γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Μια κοινωνία δεν πρέπει να αξιολογείται με βάση την ανεκτικότητά της. Η «ανοχή» υπογραμμίζει τις σχέσεις ανισότητας, την κυριαρχία του ενός μέρους έναντι του άλλου και την ευκαιριακή υποχώρηση του ανώτερου προς όφελος (;) του κατώτερου. Σε μια κοινότητα δημοκρατικών πολιτών ωστόσο, στόχος είναι η επίτευξη ισότητας ευκαιριών και ελευθερίας. Μόνο σε ένα τέτοιο πλαίσιο μπορεί ένα άτομο να αναπτύξει τις αρετές του, όντας συνεπακόλουθα ωφέλιμο για το περιβάλλον του.
Στην Ελλάδα δυστυχώς αρκετοί αποζητούν την ανοχή και όχι την ελευθερία. Οφείλει για παράδειγμα ένα κράτος να ανέχεται την κάλυψη υψηλά ιστάμενων θέσεων από γυναίκες, παρά να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ανέλιξή τους. Εξάλλου η ελληνική κοινωνία παραμένει πατριαρχική: ο ρόλο του άνδρα-κυρίαρχου επιβεβαιώνεται με μια σειρά άτυπων κανόνων, τους οποίους αυτός διδάσκεται από μικρός. Μια πληθώρα εντύπων αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν το πρότυπο του «κυνηγού», ο οποίος παίρνει πάντα αυτό που επιθυμεί -ακόμη κι αν πρόκειται για ένα ανθρώπινο ον. Έτσι, οι καθημερινές περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης συχνά δικαιολογούνται, με αποτέλεσμα τα θύματα να αποθαρρύνονται από το να αντιδράσουν. Δυστυχώς, για την ίδια κοινωνία η εικόνα του «άνδρα-θηρευτή» και της «γυναίκας-θήραμα» θεωρείται θέσφατο, πράγμα αρκετό ίσως να αιτιολογήσει ζητήματα όπως η ενδοοικογενειακή βία. Ο θηρευτής εξάλλου έχει το δικαίωμα ανοχής έναντι του θηράματος, άρα δύναται να το απεμπολήσει όποτε επιθυμεί.
Με αυτά τα δεδομένα, η υποεκπροσώπηση των γυναικών στο υπουργικό συμβούλιο δεν προξενεί έκπληξη: πρακτικά, οι πιθανότητες να χριστεί μια γυναίκα υπουργός είναι ελάχιστες. Τα χυδαία σχόλια εναντίον τους εμφανίζονται εξαιρετικά συχνά, με σεξουαλικούς υπαινιγμούς να υποδηλώνουν κατωτερότητα. Ακόμη και μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία δημοσιεύουν άρθρα σχετικά με την εμφάνιση γυναικών πολιτικών, αποπροσανατολίζοντας τις μάζες από τα βαρύνοντα ζητήματα. Η ευκολία με την οποία μια γυναικά προσδιορίζεται με βάση το σωματικό της κάλλος αποτελεί την πλέον συνήθη μορφή σεξισμού.
Αν λοιπόν ένας άνδρας πολιτικός υφίσταται κριτική για τις θέσεις του, μια συνάδελφός του έχει να αντιμετωπίσει επιπλέον σχόλια με βάση αποκλειστικά το φύλο της. Σε περίπτωση επιτυχίας η λέξη «ικανή» σπανίζει, ενώ το «όμορφη» κυριαρχεί. Σε περίπτωση αποτυχίας, οι χαρακτηρισμοί σχετικά με τον περιορισμό της στο σπίτι πληθαίνουν. Οπωσδήποτε δηλαδή η φαλλοκρατία σημειώνει επιτυχία, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Συμπερασματικά, η έλλειψη ελευθερίας στην ελληνική κοινωνία -συχνά υπό το παραπέτασμα μιας κάποιας ανοχής- υποβαθμίζει τη θέση της γυναίκας. Η τελευταία έχει να αντιμετωπίσει υπέρμετρα εμπόδια και άμετρη κριτική, αμφότερα βασιζόμενα σε φαλλοκρατικές αντιλήψεις. Η χυδαιότητα των υπαινιγμών εναντίον της μάλιστα είναι τέτοια ώστε συχνά αποτρέπει τη δημόσια παρουσία της. Η χώρα μας έχει να διανύσει μια μακρά πορεία παιδείας, αν επιθυμεί να δημιουργήσει πλαίσια ελευθερίας και ισότητας ευκαιριών.
