Πάρτε για παράδειγμα την έκφραση: «τι θέλει η αλεπού στο παζάρι;». Η ιστορία πίσω από την έκφραση, τουλάχιστον όπως θέλουν κάποιες παραδόσεις, έχει ως εξής: Μια φορά ένας σκύλος έπιασε φιλία με μια αλεπού. Ο σκύλος παρακινούσε την αλεπού να πάνε στο παζάρι και μάλιστα της έταζε πως εκεί θα δει πολλά πράγματα και θα διασκεδάσει. Με τα πολλά, η αλεπού αποφάσισε και τον ακολούθησε. Αλλά καθώς την είδαν οι άνθρωποι, αλλά και άλλοι σκύλοι, την… κυνήγησαν και είδε κι έπαθε ώσπου να τους ξεφύγει. Η αλεπού, όταν γλίτωσε επιτέλους και βρέθηκε στα βουνά, άρχισε να μονολογεί «τι θέλει η αλεπού στο παζάρι;».
Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν και απαραίτητη η ιστορία, με το που ακούς την πρόταση αμέσως φαντάζεσαι μια κόκκινη αλεπού με φουντωτή ουρά, πολύ πονηρά μάτια και πολύ κοφτερά δόντια κι όλα αυτά σε ένα παραδοσιακό παζάρι στο χωριό με κοτόπουλα και μικρά προβατάκια να κυκλοφορούν ελεύθερα. Ε, δεν θέλει και πολύ για να φανταστείς ότι αυτό που ακολουθεί είναι μανιασμένα γαβγίσματα και κατά πάσα πιθανότητα πυροβολισμοί με όλα τα τουφέκια του χωριού να έχουν εμφανιστεί ως διά μαγείας.
Τι ήταν αυτό όμως που έκανε την αλεπού να πάει στο παζάρι αψηφώντας κινδύνους που όπως και να το κάνεις, τους ήξερε; Η πείνα ή η αλαζονεία; Και πόση είναι η πείνα και η αλαζονεία της ώστε να αψηφίσει ακόμα και αυτούς που την κυνηγούν μέσα στο ίδιο της το σπίτι από χόμπι;
Τώρα για αλεπού δύσκολο το βλέπω να ρωτήσω. Μια που κάνει βόλτες στην γειτονιά μου, με το που με βλέπει, όπως κάνουν όλες οι αλεπούδες με μυαλό, βάζει την ουρά στα σκέλια (άλλη πολύ όμορφη έκφραση με πολλές εικόνες) και εξαφανίζεται. Οπότε τι μας μένει; Ο Μαρινάκης μας μένει. Ο νέος ιδιοκτήτης του ΔΟΛ, μέρους του Mega, εφημερίδων, ραδιοφώνων, περιοδικών και δεν ξέρω πόσες άλλες μιντιακές γαλέρες έχει προσθέσει στον ήδη υπάρχοντα στόλο του. Ήτοι εφοπλιστής, ο κύριος Μαρινάκης.
Σύμφωνα με τους μελετητές, η έκφραση «τι θέλει η αλεπού στο παζάρι;», υπονοεί ότι ο ένοχος αποφεύγει πάντα τους τόπους όπου είναι εύκολο να αποκαλυφθεί, καθώς και η αλεπού δεν μπορεί να πάει στην αγορά, στο παζάρι, γιατί κινδυνεύει να την πιάσουν. Τώρα οι ψυχολόγοι μιλάνε για κάτι που λέγεται ενοχικές νευρώσεις και πολλές φορές λειτουργεί μηχανικά, όπου ο ένοχος για κάποιο έγκλημα ή εγκλήματα «προκαλεί» ή δίνει σημάδια για να τον πιάσουν. Αυτό βέβαια κρύβει και μερικές ψυχώσεις και όχι άγνοια κινδύνου αλλά καλύτερα να αφήσουμε τους αλεπουδοψυχολόγους να μας απαντήσουν για το θέμα, εμείς ας ασχοληθούμε με τον εφοπλιστή μιντιακών γαλέρων, Ευάγγελο (Βαγγέλη ή Βαγγέλα για τους κολλητούς και Βαρέλα ή Μαριδάκι για τους μη κολλητούς) Μαρινάκη.
Ο Μαρινάκης θυμίζει έντονα την ιστορία του Ντόναλντ Τραμπ. Τον ξέρετε τον Τραμπ φαντάζομαι, τον φασίστα, ρατσιστή, νάρκισσο, εγωμανή και μυθομανή απατεώνα εκατομμυριούχο, που σήμερα είναι πρόεδρος της Αμερικής.
Ο Ντόναλντ Τραμπ κληρονόμησε, δεν έφτιαξε τίποτα απολύτως κι έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό χάρις στη συμμετοχή του σε ένα πρωτάθλημα, στο θεατρινίστικα σικέ (παράγκα ελληνιστί) αμερικάνικο κατς. Όπου κατς εννοείται μια μορφή πάλης ανάμεσα σε κάτι βουνά γεμάτα αναβολικά και άδεια από φαιά ουσία. Η παράγκα του Τραμπ κυριάρχησε στο πρωτάθλημα κατς για αρκετά χρόνια με εξαγορές, απειλές και εκβιασμούς. Επαγγελματικά τα πράγματα είναι ακόμα πιο παράγκα και ομιχλώδη. Από ξέπλυμα χρημάτων μέχρι πιθανή πώληση όπλων ή καυσίμων, ο Τραμπ φαίνεται να έχει απλώσει τα χεράκια του. Βέβαια τίποτα δεν έχει αποδειχτεί και όλα είναι υπό έρευνα μιας και ο Τραμπ κατάφερε να ξεφύγει ή με εξωδικαστικούς συμβιβασμούς, ή κατά πολλούς δημοσιογράφους με εξαγορές, απειλές και εκβιασμούς.
Με την πολιτική ο Τραμπ έχει παρελθόν και εξ΄ ίσου ομιχλώδη ιστορία. Για δεκαετίες χρηματοδοτούσε και τα δυο κόμματα με προτίμηση τους δημοκρατικούς. Τις περισσότερες φορές, από τους πολιτικούς που χρηματοδοτούσε, περίμενε ανταλλάγματα και φυσικά τα έπαιρνε με την εκλογή τους επαναλαμβανόμενα. Τέτοιο δε ήταν το θράσος του, που στο τέλος άρχισε να πιστεύει ότι όλοι οι πολιτικοί έχουν τιμή αγοράς. Πριν ασχοληθεί ο ίδιος με την πολιτική άρχισε να χρηματοδοτεί σκιώδεις αποστάτες του Ρεπουμπλικανικού κόμματος όπως την Σάρα Πάλιν.
Αυτά όμως ήταν τα φανερά, ομιχλώδη μεν αλλά φανερά. Σύμφωνα με βάσιμες υποψίες, ένα μεγάλο μέρος της χρηματοδότησής του στην πολιτική πήγαινε (και πιθανώς συνεχίζει να πηγαίνει ποικιλοτρόπως) σε ακροδεξιά, ρατσιστικά, ναζιστικά, φασιστικά κόμματα, οργανώσεις και εκδόσεις όπως ακόμα κι αυτή η διαβόητη Κου-Κλουξ-Κλάν. Σαν να λέμε η αμερικανική Χρυσή Αυγή. Μάλιστα η Κου-Κλουξ-Κλάν έχει συχνά εκφράσει την υποστήριξή της στον Τραμπ και αρκετά χρόνια τώρα ακόμα και διαθέτοντας του «σωματοφύλακες» ή προστάτες ακόμα και σεκιουριτάδες στις ιδιοκτησίες του.
Η μεγάλη διαφορά στην ιστορία του Τραμπ με τον Μαρινάκη είναι ότι πριν πάει φυλακή κατάφερε να γίνει πρόεδρος (άσχετο αν η ιστορία θα τον θυμάται σαν τον μεγαλύτερο φασίστα απατεώνα της αμερικανικής προεδρικής ιστορίας ή σαν αυτόν που ξεκίνησε τον δεύτερο αμερικανικό εμφύλιο ή τον τρίτο παγκόσμιο) και αυτό όπως αναλύουν ήδη πολλοί μελετητές γιατί ΔΕΝ αγόρασε ΜΜΕ αλλά εκμεταλλεύτηκε τα ΜΜΕ.
Κι εκεί κάπου ο Μαρινάκης σταματάει να θυμίζει την ιστορία του Τραμπ κι αρχίζει να φέρνει στην μνήμη άλλη προσωπικότητα και μάλιστα Ελληνική, τον Κοσκωτά. Σύμπτωση τώρα, και οι δυο προσωπικότητες, και ο Τραμπ και ο Κοσκωτάς τελειώνουν με την λέξη φυλακή. Οψόμεθα.
*************************************
Ακολουθώντας την γραμμή του διεφθαρμένου Σαμαρά, ο Κούλης αποδεικνύοντας καθημερινά πόσο Κούλης είναι ψάχνει αντιπολιτευτικά επιχειρηματία στον …εμφύλιο που έγινε πριν από 70 χρόνια και στον Στάλιν που πέθανε πριν από 64! Όταν φτάσει στο 2017 ας αφήσει ένα μήνυμα στα δισέγγονά μου! Οψόμεθα κι αυτός!
*************************************
Για άλλη μια Παρασκευή και … εμπόλεμος, παρέα μου κρατάει με σκίτσο του ο Θάνος Ραφτόπουλος.
*************************************
Στη φωτογραφία … η αλεπού στην παράγκα.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
