γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ο κυνισμός τους είναι αξιοπρόσεκτος. Αναζητούν δήθεν φίλους αλλά βλέπουν εχθρούς, μιλάνε υποτίθεται την αλήθεια αλλά προσβλέπουν στην εξαπάτηση. Οι πολίτες όμως είναι κουρασμένοι.
Ο κυνισμός τους είναι ο πυρήνας του τετηγμένου ηθικού πλεονεκτήματος που σχετίζεται με τον αριστερό μύθο της αυταπάτης. Ιδεολογικοποιούν τη ρητορική τους στα πλαίσια της προπαγάνδας της κοινωνικής σωτηρίας και του άνωθεν σκοπού.
Με την παραπλανητική αυτή στρατηγική της ανθρωπιστικής ορθότητας κατασκευάζουν αμφιβολία, προσδίδοντάς της ευθύνη και άγχος. Οι φαντασιώσεις αυτές, αναγκαίες για τη μεροληπτική χειραγώγηση του όχλου, δημιουργούν στερεότυπα σαν γεγονότα, στοχεύοντας ενδόμυχα στη συμπόνια και τη λήθη.
Τα μαγκάλια, η ανθρωπιστική κρίση, οι κάδοι, τα μεροληπτικά δικαιώματα στη Δημοκρατία, η ανώδυνη τρομοκρατία κ.ά. συνθέτουν την εικόνα του ψευδογεγονότος, του αόριστου πραγματικού, παραθεωρώντας την αλήθεια. Η δημόσια αυτή προσδοκία, επιθυμεί η παραμορφωμένη θέαση να γίνει μια χειραγωγούμενη διαταραγμένη συμπόνια. Ένα χωνευτήρι αναδιαμόρφωσης της πραγματικότητας που δε χρειάζεται να μοχλεύεται και πολύ, ένα χωνευτήρι λήθης με τροχιοδεικτικές βολές που ανήθικα μετατρέπονται σε κυβίστηση. Με χαλαρές δήθες δηλώσεις που κατόπιν αναδιπλώνονται, λεγόμενα που ανασκευάζονται και ισχυρισμοί που δήθεν παρανοούνται, δημιουργώντας εσκεμμένη παραπληροφόρηση, ψεύτικες εντυπώσεις και προκαταλήψεις.
Οι γνωστές εύκαμπτες αξίες της Αριστεράς. Μια πολιτική ένδεια υπεραπλουστέσεων από την εποχή της θρυλικής διαπραγμάτευσης μέχρι τις εκφράσεις του Πολάκη, τις φασιστικές δηλώσεις του Δρίτσα και του Αλέξη για τις παράπλευρες απώλειες της θανατηφόρας νόσου. Μιας αυταπάτης δρόμος δηλαδή στρωμένος με ιδεολογική και πολιτική κάλυψη.
Ένας εγκιβωτισμός προσώπων που πελαγοδρομούν ανάμεσα σε κομμουνιστικές δοξασίες και λαϊκίστικες φαντασιώσεις μεγαλείου, θαρρώντας πως έχουν να επιτελέσουν ένα ιστορικό ρόλο. Ένα ρόλο που επιτέλεσαν ο Φλωράκης, ο Κύρκος, ο Φαράκος, ο Δρακόπουλος και ο Ηλιού, οι οποίοι με προσωπικό τίμημα έκλεισαν τα ρήγματα του διχασμού.
Αλλά οι άκαπνοι και υποταγμένοι στον σταλινικό μιμητισμό σημερινοί αριστεροί, απολειφάδια της ένδοξης εκείνης περιόδου της Αριστεράς, τεράστιοι σε υποκρισία και έπαρση, βάζουν το «καλά» τους σε κάθε ευκαιρία μίσους και διαστρέβλωσης προκειμένου να αποκρύψουν μεθοδικά την αλήθεια. Θρέφονται από τη διχόνια και το μίσος. Και όταν η δεξαμενή του μίσους δεν βρίσκει ευήκουα ώτα, τότε πληρώνεται υποχθόνια στη διαδικασία του διαχωρισμού, του ρατσισμού και της ανευθυνότητας δηλητηριάζοντας την κοινωνία. Φλύκταινες και πληγές που άλγουν.
