Guest

Φιλελεύθερο σκούντημα ή κρατικιστική ρύθμιση;

 

Η θεωρία της παρότρυνσης βρήκε οπαδούς και στην πολιτική. Επιφανείς πολιτικοί από το Ηνωμένο Βασίλειο (Cameron), τις ΗΠΑ (Obama), τον Καναδά, την Ιαπωνία, όπως και διεθνείς οργανισμοί είδαν σ’ αυτήν έναν έξυπνο τρόπο, προκειμένου να πείσουν ακόμη περισσότερους πολίτες να ευθυγραμμίσουν την συμπεριφορά τους προς τους κανόνες. Η θεωρία της παρότρυνσης εμφανίστηκε σε μια στιγμή, όπου η διεθνής κοινότητα αναζητούσε εναγωνίως κάτι άλλο πέραν της υπερ-ρύθμισης και της απoρρύθμισης, των δύο βασικών προσεγγίσεων που εκφράζονταν από τους κρατιστές και τους φιλελεύθερους. Γι αυτό, η νέα θεωρία χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως «φιλελεύθερος πατερναλισμός». Η παρότρυνση δεν απαγορεύει ούτε επιτάσσει, αλλά κατευθύνει προς την σωστή απόφαση εκείνον που θέλει να αποφασίσει. «Δεν απαγορέυεις το junk food, αλλά βάζεις δίπλα από τη διαφήμιση του χάμπουργκερ ένα φρούτο» είναι μια από τις χαρακτηριστικές αποστροφές των οπαδών της παρότρυνσης.

ApotamieuwΣκεφθείτε, για λίγο, την μεταφορά της θεωρίας στα καθ’ ημάς. Σε μια χώρα με τεράστιο πρόβλημα εφαρμογής των νόμων θα ήταν σημαντικό να μπορούσαμε, έστω για κάποια μείζονα θέματα, να πείθαμε περισσότερους πολίτες να τους ακολουθήσουν. Πόσα λιγότερα θύματα θα είχαμε στα τροχαία, πόση λιγότερη αυθαιρεσία και ανομία στην γκρίζα καθημερινότητά μας θα μπορούσε να εξασφαλιστεί μέσα από μια συστηματική παρότρυνση των πολιτών;

Βεβαίως, έχοντας το πρωτογενές πρόβλημα του πελατειασμού με το νομοθέτη να «κλείνει το μάτι» στην παρανομία είτε μέσω της συγκάλυψης των «δικών του παιδιών» είτε μέσω της εύνοιας σε μια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι μια τέτοια προσπάθεια είναι μάταιη.

Ωστόσο, ακόμη και σε μια τόσο πολύ επιβαρυμένη συνθήκη για το κράτος δικαίου, η Παρότρυνση θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση για ένα άλλο, τελείως διαφορετικό από τα συνήθη, αφήγημα. Σήμερα, που βρισκόμαστε μπροστά σε ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, η αλλαγή οπτικής των πραγμάτων φαντάζει επιβεβλημένη.

Στην Ελλάδα, που οι δεξιοί και οι αριστεροί εναλλάσσονταν σ’ έναν και μόνο ρόλο, εκείνο των πελατοκρατών και ρουσφετοπρακτών θα ήταν, σχεδόν επαναστατικό, να εμφανιστεί κάποιος που δεν θα αρκείται στο να κρατά ικανοποιημένους τους δικούς του και να έχει απέναντι όλους τους άλλους, αλλά να υποκινεί τους μεν και τους δε να σκεφτούν ότι υπάρχουν λύσεις που είναι εφικτές και επωφελείς και για τους δύο.

Όσοι, ιδίως, ομνύουν στον φιλελευθερισμό και επαγγέλλονται την απαλλαγή μας από τους εθνολαϊκιστές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα πρέπει να ενδιαφερθούν για το σκούντημα του Richard Thaler. Μπορεί να κάνει ορατή τη διαφορά ανάμεσα σε δύο πολιτικές φιλοσοφίες: Σ’ εκείνη που επιβάλει την πολιτική μέσω απαγορεύσεων και διχοστασιών και σε εκείνη που πείθει και καθοδηγεί.



[1]  Thaler, Richard H.; Sunstein, Cass R. (2008). Nudge: Improving Decisions about Health, Wealth, and Happiness. Yale University Press



 

miles-n-more


Προηγουμενο ΑρθροΕπομενο Αρθρο

Πρ. Βουλευτής Επικρατείας με Το Ποτάμι και γραμματέας της κοινοβουλευτικής του ομάδας.

 

http://www.inerp.gr


Είμαι νομικός (Πανεπιστήμιο Αθηνών), με διδακτορική διατριβή στην Κοινωνιολογία του Δικαίου (Πανεπιστήμιο Bielefeld, Γερμανία). Η πρώτη μου επαγγελματική ενασχόληση με το διοικητικό/ρυθμιστικό φαινόμενο ήταν στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης στην οποία παραμένω έχοντας διδάξει για περισσότερα από 20 έτη Δημόσια Πολιτική και Ρυθμιστική Διακυβέρνηση. Ακολούθως εργάσθηκα, για δύο δεκαετίες, ως ειδικός επιστήμων στο Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως. Στα χρόνια αυτά προσπάθησα ιδιαίτερα για την ανατροπή των αρνητικών στερεοτύπων για την ελληνική διοίκηση μέσα από την προώθηση των διοικητικών μεταρρυθμίσεων. Τα ΚΕΠ αποτελούν την πιο γνωστή απ’ αυτές. Από το 2007 και μετά, έχω την ευθύνη του στρατηγικού σχεδιασμού του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Διοικητική Μεταρρύθμιση». Παράλληλα με τις δραστηριότητές μου στην Ελλάδα, είχα έντονη δραστηριότητα ως σύμβουλος πολλών κυβερνήσεων και διοικήσεων (22) καθώς και διεθνών οργανισμών (5) επί θεμάτων διοικητικών μεταρρυθμίσεων. Έχω εκδώσει 5 βιβλία και έχω δημοσιεύσει περισσότερα από εκατό άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Μελέτες μου έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (μεταξύ άλλων, στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά, αραβικά, και κινεζικά). Έχω βραβευτεί δύο φορές από την Αμερικανική Εταιρία Διοικητικής Επιστήμης. Η πρώτη φορά ήταν το 2003, με το βραβείο «Peter Boorsma» από την Southeastern Conference της ΑSPA και η δεύτερη το 2012 στο Las Vegas όπου μου απονεμήθηκε το "International Public Sector Award" της ASPA.

Φιλελεύθερο σκούντημα ή κρατικιστική ρύθμιση;

γράφει ο Δρ. Παναγιώτης Καρκατσούλης.

Ίσως λίγοι, πέραν των επαϊόντων, ασχολήθηκαν με τον Richard Thaler που πήρε το φετινό βραβείο Νόμπελ Οικονομίας. Και, σίγουρα, ακόμη λιγότεροι μεταξύ αυτών πρέπει να είναι οι πολιτικοί που γνωρίζουν τι προσκόμισε ο άνθρωπος αυτός στις κοινωνικές επιστήμες, της πολιτικής συμπεριλαμβανόμενης. Ο Thaler είναι ο εμπνευστής της θεωρίας της «παρότρυνσης» (nudging), μιας συμπεριφορικής διδασκαλίας, σύμφωνα με την οποία η συμμόρφωση σ’ έναν κανόνα ή με μια υπόδειξη μπορεί να γίνει καλύτερα μ’ ένα σκούντημα, με μια παρώθηση περί του πρακτέου [1]. Η παρότρυνση μπορεί να είναι περισσότερο αποτελεσματική απ’ ότι μια εντολή, μια τυπική υπόδειξη ή η βίαιη επιβολή μιας απόφασης. Η παρότρυνση νοούμενη ως «όχληση» ενός συστήματος είχε αναπτυχθεί από ψυχοθεραπευτές με καινοτόμο έργο και σκέψη, όπως ο Gregory Bateson, ο Paul Watzlawick κ.α.

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο