γράφει ο Μιχάλης Κατρίνης.
Από την επανάσταση της 3ης του Σεπτέμβρη του 1843, την «επανάσταση» του Ανδρέα Παπανδρέου την 3η του Σεπτέμβρη του 1974 και μέχρι την 3η του Σεπτέμβρη του 2020 ζούμε σε ένα διαφορετικό κόσμο, κυρίως λόγω του covid και όσων έχει επιφέρει.
Όμως, πολλά και σημαντικά στοιχεία για τη χώρα μας είναι, ίσως, τρομακτικά τα ίδια. Διπλωματικός πυρετός και επίκληση των «μεγάλων δυνάμεων» απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας, παρατεταμένη οικονομική κρίση, ανεργία και πολιτικός διχασμός. Διχασμός που προωθήθηκε συστηματικά από τον ΣΥΡΙΖΑ από το 2010 και τροφοδοτείται από τη ΝΔ τα τελευταία χρόνια προς συσπείρωση της δεξιάς πτέρυγας.
Η απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε κεντρώα παράταξη, αποποιούμενος τα παλιά του στελέχη αλλά και τη ρητορική που τον έφερε στην εξουσία το 2015, πέφτει στο κενό, δίνοντας συγχωροχάρτι στις πρακτικές της συντηρητικής παράταξης. Η απογοητευτική προηγούμενη διακυβέρνηση απενοχοποίησε τη ρητορική της ΝΔ και έθεσε τα θεμέλια για τη δεξιότερη κυβέρνηση των τελευταίων 50 χρόνων.
Ταυτόχρονα, όμως, και άθελα της έδειξε ξεκάθαρα ότι ο «εχθρός» της χώρας δεν ήταν τελικά το ΠΑΣΟΚ, παρά τις προσπάθειες εκ δεξιών και αριστερών να πειστεί η κοινωνία επί αυτού, δεν ήταν ο Αντρέας και σίγουρα δεν ήταν η κοσμοϊστορική αλλαγή που έφερε στην Ελλάδα η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη.
Και αυτή ήταν η ουσία της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη. Μια τομή απέναντι σε νοοτροπίες δεκαετιών, σε ταξικούς διαχωρισμούς, σε αποκλεισμούς των αδύναμων, την πολιτική φίμωση και την οικονομική ανέχεια. Μια αλλαγή που ακόμα και με τα λάθη που έγιναν, δημιούργησε ευμάρεια στους πολίτες της, ισχυροποίησε τη θέση της χώρας στην Ευρώπη, θεμελίωσε το δωρεάν, δημόσιο σύστημα υγείας που όλοι υμνούν σήμερα, έθεσε τις βάσεις για την άνθηση του ελληνικού αθλητισμού. Μια αλλαγή που αύξησε κατακόρυφα το μορφωτικό επίπεδο των Ελλήνων, γιγάντωσε τον τουρισμό, στήριξε τον αγροτικό τομέα, έδωσε φωνή στους εργαζομένους και βελτίωσε την ποιότητα εργασίας και αμοιβής τους.
Αλλαγή στην πράξη και όχι στα λόγια. Πράξη που σταμάτησε απότομα, με την περίφημη «επανίδρυση του κράτους» του Κ.Καραμανλή και την οικονομική καταστροφή που έφερε στη χώρα και γιγαντώθηκε με την παγκόσμια οικονομική κρίση, τα μνημόνια, τον εγχώριο λαϊκισμό και τα μικροπολιτικά συμφέροντα.
Η χρονιά που έρχεται θα είναι δύσκολη σε εθνικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Η κυβέρνηση θα συνεχίσει να κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί του κορονοϊού, ενώ παράλληλα θα περνάει «μέτρα βοήθειας» για λίγους και εκλεκτούς. Οι νεοσυντηρητικές κορώνες θα βρίσκουν ακροατήριο, όσο δεν υπάρχει οραματικός αντιπολιτευτικός λόγος και ρεαλιστικές προτάσεις.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι επιτακτική η ανάγκη να προστατευθούν τα λαϊκά στρώματα, οι εργαζόμενοι, οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, οι ολοένα αυξανόμενοι άνεργοι και υποαπασχολούμενοι, όλοι όσοι κινούν την πραγματική οικονομία και έχουν αποκλειστεί από τα «πακέτα βοήθειας».
Η ανάγκη για αλλαγή γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη, όπως και η αναγκαιότητα για πολιτικές πράξεις και όχι απλά λόγια, καθιστώντας μονόδρομο τη δημιουργία μιας νέας ‘’3ης του Σεπτέμβρη’’. Σε μια εποχή που κυριαρχούν τα πρόσωπα, η μάχη της αλλαγής θα κριθεί και πάλι στο πεδίο των ιδεών.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε και στα «ΝΕΑ»
