γράφει ο Θεόδωρος Πάγκαλος.
Αξιοθαύμαστο είναι πως στην Ελλάδα αγνοούμε κάθε διεθνή σύγκριση και τα διεθνή δεδομένα γενικά και εκφράζουμε άποψη επηρεασμένοι μόνο από το στενό, ατομικό, οικογενειακό ή τοπικό συμφέρον. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι στη συζήτηση που ακολουθεί ο καθένας υποστηρίζει με φανατισμό την αρχική του θέση χωρίς να γνωρίζει όλες τις πραγματικότητες και χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια για να τις μάθει.
Εδώ δε μιλούμε μονάχα για αγραμματοσύνη. Όμοια με εκείνη των αναλφάβητων είναι η συμπεριφορά των μορφωμένων ταγών της κοινωνίας: πολιτικών, εξειδικευμένων δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, κομματικών και συνδικαλιστικών στελεχών κτλ. Είναι ικανοί να κονταροχτυπιούνται και να μιλούν επί ώρες για έννοιες και μεγέθη τα οποία αγνοούν ή καθ’ ολοκληρία ή τα προσλαμβάνουν παραμορφωμένα ούτως ώστε να είναι αδύνατη κάθε σχετική συζήτηση.
Έχουμε εξηγήσει σε άλλο δημοσίευμά μας πως η ελληνική αριστερά διαστρέφει συστηματικά κάθε συζήτηση για την οικονομική κατάσταση της χώρας θεωρώντας ή ισχυριζόμενη ότι το μνημόνιο έφερε την καταστροφή και όχι ότι το μνημόνιο ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της προσπάθειας σωτηρίας της οικονομίας της χώρας από τη χρεωκοπία.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η διάσταση του χρέους που είναι αναπόφευκτη κάτω από τις σημερινές συνθήκες. Πολλοί συμπολίτες μας με ρωτούν, με τη μία ή την άλλη ευκαιρία, γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες, που έχουν κολοσσιαίο χρέος δεν ενοχλούνται από τους διεθνείς ελεγκτές και από τις αγορές. Η ερώτηση προδίδει άγνοια αλλά δεν είναι χωρίς αντικείμενο. Το δημόσιο χρέος όλων των κυβερνήσεων του κόσμου όλου, σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ είναι 63 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ο μεγαλύτερος οφειλέτης είναι οι ΗΠΑ με 31,8% του συνόλου, ο δεύτερος η Ιαπωνία με 18,8% του συνόλου και οι άλλοι ακολουθούν σύμφωνα με την κατάταξη που σας παραθέτουμε: Κίνα 7,9%, Ιταλία 3,9%, Γαλλία και Γερμανία 3,8%, Ηνωμένο Βασίλειο 3,7%, Ινδία 2,5%, Καναδάς 2,3%, Βραζιλία 2,2% και Ισπανία 2%. Ελλάδα εμφανίζεται με 0,6%, λίγο χειρότερα από την Τουρκία, που έχει 0,4%.
Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν εντελώς εάν διαλέξουμε μια άλλη προσέγγιση, δηλαδή τη σύγκριση του δημόσιου χρέους με το ετήσιο ΑΕΠ του 2017. Στο σχετικό κατάλογο η Ιαπωνία προηγείται στον αρνητικό αυτό δείκτη με 261%. Η Ελλάδα ακολουθεί στη δεύτερη θέση με 147,1% και η Ιταλία έρχεται στην τρίτη θέση με 122,6%. Ιδού και ο σχετικός κατάλογος: Ιαπωνία 261%, Ελλάδα 147,1%, Ιταλία 122,6%, Γαλλία 102%, ΗΠΑ 93,6%, Γερμανία 85,8%.
Όπως το δημοσιονομικό έλλειμμα για δεκαετίες δεν οδήγησε στη χρεωκοπία, το δημοσιονομικό πλεόνασμα των τελευταίων ετών δεν οδηγεί στην αποκατάσταση της υγείας της οικονομίας αυτό καθ’ εαυτό. Είναι χρήσιμη προϋπόθεση αλλά όχι αρκετή. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα, δηλαδή κάθε φορά που το κράτος δαπανά περισσότερα από όσα εισπράττει, προστίθενται κατ’ έτος στο χρέος. Χρέος 147,1% – η περίπτωσή μας – σημαίνει ότι για ενάμισι χρόνο θα εργαζόμαστε όλοι όσοι έχουμε τη δυνατότητα να το πράξουμε για να κρατήσουμε εν ζωή όχι τον εαυτό μας αλλά τους δανειστές μας. Γι’ αυτό το χρέος πρέπει να αντιμετωπιστεί αμέσως. Γι’ αυτό όσοι μας το επισημαίνουν και μας ωθούν προς τα εκεί, όπως το ΔΝΤ, είναι φίλοι της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού λαού.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στο ΒΗΜΑ και το pangalos.gr
