γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Μία τεράστια επικοινωνιακή ευκαιρία χάθηκε. Υπονομεύθηκε από την ατζαμοσύνη των διοργανωτών για ορισμένους. Λες και η σωστή πλευρά της ιστορίας χρειάζεται επικοινωνιακά τερτίπια και μασκαρέματα για το αυτονόητο και το προφανές.
Ναι, εισβολή είναι. Άμαχοι πεθαίνουν. Νεκροί, ακρωτηριασμένοι, φόβος και αγωνία. Καταστροφές ολούθε.
Είναι γνωστός ο θύτης και επίσης γνωστό το θύμα, αλλά “φύσις κρύπτεσθαι φιλεῖ” κατά τον Ηράκλειτο. Καμία αναφορά για την κατεχόμενη Κύπρο. Εισβολή σχεδόν 50 χρόνια τώρα. Τίποτε δεν άξιζε φαίνεται το αίμα που χύθηκε. Tάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού 26 χρόνια πριν.
Προς τι λοιπόν τα μασκαρέματα και τα επικοινωνιακά παιχνίδια; Πόσο μασκάρεμα και φτιασίδωμα χρειάζονται άραγε οι ελαστικότερες συνειδήσεις; Η συνειδητή παραφωνία και το στρογγύλεμα είναι η χείριστη υπηρεσία έναντι μιας δημιουργικής σιωπής. Αλλά δε χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός του Φαήλου, του Τζήμερου ή του Βελόπουλου της φαιδρότητας. Ούτε Μπογδανίσκος για να αντιληφθεί το προφανές.
Εκείνο που με κόπο, κόστος και επιμονή πέτυχε, η κακή κατά τα άλλα λαϊκίστικη και εθνικοπατριωτική λαϊκή δεξιά, έναντι του φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, με την αποκαθήλωση και την ποινική δίωξη αυτής, το γκρέμισε σε λίγα λεπτά η φιλελεύθερη δεξιά. Προφανώς οι υποκριτικοί συγκυβερνούντες με μορφώματα του είδους δεν δικαιούται να ομιλούν. Αίθουσα δεν έβρισκαν δήθεν για να ολοκληρωθεί η δίκη του φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, ενόσω διατυμπάνιζαν πως δεν υπάρχουν μη ευπρόσδεκτες ψήφοι.
Ο λαός δεν ξεχνά. Αστοχία υποτίθεται στη Βουλή των Ελλήνων. Με πόσες άραγε αστοχίες αλλοιώνεται το αφήγημα των αξιών και αρχών, σε μια συνθήκη που αιθεροβατεί χωρίς διπλωματικό ρεαλισμό. Αρκεί να υπακούμε σε κανόνες και θεσμούς που οι ισχυροί για τα συμφέροντά τους κάνουν, τοποθετώντας διλλήματα και ενοχές στο σώμα της κοινωνίας.
Με το θύτη ή το θύμα, αναμμένο κλιματιστικό ή ειρήνη, με τον Πούτιν ή το Ζελένσκι, με τη Δύση ή το χάος. Μια φιλελεύθερη πολικότητα που ενίοτε προσκολλάται στη Δημοκρατία μαζί με άλλους προσδιορισμούς, προοδευτική, κοινωνική ή λαϊκή, προκειμένου να κρύψει την αδυναμία της. Το εφάμαρτο παρελθόν της, δια του εξαγνισμού της υποτιθέμενης σωστής πλευράς της ιστορίας. Πλευράς, η κοινωνική μηχανική της οποίας διαθλά τα πάντα υπό το πρίσμα του επίπλαστου μονοπολικού “εμείς”, αδιαφορώντας για τις εθνικές ταυτότητες και έτσι είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Η γειτονιά μας βρίθει από τέτοιες αποτυχίες.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι πως δεν έχει όρια, ή δεν μπορεί να καταλάβει τα ευρύτερα κοινωνικά- πολιτικά πλαίσια, με αποτέλεσμα να υπονομεύεται η ίδια.
