Ο θάνατος τούς υποδέχεται όλους νέους.
Νιόβγαλτους εκεί να ξεκινούν μαζί του από την αρχή.
Εμείς εδώ αλλιώς μετρούσαμε τον χρόνο.
Διαλέγαμε και χωρίζαμε με τα δικά μας μέτρα
… κι ο θάνατος γελούσε με την αυθαιρεσία μας.
……………………………………………………..
Δεν μπορείς να φαντασθείς πόσο ωραία.
Περπατούσαμε εγώ και οι εικόνες μου.
Ήσυχο πρωινό. Σκηνικό της Άνοιξης.
………………………………………………………….
Στα πόσα «όχι» καίγομαι;
Ποτέ δε θα το μάθω.
Στις στάχτες τους θα θυμάμαι τη φωτιά.
Άλλωστε και τα «ναι» εξ’ ίσου καίνε.
Με τη διαφορά ότι είναι εθιστικά.
Στο λίγο – λίγο περνάνε λάθρα.
…………………………………………………………….
Για περισσότερα ποιήματα και διηγήματα του Μάνου Μαυρομουστακάκη στο apopseis πατήστε εδώ και για να παραγγείλετε ένα από τα βιβλία του πατήστε εδώ!
