Τον κοιτούσα στην τηλεόραση και σκεφτόμουν ότι αν τον έβλεπα στο μετρό, αν τον συναντούσα στο δρόμο, τίποτε δεν πρόδιδε το δράμα που ζει.
Θα μπορούσε να είναι ένας απλός άνθρωπος της ελληνικής καθημερινότητας… Ο πατέρας της διπλανής πόρτας… Ο καθένας από εμάς…
Είναι το ίδιο οικείο πρόσωπο που απελπισμένο πήρε την Καθαρά Δευτέρα την οικογένειά του και πέρασε μέσα από τα ορμητικά νερά ενός ποταμού σε μια πορεία προς το άγνωστο… Γιατί προτίμησε την ελπίδα που γεννά το άγνωστο από τον βούρκο της Ειδομένης.
Ηπατίτιδα, λεπτοσπείρωση, πνευμονία, λοιμώξεις… και ποιος ξέρει τι άλλο θα χτυπήσει τα παιδιά που πλένονται στα λασπόνερα, γιατί στην πατρίδα τους είχαν συνηθίσει να πλένουν τα χέρια τους, γιατί το «επέβαλαν» ο πολιτισμός και οι αρχές τους.
Παιδιά που μέχρι χθες έπαιζαν σε πάρκα και πλατείες μιας χώρας που θεωρείτο κομμάτι της Ευρώπης, στην καρδιά της Μέσης Ανατολής, με ιστορία χιλιάδων χρόνων…
Άνθρωποι που μέχρι χθες πήγαιναν στις δουλειές τους, διασκέδαζαν, είχαν μάθει στον δυτικό τρόπο ζωής.
Οικογένειες δεμένες, μέσα στις παραδόσεις και στον πολιτισμό τους, οικογένειες μιας ευρωπαϊκής πραγματικότητας.
Παιδιά, άνθρωποι, οικογένειες γεμάτες πόνο…
Πόνο γι’ αυτούς και αυτά που έχασαν.
Πόνο για την εγκατάλειψη.
Πόνο για την αδιαφορία του δυτικού κόσμου. Στα τρία χρόνια αυτού του ιδιότυπου εμφυλίου επισήμως περισσότεροι από 270.000 κάτοικοι της Συρίας έχουν χάσει τη ζωή τους. Στο μυαλό αυτών των απλών ανθρώπων δεν υπάρχει τρόπος και σκέψη που να μπορεί να δικαιολογήσει την αδιαφορία της Δύσης στη συνέχιση της καταστροφής. Ξέρουν ότι το δράμα της προσφυγιάς θα τελειώσει μόνο αν τελειώσει ο πόλεμος. Αλλά για να σταματήσει το πόλεμος πρέπει οι ισχυροί να ενδιαφερθούν πραγματικά. Και να πάψουν τα πολιτικά παιχνίδια.
Στην Ειδομένη 15.000 άνθρωποι στοιβαγμένοι, σαν τα ποντίκια, ο ένας πάνω στον άλλον στα χωράφια γύρω από την μεθόριο. Αναρωτιούνται αν εγκατέλειψαν τον θάνατο της πατρίδας τους για να τον συναντήσουν σε άλλη μορφή στην Ευρώπη… Αν είναι Ευρώπη αυτός ο τόπος που τους πνίγει…
Η κυβέρνηση λέει ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι γιατί τα χωράφια είναι ιδιωτικά κι επομένως δεν μπορεί να φτιάξει χώρους φιλοξενίας.
Τα νερά της βροχής κάθε μέρα ανεβαίνουν. Τα χωράφια πλημμυρίζουν. Μαζί τους όμως πλημμυρίζουν με οργή και οι πρόσφυγες. Και όταν έλθει ο πρώτος θάνατος παιδιού από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης τότε θα ξεσπάσουν.
Ο πατέρας που ζητάει να επιστρέψει στη Συρία για να έχει κι αυτός και τα παιδιά του έναν γρήγορο θάνατο, τι έχει να χάσει αν ξεσηκωθεί;
Μάλλον τυχερή πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της η ελληνική κυβέρνηση που οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κάποιον να τους καθοδηγήσει. Γιατί όταν συμβεί αυτό τότε θα δούμε σκηνές αλλοφροσύνης στα σύνορα. Όταν οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν να χάσουν τίποτε άλλο παρά την εξαθλίωσή τους, τότε είναι λογικό να ξεσηκωθούν.
Η κυβέρνηση αντί να κάθεται άπραγη και απλώς να παρατηρεί το δράμα, καλό είναι να συνειδητοποιήσει κάποια απλά πράγματα:
Η πολιτική της στο πρώτο εξάμηνο του 2015 ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό για τη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης, και δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε. Αλλά αν ο κ. Τσίπρας δεν το καταλαβαίνει ας καλέσει μια μέρα την κυρία Τασία να του εξηγήσει τη φιλοσοφία της.
Η έλλειψη πολιτικής και συγκεκριμένου στόχου, από εκεί κι έπειτα, δεν απέτρεψε το δράμα της Ειδομένης.
Στην Ευρώπη πήγαμε για να στηρίξουμε την πολιτική της Γερμανίας «παίζοντας» άμυνα έναντι των χωρών του «Βίζεγκραντ» και όχι για να προβάλλουμε δικές μας θέσεις που θα έλυναν ή θα απάλυναν το πρόβλημα.
Σήμερα βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Με μια Τουρκία να είναι έτοιμη να κλείσει το μάτι στα 3 εκατομμύρια των προσφύγων και μεταναστών που έχουν στα εδάφη τους, και να τους προωθήσουν στην… Ελλάδα.
Οι χώρες της Ευρώπης με κάθε τρόπο μας δείχνουν τη συμπάθειά τους αλλά όχι και την αλληλεγγύη τους.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι λόγω της αδυναμίας και ανικανότητας της κυβέρνησης κινδυνεύουμε με τα χειρότερα. Και με 100.000 πρόσφυγες και μετανάστες να βρεθούμε, αλλά και με αδυναμία οικονομική να αντιμετωπίσουμε τις ανάγκες τους, γεγονός που θα προκαλέσει την οργή τους.
Αν δεν μπορούμε να πείσουμε τους εταίρους μας στην Ευρώπη να γίνει καταμερισμός των προσφύγων σε όλα τα μέλη της ΕΕ, τότε πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι πρέπει να πληρώσουν γι’ αυτό και μάλιστα ακριβά. Ας αναλάβουν την κατασκευή οικισμών και ας δημιουργήσουν συνθήκες για να μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι να βρουν εργασία. Τα σενάρια που ακούγονται για σχέδια εξισλαμισμού της Ελλάδος καλό είναι να μη τα ενισχύουμε και να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με σοβαρότητα αλλά και με ρεαλισμό.
Σε καμία περίπτωση η Ελλάδα δεν πρέπει να δεχθεί τη δημιουργία στρατοπέδων που θα ζουν εγκλωβισμένοι πρόσφυγες από τη Συρία, που έφυγαν από τη χώρα τους γιατί αν έμεναν εκεί ο θάνατός τους ήταν βέβαιος.
Στα στρατόπεδα κλειστού τύπου πρέπει να μεταφέρονται οι μετανάστες, να γίνεται η καταγραφή τους και να επαναπροωθούνται στην Τουρκία και μετά στις χώρες τους, ώστε να κατανοήσουν πως δεν έχουν μέλλον στην Ευρώπη αυτήν την περίοδο.
Οι πρόσφυγες όμως από τη Συρία πρέπει να αντιμετωπισθούν με διαφορετικό τρόπο και φυσικά όχι με επιδοματική πολιτική. Θα αναρωτηθεί, βέβαια, κάποιος πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό και να βρουν εργασία πρόσφυγες σε μια χώρα με 25% ανεργία; Εκεί θα πρέπει να σηκώσει τη φωνή του ο κ. Τσίπρας και να απαιτήσει επενδύσεις για τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Γιατί και οικισμοί να γίνουν για πρόσφυγες, κάποιοι θα εργασθούν (Έλληνες και ξένοι) και κάποιο χρήμα θα κινηθεί. Αλλά δεν μιλάμε μόνο για οικισμούς. Μιλάμε για κάτι ευρύτερο και με συνεχή ροή…
Όσον αφορά τα ζητήματα κουλτούρας, ιστορίας και θρησκείας, να θυμίσουμε ότι ένα μεγάλο μέρος των προσφύγων από τη Συρία είναι χριστιανοί, αλλά κυρίως ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι τόσο ισχυρός που στο διάβα των αιώνων κατάφερε να αφομοιώσει εκατοντάδες χιλιάδων τέτοιων πληθυσμών που σήμερα οι απόγονοί τους είναι πιο Έλληνες από πολλούς ελληναράδες.
Σωστή πολιτική χρειάζεται, ρεαλισμός και αποτελεσματικότητα. Στοιχεία, που δυστυχώς απουσιάζουν από τη σημερινή κυβέρνηση, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ο φόβος της εξέγερσης ανθρώπων χωρίς ελπίδα, όπως είναι σήμερα οι πρόσφυγες, να φαντάζει, πλέον, ορατός. Και αυτό φάνηκε καθαρά χθες που τόσο εύκολα πίστεψαν τα ψέματα που έγραφαν τα φυλλάδια τα οποία άγνωστοι διένειμαν στην Ειδομένη, αφού είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν οποιαδήποτε λύση τους δίνει έστω και την παραμικρή ελπίδα για να ξεφύγουν από το βούρκο της Ειδομένης
