γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Στην πραγματικότητα ο τίτλος που ήθελα να βάλω ήταν: «η ανάγκη τέλους του ανδρικού μεσαίωνα και η αρχή της γυναικείας αναγέννησης» αλλά με έφαγε το μονόστηλο των τίτλων.
Ένας άλλος τίτλος που θα ήθελα να βάλλω ήταν: «γιατί ο φεμινισμός είναι αντρική υπόθεση» ή «η ισότητα ξεκινάει στη κρεβατοκάμαρα». Αυτόν το τελευταίο τον παράτησα γρήγορα γιατί παρόλο ότι δεν έχει σχέση με αυτά που σκέφτομαι να γράψω, μου ακούστηκε λίγο κλισέ και πολύ παραπλανητικός. Δεν σας κρύβω ότι υπήρχε κι ένας που μου άρεσε ιδιαίτερα αλλά τον έφαγε η αμφιβολία, ο τίτλος ήταν: «πότε θα οργιστούν οι νεραΐδες».
Το 2008 νομίζω, εποχή που το κόμμα των Αληθινών/Γνήσιων Φιλανδών έχει σπάσει το φράγμα του περιθωρίου και έχει μπει πια στη Φιλανδική Βουλή με τα ΜΜΕ να ψάχνονται με τον μπαμπούλα που έχει εισβάλει στην φιλανδική ζωή, το ξενοφοβικό φασιστικό κόμμα ανακοινώνει το ιδεολογικό του καταστατικό και κάνει τους πάντες να ανατριχιάσουν. Εκτός από τις εθνικιστικές και έντονα ξενοφοβικές κορόνες, οι Αληθινοί/Γνήσιοι Φιλανδοί είχαν απόψεις και θέσεις για τα πάντα. Για παράδειγμα τέχνη θεωρείται μόνο ότι ανυψώνει το φιλανδικό έθνος και πνεύμα, όλα τα υπόλοιπα δεν θεωρούνται τέχνη άρα δεν πρέπει ούτε να χρηματοδοτούνται ούτε να προωθούνται στη χώρα.
Για τον ρόλο της γυναίκας στην φιλανδική κοινωνία, οι Αληθινοί/Γνήσιοι Φιλανδοί ήταν πολύ πιο συγκεκριμένοι. Ξεκινώντας με την αναφορά ότι η γυναίκα/μητέρα είναι το θεμέλιο της φιλανδικής οικογένειας, συνέχισαν στη …θυσία της γυναίκας για να είναι δυνατά και τα θεμέλια, κάτι σαν το γεφύρι της Άρτας. Η συνέχεια ήταν ενδεικτική για το πώς φαντάζονται την γυναίκα στη φιλανδική κοινωνία οι Αληθινοί/Γνήσιοι Φιλανδοί που, σημειωτέον, από το 2015 είναι και μέλη της κυβερνήσεως, νομοθετώντας και αλλοιώνοντας την φιλανδική δημοκρατία ακόμα και σε θέματα που αφορούν την γυναικεία ισότητα και χειραφέτηση.
Έτσι λοιπόν κατά τους κυρίους Αληθινούς/Γνήσιους Φιλανδούς, ο ρόλος της γυναίκας είναι να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια και στη συνέχεια να μαγειρεύει, να ταΐζει και να ξεσκατίζει αυτήν την οικογένεια ανάμεσα σε τεκνοποιήσεις για να αποκτήσει η Φιλανδία περισσότερους Αληθινούς/Γνήσιους Φιλανδούς. Σπουδές και καριέρες είναι αντιεθνικές και κομμουνιστικές θεωρίες.
Τώρα μιλάμε για την χώρα που οι γυναίκες απόκτησαν δικαίωμα ψήφου το 1905, δώδεκα ολόκληρα χρόνια πριν την απεξαρτοποίηση της χώρας και σχεδόν πενήντα χρόνια πριν τις Ελληνίδες. Ευτυχώς αυτό είναι ένα δικαίωμα που οι Αληθινοί/Γνήσιοι Φιλανδοί δεν τους το αφαίρεσαν. Ακόμα.
Από ό,τι φαντάζεστε υπήρξε η ανάλογη κατακραυγή από τα κόμματα, τις γυναικείες οργανώσεις και φυσικά την ίδια την κοινωνία. Αυτά μέχρι την 8η Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, ημέρα Σάββατο όπου στο πιο κεντρικό σημείο του Ελσίνκι ο κύριος Σόινι, τότε αρχηγός των Αληθινών/Γνήσιων Φιλανδών, ακολουθούμενος από κοριτσάκια που κουβαλούσαν δεκάδες ανθοδέσμες με τριαντάφυλλα – ανάμεσα τους τα περισσότερα …μπλε – δίνει από ένα σε κάθε γυναίκα που συναντάει.
Και να σου τα τηλεοπτικά συνεργεία, τα ραδιόφωνα, οι τηλεοράσεις και τα φλας, και να σου τα χαμόγελα. Χαμογελάει ο Σόινι, χαμογελάνε οι δημοσιογράφοι, χαμογελάνε νιές και γριές με τα τριαντάφυλλα. Το βράδυ όλα τα κανάλια παίζανε τον Σόινι που …τιμούσε τη Φιλανδή γυναίκα, τη Φιλανδή μητέρα, την Φιλανδή Μαίρη Παναγιωταρά! Απ’ έξω εμφάνιση, από μέσα μπόχα η χειραφέτηση της Φιλανδής γυναίκας παρόλο ότι βγάλανε και γυναίκα πρόεδρο.
Μόλις ξυπνήσω το πρωί, πολύ πρωί, πριν ξημερώσει δηλαδή καλά καλά,
λέω από μέσα μου μουλάρι σήκω ντύσου γιατί εδώ σε περιμένουνε πολλά
και τότε τρέχω να ξυπνήσω, να ταΐσω, να ποτίσω και να ντύσω τα παιδιά
ενώ παράλληλα ετοιμάζω πρωινό για τον πασά.
Του το πηγαίνω στο κρεβάτι κι αυτομάτως κατεβάζω τα παιδιά στο σχολικό,
πάω γραμμή για να ψωνίσω κι ο χασάπης μες στη φούρια να μου πιάνει και τον κώλο.
Να `χω το νου μου κάθε μέρα για πουκάμισο και σώβρακο καινούριο καθαρό
κι αλίμονο μου αν το ξεχάσω και δεν βρει ζεστό νερό.
Να συγυρίζω τα κρεβάτια και το σπίτι να ετοιμάζω φαγητό για τα παιδιά
κι έχω να φύγω νηστική και σαν τρελή για την δουλειά.
Η αληθινός ρόλος της γυναίκας, γραμμένος και μελοποιημένος από έναν άντρα. Σε αυτή τη περίπτωση τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Κι η περίπτωση της Παναγιωταρά είναι σχετικά ανεκτική στον ρόλο της γιατί υπάρχουν χώρες που η γυναίκα δεν είναι καν κομπάρσος, είναι σκεύος.
Και δύσκολα θα αλλάξει αυτό όσο ο φεμινισμός είναι υπόθεση γυναικεία. Κάνοντας το δικαίωμα στη ισότητα υπόθεση αποκλειστικά γυναικεία το αμφισβητούμε και το υποβιβάζουμε αυτομάτως προσθέτοντας και τα ανάλογα προκλητικά στερεότυπα που θέλουν ανάμεσα στα άλλα τις φεμινίστριες τριχωτές… Αλήθεια τώρα, γιατί η γυναίκες πρέπει να ξυρίζονται παντού για να θεωρούνται …γυναίκες από τους άντρες, ενώ οι άντρες που είναι σαν αρκούδες θωρούνται άντρακλες …από τους άντρες; Αυτό από μόνο του δεν δείχνει την ανάγκη τέλους του ανδρικού μεσαίωνα και την αρχή της γυναικείας αναγέννησης;
Ο φεμινισμός είναι αντρική υπόθεση γιατί οι άντρες είναι αυτοί που έχουν βάλει τις αλυσίδες στις γυναίκες και αυτοί που κρατάνε το κλειδί. Και το έκαναν με την ίδια ακριβώς λογική που πριν από μερικούς αιώνες έβαζαν αλυσίδες στους σκλάβους. Γι’ αυτό όσο δεν υπάρχει ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών θα υπάρχουν σκλάβοι.
Και μόλις φτάσω αλαφιασμένη στη δουλειά να `χω να κάνω και καφέ στ’ αφεντικό
να `χω κι αυτόν που του τη δίνει κάθε τόσο και που θέλει να μου πιάνει και τον κώλο,
να `χω το ντρουν του τηλεφώνου μες στ’ αυτί μου κι από πάνω τις δικές του τις φωνές
και να με στέλνει έξω να κάνω και του κόσμου τις δουλειές.
Μόλις σχολάσω τρέχω αμέσως να προφτάσω να ετοιμάσω το τραπέζι για φαΐ
να τηγανίζω, να ετοιμάζω τη σαλάτα, να σερβίρω και να κόβω και ψωμί
να `μαι ένα ράκος που να σέρνεται στα πόδια του απ’ την πείνα κι από το τρεχαλητό
κι αυτοί να βρίζουν πως δεν ήτανε καλό το φαγητό.
Να πλένω πιάτα και πιρουνιά και μαχαίρια και να μου `ρχεται να κάνω φονικό
κι αυτός ο κύριος να θέλει να μου πιάνει και τον κώλο.
Πότε οι νεραΐδες θα οργιστούν και θα πάψουν να παίζουν ρόλους ορισμένους από μια αυστηρά πατριαρχική κοινωνία που τις θέλει ή αντράκια ή γατούλες; Και πότε οι άντρες θα καταλάβουν ότι ο φεμινισμός δεν είναι γυναικεία υπόθεση, οι γυναίκες πρέπει, επιβάλλεται να είναι φεμινίστριες, να αποζητούν την δικαίωση τους στην κοινωνία και στη συνείδηση όλων, να απαιτούν την ισότητα, ο φεμινισμός πρέπει να γίνει υπόθεση αντρική μιας και είμαστε εμείς που δεν οριστήκαμε σκάλοι από γέννησης και αυτοί που κρατάμε το κλειδί από τις αλυσίδες.
Και ξέρετε πότε θα καταλάβουμε ότι κάτι γίνεται; Όταν δεν θα χρειάζονται επετειακές ευκαιρίες για να «γιορτάσουμε» την γυναικεία χειραφέτηση και να περιμένουμε πολιτικούς στιλ Τσίπρα και Κούλη να μας πουν πως …τιμούν την γυναίκα.
Τέλος για όσους από εσάς ακόμα ψάχνουν ποιό είναι το νόημα του φεμινισμού και ο λόγος ύπαρξης παγκόσμιας ημέρας για την γυναίκα η απάντηση είναι χιλιάδες λέξεις, η εξής μια: ΙΣΟΤΗΤΑ!!!
ΥΓ1. Προσωπικά, εκτός των διαφόρων Τίμο Σόινι εξ ίσου αηδία μου φέρνουν κάτι Σπυράκη, Ζουρούλια ή Μισέλ με τα γκροτέσκο μηνύματα ισότητας που θα υστεριάσουν. Αυτές είναι ο εχθρός από μέσα για κάθε γυναίκα.
ΥΓ2. Αυτό το: «κι αυτός ο κύριος να θέλει να μου πιάνει και τον κώλο» θα έπρεπε να είναι σλόγκαν του κινήματος #MeToo
ΥΓ3. Η Μισέλ μετά τον …σοβαρό κύριο παιδεραστή θα υποστηρίξει και τις …γυναίκες;
ΥΓ4. Μανάδες, σταματήστε επιτέλους να μεγαλώνετε άντρες αφέντες γιατί ο σεβασμός στη γυναίκα ξεκινάει από το σπίτι, από την κρεβατοκάμαρα και θέλετε ο γιος σας να σας σέβεται σαν γυναίκα/μάνα κι όχι μόνο σαν μάνα που τον ταΐζει και τον ξεσκατίζει.
**************************************
Επετειακός σήμερα και ο Θάνος Ραφτόπουλος.
**************************************
Προσφυγιά, το πρόσωπο της σύγχρονης ηρωίδας!
