Γιατί άλλες χώρες που μπήκαν σε μνημόνιο κατάφεραν μέσα σε 3-4 χρόνια να βγουν και η Ελλάδα διάγει τον 6ο χρόνο μνημονίων, έχοντας υπογράψει ήδη τρία μνημόνια και ένα συμπληρωματικό τον Μάιο – Ιούνιο του 2016; Τι φταίει και η χώρα μοιάζει ως ένα βαρέλι δίχως πάτο; Και για πόσο θα αντέχει η ελληνική κοινωνία να πληρώνει; Αλλά και για πόσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα μπορούν να δικαιολογούν και νέα δάνεια στη δική τους κοινή γνώμη;
Όλα αυτά μοιάζουν να πλησιάζουν προς το σημείο μηδέν. Ή όπως λέει ο λαός, προς τη σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι…
Η απομάκρυνση της κυβέρνησης Τσίπρα φαίνεται ότι είναι πλέον δρομολογημένη. Το πότε θα επέλθει πολιτική αλλαγή είναι πλέον ζήτημα χρόνου και αντοχών του ιδίου του πρωθυπουργού, που μοιάζει κολλημένος σε μια καρέκλα που αποδείχθηκε ότι δεν του αξίζει.
Το ερώτημα, όμως, πλέον δεν είναι απλά «πότε θα φύγει»; Αλλά τι θα αφήσει πίσω του και με πόσα επώδυνα μέτρα θα έχει δεσμεύσει την Ελλάδα για τα επόμενα χρόνια.
Κάθε πολιτικός που θέτει το εθνικό πάνω από το προσωπικό του συμφέρον, μπροστά στις νέες απαιτήσεις του Σόιμπλε και του ΔΝΤ για επί πλέον μέτρα 4,2 δις ευρώ, θα ζητούσε την έγκριση του λαού προκειμένου να δεσμεύσει τη χώρα σε ένα νέο μνημόνιο ή σε μέτρα που ισοδυναμούν με νέο μνημόνιο και τα οποία υπερβαίνουν κατά πολύ τον συνταγματικό βίο της κυβερνήσεώς του. Ο κ. Τσίπρας όμως προκειμένου να μείνει για λίγο ακόμη στην εξουσία εμφανίζεται πρόθυμος να υπογράψει οτιδήποτε του βάλουν στο τραπέζι. «Επαναστάτης στην Κούβα και υποτακτικός των δανειστών στην Ελλάδα», όπως εύστοχα τον περιέγραψε ο άλλοτε υποστηρικτής του Μίκης Θεοδωράκης.
Και τι θα γίνει λοιπόν; Θα πάμε σε εκλογές και στη θέση του κ. Τσίπρα θα μπει ο κ. Μητσοτάκης για να εφαρμόσει αυτά που θα έχει υπογράψει ο κ. Τσίπρας;
Το χρέος απέναντι στην πατρίδα για έναν πολιτικό που υποστηρίζει ότι προτάσσει το συμφέρον της, επιβάλλει να προκηρύξει άμεσα εκλογές ο κ. Τσίπρας και την διαπραγμάτευση για τη β΄ αξιολόγηση να την κλείσει η ΝΔ.
Μια νέα κυβέρνηση με άλλη πολιτική και άλλη νοοτροπία, θα μπορέσει να κερδίσει την ανοχή και την εμπιστοσύνη των δανειστών για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ώστε κι αυτή να αξιολογηθεί από τις επιδόσεις της.
Πρόθεση του κ. Μητσοτάκη είναι η εφαρμογή της λογικής και το νοικοκύρεμα. Ο πρόεδρος της ΝΔ στη Συμφωνία Αλήθειας έχει αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις με τις οποίες:
– Μειώνονται οι φόροι
– Μειώνονται οι κρατικές δαπάνες. Το κράτος παύει να είναι σπάταλο, ακόμα και στην περίοδο της κρίσης.
– Επιταχύνονται οι αποκρατικοποιήσεις
– Προωθούνται οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ώστε να υπάρξει εξορθολογισμός στη διοίκηση και στη λειτουργία του κράτους.
– «Οικοδομείται» φιλικό τοπίο για προσέλκυση επενδύσεων,
– Δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας
Μπροστά στα αριστερά παραμύθια και στα ψέματα του κ. Τσίπρα, υπάρχει η Συμφωνία Αλήθειας του Κυριάκου Μητσοτάκη η οποία μπορεί να δώσει πνοή στην οικονομία.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι βέβαιο ότι θα έχει δύσκολο έργο μπροστά της. Είναι διαφορετικό όμως να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας τώρα και να προσπαθήσει να κλείσει η ίδια τη διαπραγμάτευση, προβάλλοντας την αξιοπιστία του παρελθόντος της και την ριζοσπαστικότητα της νέας ηγεσίας της προκειμένου να αποφύγει όλα αυτά που τώρα ζητούν οι δανειστές από τον αναξιόπιστο Αλέξη Τσίπρα και διαφορετικό να κληθεί να εφαρμόσει κάτι που κάποιος άλλος υπέγραψε μέσα στον πανικό του για να μείνει, έστω για λίγο ακόμη, στην εξουσία.
Ο κ. Τσίπρας ας ενεργήσει για μια φορά με βάση το εθνικό συμφέρον και τη λογική.
Το εθνικό συμφέρον επιβάλλει να οδηγηθούμε άμεσα σε εκλογές για να δοθεί η δυνατότητα στη νέα κυβέρνηση να διαμορφώσει τους όρους της διακυβέρνησής της και τις υποχρεώσεις που θα αναλάβει, και να σώσει ό,τι σώζεται.
Η λογική επιβάλλει να οδηγηθούμε άμεσα σε εκλογές για να μπορέσει ο κ. Τσίπρας να σώσει ό,τι μπορεί από το καταρρέων κόμμα του και να παραμείνει στο πολιτικό παιχνίδι.
Εκλογές λοιπόν για να προλάβει ο Κυριάκος την Ελλάδα ζωντανή, και ο Τσίπρας τον ΣΥΡΙΖΑ ζωντανό.
