γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Κάθε μέρα που περνάει -από την ημέρα που ο Κούλης πήρε την εξουσία, είναι απόδειξη για το χάσμα που χωρίζει τις ανάγκες της κοινωνίας από τις προθέσεις και επιδιώξεις της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία μέσα σε ελάχιστες βδομάδες ξεκαθάρισε το μέχρι τις εκλογές θολό δημοκρατικό και δήθεν ενωτικό προσωπείο της αποκαλύπτοντας προδιαγραφές αυταρχισμού, διακρίσεων, διαφθοράς, σίγουρα ξενοφοβίας, ρεβιζιονισμού, αριστεροφοβίας και μισαλλοδοξίας.
Διασύροντας θεσμούς όπως η Επιτροπή Ανταγωνισμού για χάρη χορηγού της, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επελαύνει αδηφάγος προς την αποκατάσταση της παραδοσιακής ΝεοΔημοκρατίας, έτσι χωρίς κανένα πρόγραμμα ή σχέδιο για τους Έλληνες ή την Ελλάδα πλην της παράδοσης στη Γιάννα της ευθύνης για τα πανηγύρια της επετείου για τα 200 χρόνια από το 1821. Αλλά με πολύ συγκεκριμένους στόχους. Να βολέψει τα δικά της παιδιά, να αρπάξει ό,τι μπορέσει γνωρίζοντας ότι η ημερομηνία λήξης είναι πολύ πιο κοντά από όσο προβλέπει το σύνταγμα και να ικανοποιήσει χορηγούς και νταβατζήδες ώστε να εξασφαλίσει το πολύ προσωπικό μέλλον των ιδίων και των παιδιών τους.
Αυταρχική άσκηση εξουσίας, διπλή γλώσσα, απόκρυψη, κάλυψη και διαφθορά, αστυνομική βία και παραβατικότητα, θωπεία σε Λάτσηδες και Μαρινάκηδες. Ανάπτυξη που απαλλοτριώνει όσα οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να καταστρέψουν και να ξεπουλήσουν, κοντόθωρη προοπτική στα εθνικά θέματα ειδικά με τα όσα προκύπτουν τελευταία στο Αιγαίο και περιφρόνηση για τον πολίτη η ταυτότητα της κυβέρνησης του Κούλη Μητσοτάκη. Ψίθυροι για σκάνδαλα έχουν ήδη αρχίσει να ακούγονται στα δημοσιογραφικά γραφεία -εντός και εκτός Ελλάδας, με κάποια να αγγίζουν ακόμα και τον πολύ στενό πρωθυπουργό κύκλο και σε αναμονή ονομάτων και στοιχείων το μόνο που φαίνεται να δικαιώνεται είναι το ένστικτο της …Μαρίκας.
Στο μεταξύ διαδικαστικά οι πολίτες/ψηφοφόροι αυτής της χώρας και ειδικά οι αριστεροί, καλούνται στο όνομα της δημοκρατίας να αγνοήσουν όλα αυτά τα δεδομένα και να περιμένουν από τον κύριο Τσίπρα πότε επιτέλους θα δεχτεί την επιφοίτηση της μετάλλαξης και θα αρχίσει κάποια αντιπολίτευση. Ειδικά με τους αριστερούς ψηφοφόρους να νιώθουν «υποχρεωμένοι» να ζήσουν την μοναχικότητα υπεράσπισης του έργου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην υπήρξε ανταποδοτική για τους περισσοτέρους.
Το πόσο θα περιμένει η κοινωνία τον Τσίπρα και αν θα αποδεχτεί την μεταλλακτική επιφοίτησή του είναι ερωτηματικό ακόμα. Η σίγουρη πρόβλεψη όμως είναι ότι με το τέλος και των καλοκαιρινών διακοπών, οι κοινωνικές αντιθέσεις θα πάρουν εκρηκτικό χαρακτήρα και τα αποτελέσματα θα φανούν στο πεζοδρόμιο με την Αθήνα να θυμίζει εποχές 2014 και τον Αλέξη να κυνηγάει το ΠΑΜΕ στη διεκδίκηση επαναστατικών δαφνών. Εκτός…
Εκτός κι αν η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ολίγη ΠΑΣΟΚ, κεντροαριστερά με γαρνιτούρα σοσιαλδημοκρατίας με κεντροδεξιά στοιχεία, κρατήσει τους τόνους του επισήμου ΣΥΡΙΖΑ χαμηλούς στο μαντρί της «αστικής δημοκρατίας» και ο φόβος της σύνδεσης με «ακροαριστερούς τρομοκράτες» από την Αδώνια και Βορίδια κρεατομηχανή, μακριά από το πεζοδρόμιο. Αλλά αυτό το έκανε το ΠΑΣΟΚ πριν από μερικά χρόνια με αποτέλεσμα να επανέλθει μεν στην εξουσία για λίγο αλλά τώρα να σπαρταράει μεταξύ επιβίωσης και εξαφάνισης. Η επόμενη ερώτηση είναι αν το μικρόβιο εγωκεντρισμού και αλαζονείας που κολλάνε όλα τα κόμματα και οι ηγεσίες τους μετά την επαφή τους με την καρέκλα εξουσίας θα αφήσει τον Τσίπρα να δει πέρα από τις επιθυμίες του και μακριά από την δημιουργία ενός επιδερμικά αριστερού τέρατος του Φρανκενστάιν.
Η όποια όμως απόφαση μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί μια νέα κατάσταση για τον αριστερό μη-ΚΚΕ ψηφοφόρο, αυτή του άστεγου. Χρησιμοποιώ την λέξη χωρίς καμία διάθεση να προσβάλω τους άστεγους που ζουν στα πεζοδρόμια των πόλεων μας και που είναι ένδειξη και απόδειξη αποτυχίας όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων την τελευταία εικοσαετία.
Αν ο αριστερός ψηφοφόρος μπορούσε να βολευτεί κάτω από μια στέγη αχταρμά-κοκτέιλ κεντροαριστερών, σοσιαλδημοκρατών με ολίγη κεντροδεξιά και πασπαλίσματα δεξιάς θα είχε πάει στο ΚΙΝΑΛ. Δεν πήγε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν καλοδέχτηκε στη δική του στέγη αυτόν τον αχταρμά. Αλλά από το καλωσήρθες στο σπίτι μου μέχρι το να το κάνουμε κοινόβιο και βίλα των οργίων, έχει μεγάλη διαφορά για να το δεχτεί εύκολα κι αμάσητα ο κάθε αριστερός.
Δεν ξέρω πόσο τα σκέφτεται αυτά ο Τσίπρας και οι υπέρμαχοι μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ας το προσέξουν γιατί θα τα βρουν μπροστά τους και τότε πολύ ειρωνικά οι μόνοι που θα δικαιωθούν θα είναι …η Κωνσταντοπούλου και ο Λαφαζάνης.
Τέλος, και σε συμπλήρωμα των όσων έγραψα στην αρχή του κειμένου, η επίσκεψη του Κούλη στο Βερολίνο απέδειξε πώς αντιλαμβάνεται εξωτερική και εσωτερική πολιτική ο τουρίστας πρωθυπουργός. Πήγε καμαρωτός και με άδεια χέρια και γύρισε με πόνους στη μέση από το πολύ σκύψιμο, χωρίς να τολμήσει να πει τίποτα πέρα των επιτρεπτών για τα πλεονάσματα, για τα προβλήματα με την Τουρκία ή το μεταναστευτικό. Κι όχι μόνο δεν είπε τίποτα αλλά κρέμασε και στα μανταλάκια το αίτημα για τις πολεμικές αποζημιώσεις μην τυχόν και στεναχωρήσει την καλή καγκελάριο.
Από την άλλη η ελληνική κοινωνία ανυπεράσπιστη και συχνά απομονωμένη βρίσκεται για άλλη μια φορά στο έλεος μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης που ισοπεδώνει τα πάντα χωρίς καμία περίσκεψη και δημοκρατική ηθική ή αξιοπρέπεια, που μολονότι ασυντόνιστη έχει πολύ συγκεκριμένους σκοπούς τους οποίους επιδιώκει ανεξάρτητα εποχών, πυρκαγιών, κατακλυσμών, ατυχημάτων και αντιδράσεων. Όλα στην υπηρεσία νταβατζήδων και ιδεοληψιών. Και μια αντιπολίτευση που ταλαντεύεται μεταξύ Αλέξη και Τσίπρα.
ΥΓ1. Πόσο γενναίοι νιώθουν οι κουκουλοφόροι με τα ημιαυτόματα που πήγαν ξημερώματα στα Εξάρχεια για να συλλάβουν …τρίχρονα, πεντάχρονα, εξάχρονα και τις μανάδες τους;
ΥΓ2. Ο Βρετανός ΜπόΖο έχει βαλθεί να αποδείξει ντε και καλά ότι υπάρχουν πιο γελοίοι του Κούλη σ’ αυτήν την ήπειρο. Ο Τραμπ για όσους αναρωτιέστε, είναι σε άλλη ήπειρο γελοίος.
***************************
Στη φωτογραφία η καγκελάριος και το κουλικό προσωπικό μαθαίνει γερμανικά.
