γράφει ο Λάρκος Λάρκου.
Ενώ η διαδικασία επίλυσης του κυπριακού έχει εξαφανιστεί από την ατζέντα του Ν. Αναστασιάδη, οι οπαδοί της ακινησίας εκδηλώνουν μιαν περίεργη επιθετικότητα απέναντι σε κάθε διαφορετική άποψη. Κάθε λογικά σκεπτόμενος πολίτης, θα ανέμενε πως με τη συμμαχία Αναστασιάδη με τον Αρχιεπίσκοπο, τα κυρίαρχα τηλεοπτικά κανάλια και τις μικρές δυνάμεις του κατ΄ευφημισμόν κέντρου, όλα θα γίνονται πιο μαλακά. Έχει επιβληθεί η ατζέντα της μη λύσης και οι καθ’ ύλην αρμόδιοι εργάζονται για την συστηματοποίηση της αποδοχής του status quo ως της πρώτης καλύτερης λύσης. Παρά ταύτα, οι οπαδοί της ακινησίας, εξακολουθούν να κάνουν αυτό που για δεκαετίες γνωρίζουν καλύτερα: να επιτίθενται σε κάθε άποψη που παραβαίνει την γραμμή που έχει χαράξει ο μόνος «μαθητής» (Ν. Αναστασιάδης ) που ξεπέρασε το «δάσκαλο» (Τ. Παπαδόπουλο). Mια νέα επιθετικότητα επιδιώκει να εκτροχιάσει τη δημόσια συζήτηση:
1. Πυκνή αναφορά στην «εθνική γραμμή». Μια νοητική κατασκευή για να εμφανίζεται ο Ν. Αναστασιάδης ως ο διαμορφωτής μιας καθολικά αποδεκτής γραμμής. Έτσι όποιος θελήσει να πει κάτι άλλο, τα ερωτήματα στρέφονται εναντίον του. Γιατί διασπάς την «εθνική γραμμή»;. Γιατί δεν συντάσσεσαι με την γενική κστεύθυνση που έχει χαράξει ο ηγέτης; Αυτή η τεχνητή κατασκευή, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους γιατί δυσκολεύει την αναζήτηση, επιβάλλει περιορισμούς στην έκφραση απόψεων, δημιουργεί τεχνητά τείχη.
2. Η κριτική προσέγγιση των πραγμάτων, οι διαφορετικές απόψεις επιχειρείται να τεθούν υπό αμφισβήτηση με το ψευδές επιχείρημα ότι «αυτά δεν βοηθούν την εθνική υπόθεση, εξυπηρετούν τον αντίπαλο». Η Eπιτροπή Eμπορίου της Βουλής ενημερώνεται στις 29 Ιανουαρίου από τον υπουργό Γ. Λακκοτρύπη σε κλειστή συνεδρίαση για τα ενεργειακά. Βουλευτές μεταφέρουν το μήνυμα Λακκοτρύπη με τη φράση «το ενεργειακό πρόγραμμα της Κυπριακής Δημοκρατίας συνεχίζεται κανονικά»-φράση Α. Βότση. Για να βοηθάς πρέπει να κλείνεις τα μάτια, να κάνεις ότι το μαύρο είναι άσπρο για να χαίρεται η «εθνική γραμμή»! Ενώ το ενεργειακό πρόγραμμα δεν υφίσταται και οι εταιρείες έχουν φύγει, εσύ πρέπει να λές ότι είμαστε μια ευτυχισμένη πατρίδα που «προχωρά» ακάθεκτα!
3. Εύκολο να λες «δεν» και «μην». Δύσκολο να έχεις θετικούς στόχους, ωφέλιμους για όλη την Κύπρο, ακόμα πιο δύσκολο να υλοποιήσεις δημιουργικές πολιτικές. Αυτοί που υποστηρίζουν το status quo, τι σημαντικό έργο έχουν να παρουσιάσουν ως θετική δημιουργία; Ποιος από αυτούς κατάλαβε πως η μια ψήφος υπέρ και οι 14 εναντίον (Ιούνιος 1999) έγιναν ομόφωνα 15 υπέρ (Δεκέμβριος 1999) για να ενταχθεί η Κύπρος στην ΕΕ; Εύκολο να πετάς σλόγκανς, δύσκολα να έχεις στόχους, να αλλάζεις μεθοδικά και επίμονα το «καθιερωμένο».
4. Η τυποποιημένη αφήγηση ότι η Τουρκία παραμένει αμετακίνητη, έχει διαφανείς στόχους: αφού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, να μείνουμε όπως είμαστε! «Πρακτικά» να μείνουμε μαζί με τις εγγυήσεις, τα επεμβατικά δικαιώματα, με 37 χιλιάδες τουρκικό, κατοχικό στρατό. Γράφει ο ΓΓ του ΟΗΕ Α. Γκουτέρες στις 30 Ιουνίου 2017: «Σχετικά με την ασφάλεια, νομίζω ότι θα πρέπει να ξεκινήσουμε να αναγνωρίζουμε ότι χρειαζόμαστε ένα καινούριο σύστημα εγγυήσεων, όχι την συνέχιση του παλιού. Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε τον τερματισμό του μονομερούς επεμβατικού δικαιώματος και της Συνθήκης Εγγυήσεως. Αυτή πρέπει να αντικατασταθεί από ένα στιβαρό σύστημα διασφαλίσεων: το οποίο να είναι πολυμερές/διεθνές με τη συμμετοχή αρκετών χωρών (διεθνής διάσταση).Οι εγγυήτριες δυνάμεις δεν μπορούν να εφαρμόσουν και να εποπτεύουν τους εαυτούς τους». Ένα τόσο σημαντικό κείμενο, που το παρουσίασε ο ίδιος ο ΓΓ, αφού μίλησε κατ’ ιδίαν με τους «πέντε» στο Κραν Μοντάνα, δεν έχει θέση στο αφήγημα της πολιτικής της ακινησίας γιατί χαλά την πιάτσα. Έτσι κατασκευάζουν αφηγήματα, χωρίς παραπομπή σε πηγές. Αν σε ενδιαφέρει η άλλη Κύπρος, δεν μιλάς αόριστα γύρω από τον τερματισμό των επεμβατικών δικαιωμάτων, αλλά είσαι επίμονα και δημόσια υπέρ της πιο πάνω εισήγησης που περιλαμβάνεται στο «Πλαίσιο Γκουτέρες» και συνιστά ένα ουσιώδους σημασίας κεκτημένο τους.
5. Το εγκριθέν ψήφισμα στο ΣΑ για την 6μηνη ανανέωση της θητείας της ΟΥΝΦΥΚΥΠ (29/1), προνοεί «την ανάγκη τακτικής επανεξέτασης όλων των ειρηνευτικών επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένης της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, προκειμένου να διασφαλιστεί η αποδοτικότητα και η αποτελεσματικότητα»…και γι’ αυτό «ζητεί τη δημιουργία αποτελεσματικού μηχανισμού για απευθείας στρατιωτικές επαφές μεταξύ των πλευρών και των σχετικών ενδιαφερομένων μερών και καλεί την UNFICYP, ως διευκολυντή μέσω του ρόλου της ως συνδέσμου να υποβάλει σχετικές προτάσεις». Από τη δήλωση Ν. Χριστοδουλίδη ότι το 2017 φτάσαμε πολύ κοντά στην επίλυση, φτάσαμε στις «απευθείας στρατιωτικές επαφές μεταξύ των πλευρών»! Την προηγούμενη ημέρα ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος δήλωνε ότι «υπήρχε ένα προσχέδιο… ευελπιστούμε ότι θα είναι θετικό μετά και τις ενέργειες του Υπουργού Εξωτερικών». Ο ίδιος ο Ν. Αναστασιάδης δηλώνει ότι μια συνάντησή του «με τον τ/κ ηγέτη δεν είναι θέμα της κας Λουτ, αλλά είναι θέμα του ΓΓ, πάντοτε όταν και εφόσον κρίνει». Το ερώτημα είναι γιατί δεν επιδιώκει ο ίδιος απ’ ευθείας επαφές με τον Μ. Ακιντζί. Ποιος τον εμποδίζει να θέσει θέματα προς συζήτηση; Δεν είναι «κυπριακής ιδιοκτησίας» οι συνομιλίες; Οι επαφές, η κινητικότητα, η πρόοδος σημαίνει στήριξη στην υποψηφιότητα Ακιντζί για τις τ/κ εκλογές στις 26 Απριλίου γιατί ο κεντρικός πυρήνας της δημόσιας δράσης του είναι η επίλυση. Μηδέν κινητικότητα σημαίνει δώρα στον εκλεκτό του ε/κ βαθέος κράτους, Ε. Τατάρ.
