Ένα πρέπει να ενθυμείσαι.
Το πνεύμα σου να διατηρείς ασκητικό.
Γιατί το τραπέζι του, καθημερινά στρωμένο από εικόνες,
σκόρπιες κι άταχτες.
Αν σε όλες με τη μία ενδιαιτήσει,
το πιο πιθανό να μείνουν αχώνευτες,
βάρος επιζήμιο κι ως τέτοιο
αφομοίωτες να αποπεμφθούν.
Ενώ αν με τη σειρά, στην καθαρή τους γεύση τις καταδεχτεί,
θα έχει να θυμάται την ουσία τους την τωρινή,
καθώς θα προσδοκά για τους καρπούς της απαντοχής που έδειξε,
για τις άλλες, που στο μέλλον περιμένουν τη σειρά τους.
Γιατί έτσι είναι η σκέψη.
Τάξη μερική στη φαινομενική αταξία.
Έως την επόμενη τάξη, που θα αφήσει πίσω της
εκείνη που βρήκε να την περιμένει.
