γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Το κήρυγμα της Εκκλησίας προσαρμόζεται στις ιστορικές πραγματώσεις. Απευθύνεται σε όσους έχουν «ώτα» και μπορούν να κατανοήσουν την ιστορία της Θείας Οικονομίας στην προοδευτική πορεία της πραγμάτωσής της.
Καθώς ο άνθρωπος υφίσταται αλλοιώσεις υπό το βάρος της τεχνικής εξέλιξης και της αλαζονείας του ο σύγχρονος πολιτισμός βρίσκεται σε κίνδυνο. Οι αντιθέσεις προσλαμβάνουν δραματικό χαρακτήρα.
Το παρατηρούμε στις μέρες μας όλο και συχνότερα στην κοινωνία, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο περιβάλλον. Ο άνθρωπος συνδέεται άμεσα με τη φύση η οποία συμβολίζεται με τη γυναίκα. Η φύση είναι η τροφός μητέρα. Η αποκαλυπτική πράξη της θείας ενέργειας και χάρης.
Ενάντια στον ανδροκρατούμενο κόσμο ο χριστιανισμός όχι τυχαία, έθεσε στο θεμέλιο του πολιτισμού το γυναικείο στοιχείο. Αντίπαλοί του άλλωστε, όπως ο Νίτσε αλλά και ο Κέλσος, τον κατηγόρησαν για τις ανθρωπολογικές του θέσεις. Η ‘ανδρικότητα’ του πολιτισμού και ενίοτε ο μισογυνισμός τους δεν αποδέχονταν το γυναικείο στοιχείο να αναμιγνύεται στα της πίστεως.
Στα κείμενα των Σαρτρ και Καμύ, η έλλειψη της μητρικής προστασίας ως ελπίδα και προσφορά, απολυτοποιεί τον άνθρωπο και κάνει την αθρησκία τραγικότερη. Με τον ίδιο τρόπο εκφράζονται και τα ‘ορθόδοξα’ μονοθεϊστικά ρεύματα των θρησκειών του Ισλάμ και του Ιουδαϊσμού, υπό την άκρατη κηδεμονία του ανδρικού στοιχείου και δι΄αυτού.
Αντίθετα, στον Ορθόδοξο χριστιανισμό στην κορυφή της ανθρωπότητας στέκεται η «Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ», η Οποία με την υπερβατικότητά Της ολοκληρώνει το πλήρωμα του ανθρώπου εν Χριστώ, καθώς διά του «μεγαλύνθητε» θεώνει την ανθρωπότητα.
Στο πρόσωπο της Παναγίας, στη Θεοτοκολογία, επικεντρώνεται η προσοχή των φιλοκαλικών πατέρων της Εκκλησίας καθώς στη σωτηρία του ανθρώπινου γένους η Θεοτόκος λαμβάνει κεντρική θέση. Μαρτυρείται αυτό από τις τιμές που Της αποδίδονται τόσο στην πολυποίκιλη εικονογραφία, στην υμνογραφία αλλά όσο και στην ίδια τη λειτουργία της Εκκλησίας όπου παρουσιάζεται το αρχαίο αρχέτυπο της μητρότητας να στέκει απέναντι στη Θεία πατρότητα.
Είναι το τριαντάφυλλο, ο κρίνος, το σκεύος όπου όλο το ανθρώπινο γένος συγγενεύει δια της ταπεινώσεως ανταποκρινόμενο στη Θεία κλήση. Είναι η πύλη του ουρανού, «η βλαστήσασα τον στάχυν τον αγεώργητον», η τροφός, η δεύτερη Εύα που χορηγεί τη ζωή στους ανθρώπους. Στο πρόσωπο Της αποτυπώνεται η γλυκύτητα, η ηρεμία, η αυτοπροσφορά και η δημιουργία. Το μήνυμά Της, αντιπαρατίθεται στη γυναίκα της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία παρασυρμένη από τον άκρατο ατομισμό και τα πλέγματα κατωτερότητας, απομυθοποιείται χάνοντας κάθε μεταφυσική ετερότητα.
Το μήνυμά Της, μήνυμα ελπίδας και καταλλαγής, επικοινωνεί το μεγαλείο του χριστιανικού ιδεώδους για προσφορά, κοινωνική δικαιοσύνη, αγάπη και ενότητα των λαών.
