιστικό η δημοτικότητά μου στο 93%. Λέξη μην ακούσω, μα τον Αρπάχτρη.” Φωνάζει ο δήμαρχος Κούλης Γαλοπουλάκης και κάθεται βαρύς στη ξύλινη σκάφη σαν κοτόσουπα αυγολέμονο. “Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να είσαι παρόν και αμέτοχος στα πάντα; Άοσμος και ορατός μόνο στην ΕΡΤ;” Συνέχισε ο δήμαρχος. “Να μιλάνε οι Ιταλοί και οι Ισπανοί για σένα και συ να σφυρίζεις Γερμανικά και Ολλανδικά; Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι; Ε;”
“Βρε άχρηστοι, έφερα λεφτά με επιδοτήσεις και μνημόνιο ταυτόχρονα. Ποιος έχει καταφέρει τέτοιο σαμάρι στην ιστορία των μνημονίων, ε;” Υστέριασε ο Δήμαρχος. “Έτσι χωρίς πρόγραμμα, χτες άυπνοι αυτοσχεδιάζαμε στην υγειά αυτών που μας πιστεύουν ακόμα.”
Αυτά μες τα υπόγεια της δημαρχείας, μες σε τυροπιττάκια και σε βρισιές. Απάνω ροχάλιζε η Μανέστρα και κάτω όλ’ η παρέα άκουγε Ντόϊτσε Βέλε. Ο δήμαρχος Κούλης Γαλοπουλάκης, ο Πίπης το παπαγαλάκι και ο Άδης ο γελωτοποιός με ακουστικά στ’ αυτιά ακούνε προσεκτικά, “εδώ Ντόϊτσε Βέλε, εδώ Ντόϊτσε Βέλε, εδώ η φωνή της θείας Αρχαγγέλας από την κομαντατούρ του βορά.”
“Σιωπή και μην ακούσω ούτε κιχ, η Αρχαγγέλα κάνει ανακοινώσεις,” ακούγεται όλο αγωνία ο Δήμαρχος Γαλοπουλάκης.
“Εδώ Ντόϊτσε Βέλε,” επαναλαμβάνει η φωνή με έντονη γερμανοτσολιάδικη προφορά, “η θεία Αρχαγγέλα σας βεβαιώνει ότι μετά από σύντομες αλλά σκληρές διαπραγματεύσεις τριών λεπτών και κάτι ψιλά με τον γείτονα σουλτάνο, αποφάσισε ότι το χωριό των υστερικών δεν θα αγοράσει αμφίβιες χλοοκοπτικές από τους Γαλάτες αλλά κάτι κανονάκια αντίκες από τους Βησιγότθους.”
“ΑφεντιΚούλη, τι λέει αυτός τώρα;” Ψιθύρισε ο Πίπης μπερδεμένος, “ποιες χλοοκοπτικές και τι κανονάκια;”
“Πίπη, Πίπη. Γι αυτό εγώ είμαι δήμαρχος και συ απλός παπαγάλος. Αυτή είναι υψηλή διπλωματία χυλοπίτας και που να σου εξηγώ τώρα. Για να μην χάσουμε ολόκληρο τον κήπο μας θα διαπραγματευτεί η Αρχαγγέλα με τον γείτονα σουλτάνο τον μισό κι εμείς για να την ευχαριστήσουμε δεν θα πάρουμε βάρκες από τους Γαλάτες.”
“Τι έχουν να κάνουν οι Γαλατικές βάρκες με τον κήπο μας ΑρχοντιΚούλη μας;” Ρώτησε ο Πίπης. “Τι θες τώρα,” γύρισε εκνευρισμένος ο δήμαρχος Κούλης, “να με δεις στη Βουλή να λέω ευχαριστώ στους Γερμανούς φίλους μας;”
“ΑφεντιΚούλη, οι δημοσιογράφοι θα μας κρεμάσουν στα μανταλάκια,” έκανε ταραγμένος ο Άδης. “Μη φοβού Άδη, θα στείλουμε τον Μπογδ Γυμνοσαλίγκαρο να τους κάνει μηνύσεις και να τους κρατάει απασχολημένους.”
“Κάτσε να βάλλω Σκάϊσε να ηρεμήσεις ΔημαρχιΚούλη μου,” αλαφιασμένος με τις υστερίες του Κούλη Γαλοπουλάκη προτείνει ο Πίπης. “Μπα, δεν βάζεις του Τσίμπλα να κρυφακούσουμε; Τόσους κοριούς, γιατί τους εκπαιδεύαμε τόσα χρόνια;”
Γυρνάει το κουμπί ο Πίπης και αντιλαλεί το υπόγειο του δημαρχείου με τραγούδι θρήνου και πόνου: Του Σφυριζέλ τον μάγκα, το καλύτερο παιδί, στου Μαξίμου, στο Σκοπευτήριο πια κανείς δε θα τον δει… “Αμάν, η δοκτορέσα πάλι καθαρίζει στην αυλή κόκκινα φασολάκια.”
“Μα τον Αρπάχτρη, κλείσ’ το αμέσως. Θα ξυπνήσει την Μανέστρα και μετά ποιος μας σώζει από τις πουκαμίσες της.”
“Τώρα που είπαμε πουκαμίσες,” ρωτάει σκεφτικός ο δήμαρχος Γαλοπουλάκης, “η Πόπη Κινηματά τι να κάνει;” “Ό,τι της πούμε,” απαντάει άμεσα ο Πίπης, “και πάντα αυθορμήτως,” με τον Άδη να συμπληρώνει.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κουρασμένος πια ο δήμαρχος Κούλης αποφασίζει να αφήσει τον Πίπη και τον Άδη στο υπόγειο με τους κοριούς και αναχωρεί για τα πάνω δώματα. Στη διαδρομή όμως κάνει και μια στάση τουαλέτα για κατούρημα και για, “Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου στη χέστρα από πάνω, ποιος είναι ο πιο φτυσμένος Γαλοπουλάκης σ’ αυτή την χώρα; Εγώ, η Δώρα ή ο Λουδοβίκος των χιονοδρομικών;”
Τέλος Δ’ επεισοδίου
