Ο Γιώργος μαζί μου, ο Στέλιος μαζί μου, η Μαρία μαζί μου και η ….Ρούλα κι αυτή μαζί μας. Ας είμαστε δίκαιοι άλλωστε αυτοί έχουν πάρει την Μαίρη με τα αχλαδόχερα. Το θυμάστε; Ύστερα γυρνάγαμε στην ομάδα μας με τεράστιο χαμόγελο μιας και είχαμε αποδείξει πόσο ηγέτες και δίκαιοι μπορούμε να είμαστε και μας …λούζανε: «Ρε, καλά τι έκανες εκεί; Δεν μπορούσες να πάρεις τον Μιχάλη; Τουλάχιστον την Αννούλα. Καλύτερα θα ήταν!»
Και κάθε φόρα που έχανε πόντο η ομάδα, να σου το βλέμμα, «Η Ρούλα φταίει που την διάλεξες εσύ.» Κι ας είχαμε στείλει τη Ρούλα να φέρει στο μεταξύ πατατάκια. Κι όταν κερδίζαμε στο τέλος, το καινούργιο βλέμμα, «ξέρεις τι σκορ θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει αν δεν είχες διαλέξει τη Ρούλα;» Τώρα αυτή την ιστοριούλα κρατήστε τη λίγο, θα τη ξαναθυμηθούμε σύντομα.
Ας ξεκινήσουμε από το βορά και κατεβαίνουμε σιγά-σιγά στο νότο. Από τη Παρασκευή που ακούστηκε η αντίδραση του Αλεξάντερ Στούμπ, του Φιλανδού υπουργού οικονομικών, έγραψα, είπα και φώναξα ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη Φινλανδική κυβέρνηση και πολύ περισσότερο με του Αληθινούς/Γνήσιους Φινλανδούς, παρόλο ότι όλη τους η ρητορική ήταν μόνιμα εναντίον της Ελλάδας.
Για την ακρίβεια αυτή ακριβώς η ρητορική των Αληθινών/Γνήσιων Φιλανδών έδωσε στον συντηρητικό Στούμπ την ευκαιρία να απλώσει ένα Σαμαρικό σχέδιο που θα μπορούσε, χάρις στον καιροσκοπισμό του, ακόμα και να ρίξει τη Φιλανδική κυβέρνηση. Πρόκειται για έναν εγωκεντρικό, καιροσκόπο με πάθος για την εξουσία, που δεν τον ενδιαφέρει τι και ποιους θα θυσιάσει για να ικανοποιήσει το εγώ του. Είναι η πεμπτουσία του διεφθαρμένου πολιτικού. Και ήρθε μια βδομάδα αργότερα η ψήφος του Φιλανδικού κοινοβουλίου με το «ναι» στο ελληνικό καινούργιο δάνειο των Αληθινών/Γνήσιων Φιλανδών, να αποδείξει ότι ο Στούμπ απλά τους εκμεταλλεύτηκε παγιδεύοντας τους στην δική τους ρητορική για να εξυπηρετήσει προσωπικούς του στόχους. Και ναι, είχε σκοπό μέχρι να ρίξει την Φιλανδική κυβέρνηση και στη συνέχεια να το ρίξει στην Ελλάδα και στους Αληθινούς/Γνήσιους Φιλανδούς. Τέτοια λέρα ο Στούμπος.
Το γεγονός ότι ο Φινλανδός υπουργός οικονομικών έπαιξε ένα τόσο βρώμικο πολιτικό παιχνίδι πρέπει να μας έδωσε δυο πολύ σοβαρά μαθήματα. Πρώτον, ότι παρόλους τους μύθους που έχουν ή έχουμε πλάσει για τους Φινλανδούς, οι Φινλανδοί είναι όπως κάθε λαός με τα προτερήματα του και τα προβλήματα του. Δεύτερον, ότι κανένας στην Ελλάδα δεν κατάλαβε τι πραγματικά συνέβαινε στη Φιλανδία και τι παιχνίδι έστηνε ο Στούμπ, γιατί έχουμε απαίτηση από τον Φινλανδό η όποιον άλλο Ευρωπαίο να καταλάβει τα παιχνίδια που παίζονται στην Ελληνική πολιτική σκηνή; Ακόμα κι ο Βενιζέλος για κάποιους στην Ευρώπη ακουγόταν λογικός και συνετός. Φανταστείτε!
Ας αφήσουμε προσωρινά λοιπόν την κεντρική Ευρώπη και ας πάμε απ’ ευθείας νότια, στην Ελλάδα. Το κάθε νόμισμα έχει δυο πλευρές, έλεγε και η γιαγιά μου αλλά για να συμπληρώσω κι εγώ, ότι ενώ έχουμε συνηθίσει στις εύκολες απαντήσεις ξεχνάμε τις δύσκολες ερωτήσεις.
Πριν πάμε όμως στις δύσκολες ερωτήσεις ας πάμε σε μια δυο παρατηρήσεις. Η πρώτη αφορά σε αυτό που ήρθε. Αυτό που ήρθε είναι το τρίτο μνημόνιο και όποιος τολμήσει να του δώσει όποιο άλλο όνομα αδικεί πρώτα από όλα τον εαυτό του. Δεύτερον, όπως και τα άλλα δυο μνημόνια, το μόνο που θα καταφέρει είναι να κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τις κοινωνικές διαφορές αγεφύρωτες, από δε ανάπτυξη μόνο με θαύματα για μια δεκαετία τουλάχιστον και με πάρα πολύ προσπάθεια και κυρίως θυσίες. Τρίτο, χωρίς κούρεμα δραστικό του χρέους σε μερικά – αν όχι δυο – χρόνια θα βρισκόμαστε ακριβώς στην ίδια κατάσταση. Αν η Ελλάδα αδυνατεί να πληρώσει 345 δισεκατομμύρια ευρώ (και συνεχώς αυξανόμενο λόγο επιτοκίων) σήμερα, πως θα πληρώσει 430 δις αύριο;
Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε αυτές τις λεπτομέρειες πάμε στο σήμερα. Το Ελληνικό σήμερα και στις δύσκολες ερωτήσεις που λέγαμε.
Αυτό που συνέβει τη Κυριακή σημαίνει ότι χάσαμε μια μάχη σε ένα πόλεμο που συνεχίζεται ή χάσαμε τον πόλεμο;
Κατά την άποψή μου εξαρτάται από τη κυβέρνηση. Αν η αυριανή (προσοχή, όχι η σημερινή και θα επανέλθω σ’ αυτό) κυβέρνηση δεν ακολουθήσει τις μεθόδους και τον δρόμο που χαράξαν Σαμαράς και Βενιζέλος ή τις υποδείξεις Ποταμάκη, τότε χάσαμε τον πόλεμο και η κατάσταση για τα επόμενα δέκα χρόνια τουλάχιστον θα είναι ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Αν η αυριανή κυβέρνηση αποφασίσει προς μεν το εξωτερικό να ορίσει μια στρατηγική για το κούρεμα τους χρέους που θα εφαρμόσει χωρίς πρόσκαιρες και ευκαιριακές συμμαχίες και παράλληλα στο εσωτερικό θα περάσει σε βοήθεια πρώτα αυτών που έχουν άμεση ανάγκη και μετά ακόμα και μέσω νομοσχεδίων για την εξάλειψη της γραφειοκρατίας σε κάποιας μορφής ανάπτυξης, ίσως και να υπάρχει ελπίδα για δεύτερο γύρο σε αυτό το πόλεμο.
Η κυβέρνηση που θα εφαρμόσει όλα αυτά τα παράλληλα προγράμματα (τα για ικανοποίηση των δανειστών και τα για την ικανοποίηση των Ελλήνων) θα έχει διάρκεια ή θα είναι μια κυβέρνηση με ημερομηνία λήξεως;
Ο Τσίπρας σήμερα αντιμετωπίζει μια αναμενόμενη εσωτερική κρίση. Φαντάζομαι ούτε ο ίδιος νιώθει έκπληξη και μάλιστα η πίεση έρχεται από αυτούς ακριβώς που θα έπρεπε να την περιμένει. Παράλληλα η αντιπολίτευση με όποιον πρόκειται να είναι αρχηγός της ΝΔ, του παίζει το ίδιο παιχνίδι ή καλύτερα συνεχίζει το παιχνίδι που του έπαιξε ο Σαμαράς τον Φεβρουάριο. Πράγμα που αποδεικνύει ότι είναι καιροσκόποι και οι πολιτικάντηδες που κατάστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν την Ελλάδα.
Τον αφήνουν να τραβήξει όλη την ανηφόρα, όπως ακριβώς τον άφησε ο Σαμαράς τον Φεβρουάριο μην εκπληρώνοντας τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει και ουσιαστικά κρεμώντας τον και σαμποτάροντας τον, ελπίζοντας σε μια συνεχή φθορά – στη κοινωνία και στο κόμμα – ώστε να έρθουν σαν πρίγκιπες και να ανακαταλάβουν την εξουσία. Από τη πλευρά του ο Τσίπρας χρειάζεται να κάνει μια αναδίπλωση όσον αφορά το κυβερνητικό του σχήμα και αν πραγματικά θέλει να βοηθήσει αυτή τη χώρα και ίσως και να περάσει άμεσα και σε εκλογές για να δει αν ο λαός με τα νέα δεδομένα είναι έτοιμος να τον εμπιστευτεί όχι μόνο για μια μάχη αλλά για όλο τον πόλεμο. Αλλά αυτό οδηγεί στην επόμενη ερώτηση.
Οι Βουλευτές και οι υπουργοί που διαφώνησαν με τον Τσίπρα πρέπει να παραιτηθούν από τις θέσεις τους η όχι;
Σε μια δημοκρατία – και αυτό ήταν πάντα η αρχή μου και συχνά θα την βρείτε στα άρθρα μου – οι βουλευτές εκτός από το ότι αντιπροσωπεύουν εμάς, εκπροσωπούν και τις ιδέες τους και τις αρχές τους. Εγώ δεν θέλω τον βουλευτή που με αντιπροσωπεύει πρόβατο, που ακολουθεί την αγέλη ή τον τσοπάνο. Θέλω τον βουλευτή μου ανεξάρτητο με αρχές και προσωπική ιδεολογία που να την σέβομαι. Ο Λαφαζάνης ποτέ δεν έκρυψε τις ιδέες του και γι’ αυτό τον ψήφισαν όσοι τον ψήφισαν. Το να τον αποκαλούν προδότη των ιδεών και του Τσίπρα και να απαιτούν την αποπομπή του, όσοι το κάνουν, αδικούν πρώτα από όλα τον εαυτό τους και την αριστερά που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν. Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι αν ο Τσίπρας αποβάλλει κατ’ οποιοδήποτε τρόπο τον Λαφαζάνη από τη κυβέρνηση ή το κόμμα, χωρίς τη δικιά του συμφωνία, θα έχει κάνει ένα μοιραίο και στην ουσία αντιδημοκρατικό λάθος. Αυτά όμως είναι χαρακτηριστικά μόνο Σαμαράδων, Βενιζέλων και Ποταμάκηδων.
Κανένας από αυτούς τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν «όχι» στον καινούργιο μνημόνιο δεν είπαν ψέματα σε αυτούς που τους ψήφισαν. Είχαν χαράξει τις κόκκινες γραμμές τους και τις είχαν δημοσιοποιήσει. Και δεν πιστεύω ότι κανένας από αυτούς το έκανε με ευκολία και χωρίς τις προσωπικές του τύψεις και εσωτερική πάλη.
Τον τελευταίο καιρό – και ειδικά στο τελευταίο μου άρθρο εδώ στο apopseis.gr – τονίζω συνέχεια ότι το μεγάλο λάθος του Τσίπρα ήταν ότι δεν είχε ξεκαθαρίσει που είναι οι δικές του κόκκινες γραμμές και που είναι οι δικές μας κόκκινες γραμμές. Αυτό το: διαπραγματευόμαστε αλλά μέσα στο ευρώ υπό όποιες συνθήκες, ήταν λάθος και κατ’ εμένα αυτό πληρώσαμε όλοι μας την Κυριακή που μας πέρασε.
Σήμερα πολλοί κλαίνε και φωνάζουν ότι δεν έπρεπε να δεχτεί τα τελεσίγραφα και να φύγει στις 6 το πρωί της Κυριακής. Και ξέρετε κάτι, είμαι σίγουρος ότι αν το είχε κάνει δυο εκατομμύρια Έλληνες θα τον περίμεναν στο αεροδρόμιο να τον αγκαλιάσουν σε μια συγκέντρωση που ούτε ο Καραμανλής με το περίφημο «έρχεται» δεν είχε δει. Αλλά μετά από μια βδομάδα με τις τράπεζες χωρίς την ελπίδα να ανοίξουν και τις συντάξεις να μην πληρώνονται μήπως αυτοί οι ίδιοι τα δυο εκατομμύρια Έλληνες θα τον σταύρωναν; Και με αυτή την ερώτηση ας περάσουμε στην επόμενη δύσκολη ερώτηση.
Ευρώ η δραχμή;
Λυπάμαι αλλά κανένας δεν μου έχει δώσει μια ουσιαστική απάντηση. Πέρα από τις ανόητες τρομολαγνικές απειλές κανένας απολύτως δεν μου λέει τίποτα εκτός από αοριστολογίες. Στη συνέντευξη του τη Δευτέρα ο Τσίπρας μου είπε, σε ελεύθερη απόδοση: «αν πηγαίναμε στη δραχμή ή σε όποιο άλλο νόμισμα πρώτο θα υποτιμούταν πάρα πολύ, και όλοι αυτοί που έχουν βγάλει έξω τα λεφτά τους θα ερχόντουσαν στην Ελλάδα με το υπερτιμημένο ευρώ τους και θα αγοράζαν τα πάντα για μια μπουκιά ψωμί.»
Τώρα εγώ οικονομολόγος δεν είμαι, αλλά με το φτωχό μου μυαλό θα έλεγα ότι εδώ που έχει υποτιμηθεί η ζωή μας, έχουν καταστραφεί οι εξαγωγές και η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων μια υποτίμηση θα ήταν δώρο. Δώρο στις εξαγωγές, δώρο στον τουρισμό που ήδη δουλεύει καλά, δώρο στη ναυτιλία. Όσο γι’ αυτούς που θα έρθουν και θα πάρουν τα πάντα για ένα κομμάτι ψωμί, αφού ρε μεγάλε δεν θα είσαι στον σκλαβοχώρι του ευρώ, το πρώτο που κάνεις είναι να ιδιωτικοποιήσεις τις τράπεζες για να τις πάρεις από τα χέρια του Ντράγκι. Μετά βάζεις ελέγχους στο συνάλλαγμα. Σε συνδυασμό με τις διάφορες λίστες που έχεις, ποιος θα φέρει από το συνάλλαγμα που έχει βγάλει παράνομα για να αγοράσει οτιδήποτε; Θες κι ένα βήμα παραπάνω. Όλοι αυτοί κάτι αφήσαν εδώ. Προχώρα σε δεσμεύσεις περιουσιών μέχρι να πληρώσουν αυτά που βγάλανε. Τι, λες να στεναχωρηθεί η Αγαπημένη και η Πολυάννα γιατί δεν θα έχει συνάλλαγμα να πληρώσει την επόμενη πλαστική της και το σαλέ στην Ελβετία;
Αλλά ούτε αυτοί που μου λένε μένουμε στο ευρώ δεν μου λένε γιατί. Εκτός από προκλητικά να μου λένε ότι θέλουν να προστατεύσουν τη θεσούλα τους, το αυτοκίνητο τους και τους λογαριασμούς τους στη τράπεζα. Σε αυτούς έχω ένα νέο. Είσαστε μειονότητα. Ούτε καν το 20% και με το νέο μνημόνιο θα λιγοστεύσετε κι άλλο.
Λαϊκίζω; Πιθανώς, αλλά ούτε η μια πλευρά ούτε η άλλη μου έχουν δώσει ουσιαστικά επιχειρήματα. Και έχοντας φίλους και συγγενείς ανέργους που τώρα χάνουν τις τελευταίες ελπίδες για δουλειά, έχοντας φίλο άστεγο και ακούγοντας για κόσμο που συνεχίζουν να περιμένουν την εκκλησία για να φάνε, με συγχωρείτε αλλά κάθε δευτερόλεπτο που περνάει μου γίνεται όλο και πιο δύσκολο να χωνέψω γιατί πρέπει να μείνω στο ευρώ. Κι αυτό σαν τις κόκκινες γραμμές έχει μείνει να πλανάται αδιευκρίνιστο σε μια Ευρώπη σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Βλέπετε πως έρχεται τώρα η επόμενη ερώτηση;
Σε ποια Ευρώπη και ποια ευρωζώνη;
Υπάρχει μια πικρή αλήθεια σχετικά με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται και όπως ακριβώς έγινε με την αναγέννηση που η Ευρώπη ζούσε και ανάπνεε σε ρυθμούς Ελλάδας, η Ελλάδα ήταν χαμένη κάτω από τη σκιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτή τη στιγμή και σιγά-σιγά η Ευρώπη ξεσηκώνεται και αυτό έχει πια σταδιακά πιάσει και κάποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Όλοι πια έχουν καταλάβει ότι υπάρχει κάποιο σχέδιο για την Ευρώπη και αυτό που έχουν καταλάβει δεν τους αρέσει καθόλου εκτός κι αν είσαι Ολλανδία ή Λουξεμβούργο. Το όνειρο μιας ολιγαρχίας που εξυπηρετεί όποια συμφέροντα – εγώ δεν αμφιβάλω ότι μπορεί να είναι και ιδεολογικά – είναι η δημιουργία μιας κεντρικής κυβέρνησης με εξουσίες ουσιαστικές, που θα μεταχειρίζονται τα κράτη μέλη σαν επαρχίες ανάλογα με τα συμφέροντα της κεντρικής εξουσίας και χωρίς εθνική κυριαρχία. Φανταστείτε ότι σύμφωνα με αυτό το σχέδιο η Ελλάδα θα είναι ξαφνικά ό,τι είναι το Καστελόριζο, άντε η Θράκη για την Αθήνα. Νομίζω ότι αυτό το παράδειγμα καλύπτει ό,τι άλλο ήθελα να πω.
Η κεντρική Ευρώπη έχει αυτή τη στιγμή ξεσηκωθεί και αυτό συμπεριλαμβάνει και τη Γερμανία, μην ακούτε τι λέει ο κάθε υπουργός η τέως πολιτικός. Ο κόσμος έπαθε σοκ και ταυτόχρονα σιχάθηκε. Η Γερμανία κατάφερε το αδύνατο, να στείλει εκατοντάδες χιλιάδες στην αγκαλιά των ευρωσκεπτικιστών και θα το βρει μπροστά της σύντομα. Και όπως τη περίοδο του μεσοπολέμου όλος αυτός ο ευρωσκεπτικισμός έχει βρει και τον ορατό στόχο που του έλειπε, τη Γερμανία.
Θεωρείτε λοιπόν ότι αυτή η ευρωζώνη και πολύ περισσότερο αυτή η Ευρώπη σας καλύπτει; Αλλά όπως είπα τώρα το μυστικό δεν είναι πια μυστικό και οι αντιδράσεις έχουν ήδη αρχίσει. Αλλά εδώ περνάμε στο πρώτο ερώτημα. Αν η αυριανή κυβέρνηση θα συμμετάσχει σε αυτή την καινούργια ευρωπαϊκή αναγέννηση και θα προσπαθήσει να την κάνει τον δεύτερο γύρο στον πόλεμο που έχει κηρυχτεί η θα δηλώσει απόλυτη υποταγή. Και μετά στο δεύτερο και στο τρίτο ερώτημα. Σέ ένα τέτοιο γύρο δεν θα είναι απαραίτητοι όλοι; Και η Ζωή και ο Λαφαζάνης;
Οπότε πάμε στο τελευταίο ερώτημα για σήμερα. Τσίπρας;
Για να γράψω όλα όσα έγραψα παραπάνω, χρειάστηκε πολύ προσπάθεια ώστε να αποδεσμευτώ από το συναίσθημα που κυριαρχεί μέσα μου τις τελευτέες μέρες. Όλο μου το είναι μου λέει, γιατί ρε γαμώτο. Αξίζουν όλα αυτά για ένα κωλονόμισμα; Και όλες μου οι αναμνήσεις από παιδί, από τη παιδική γειτονιά μου και το σπίτι της γιαγιά μου που με μεγάλωσε στο Νέο Παγκράτι μου ουρλιάζουν, όχι.
Μια γυναίκα που ήρθε κυνηγημένη πρόσφυγας από την Αλεξάνδρεια για να γνωρίσει και να παντρευτεί έναν άλλο πρόσφυγα από την Κωνσταντινούπολη. Που έμεινε χήρα με πέντε παιδιά μωρά όταν ο άντρας της χάθηκε στα βουνά και στην αντίσταση. Που τα μεγάλωσε και μάλιστα τα σπούδασε η θρασύτατη, στην κυριολεξία με μια βελόνα. Που εγώ μεγάλωσα κάτω από τον πάγκο που έκοβε υφάσματα και έκανα τον ιππότη με την πήχη που χρησιμοποιούσε για να μετρήσει πριν κόψει τα υφάσματα. Που έπαιξα σε αλάνες με μια φέτα ψωμί αλειμμένη λάδι και ρίγανη και δεν ήξερα τι θα πει ούτε έμενταλ ούτε ροκφόρ. Που είδα τι σημαίνει, ο μπαμπάς φεύγει για δουλειές και θα λείψει λίγο καιρό και που είδα δάκρυα να αφηγούνται βασανισμούς και φυλακές. Όλα στο σπίτι αυτής της γυναίκας. Πως μπορώ να ανεχτώ για άλλη μια φορά στη ζωή μου να βλέπω τη χώρα μου θύμα και πρόσφυγα στην ίδια τη γη της;
Νομίζω ότι ο Τσίπρας αφού έκανε το λάθος να μη ξεκαθαρίσει που είναι οι δικές του και οι δικές μας κόκκινες γραμμές έκανε κι ένα δεύτερο «λάθος». Σε εισαγωγικά, γιατί το «λάθος» σε αυτή τη περίπτωση είναι υποκειμενική κρίση. Όπως ακριβώς όταν είμασταν παιδιά – που έγραφα και στην αρχή – και διαλέγαμε ομάδες. Θέλησε να γίνει δίκαιος. Κι έτσι αποφάσισε να λειτουργήσει σαν πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων και όχι σαν πρέσβης του «όχι». Κι αυτοί που φωνάζαν πιο δυνατά ήταν αυτοί που έλεγαν μέσα στο ευρώ (μην το μπερδεύετε με αυτό το ανόητο μέσα στην Ευρώπη) και όχι αυτοί που έλεγαν όχι σε αυτό το ευρώ. Μη με παρεξηγήσετε, το όχι πήρε 62%, αλλά πόσο ξεκάθαρο ήταν αν αυτό το 62% ήθελε και να βγει και από το ευρώ;
Το πιθανότερο ήταν ότι η καρδιά του και η συνείδηση του έλεγαν όχι, αλλά η λογική του έλεγε ότι σήμερα θα σε αγκαλιάσουν όλοι οι Έλληνες αλλά μετά από δυο βδομάδες θα σε σταυρώσουν ακριβώς οι ίδιοι για τον απλό λόγο ότι δεν θέλουν να χαλάσουν την όποια βόλεψη τους. Προσπάθησε τουλάχιστον να μαζέψεις δυνάμεις και να ετοιμαστείς για την επόμενη μάχη.
Τώρα υπάρχουν οι δυο πλευρές του νομίσματος. Ποιος άλλος; Ο Μεϊμαράκης, η Ντορούλα, ο Άδωνις, ο Βορίδης, το μπουστάκι η Όλγα, ο Κυριάκος ή ο Πασχάλης της πολιτικής ο Μπακογιάννης; Βαράτε με κι ας κλαίω, ενώ η Ευρώπη θα ζει την Αναγέννηση η Ελλάδα θα ζει τον Μεσαίωνα με τα ποντίκια να σπέρνουν τη πανούκλα. Μη τολμήσει να το διαψεύσει κανένας αλλά το ποντίκι που βρυχάται με το μουστάκι δεν έχανε ευκαιρία στο συμβούλιο του Λαϊκού κόμματος της Κυριακή, να πει στους αντιπάλους μας στη διαπραγμάτευση, τον πιέζω να υπογράψει ό,τι τους φέρετε εσείς, ό,τι πείτε. Ε τότε να ξαναφέρουμε τον Σαμαρά να δώσει στον κολλητό του στη Πειραιώς ό,τι έχει μείνει ακόμα και να βάλλει διόδια μεταξύ τουαλέτας και υπνοδωματίου στα σπίτια μας.
Η Φώφη; Η συνταξιούχος στα πενήντα της που θέλει να κόψει τις πρόωρες συντάξεις; Το παπαγαλάκι του γελοίου καιροσκόπου Βενιζέλου; Κάποτε πίστεψα ότι, δεν μπορεί, κάτι θα είχε πάρει, κάτι θα άλλαζε όταν ερχόταν η ώρα της. Έκανα λάθος. Γνησιά και επάξια διάδοχος του Βενιζέλου.
Ο Ποταμάκης; Αυτός, βήχει ο Τσίπρας και παίρνει τηλέφωνο τον Σούλτς ή τον Γκάμπριελ στη Γερμανία για να μάθει τι πρέπει να κάνει, αν πρέπει να κάνει δήλωση ή πρέπει να φταρνιστεί. Ίσως ό,τι πιο φασιστικό έχει βγάλει η ελληνική πολιτική ζωή και η πιο σκοτεινή πλευρά των πρασινοφρουρών που κυβερνήσαν για μια εικοσαετία.
Τι μας έμεινε; Η Χρυσή Αυγή. Μέχρι τώρα επέμενα και επιμένω ότι το 6-7% της Χρυσής Αυγής ήταν όλα τα ναζιστικά σταγονίδια που πάντα είχε η Ελλάδα και συντηρούσαν τα δυο μεγάλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. τώρα κάθε σταγονίδιο που θα προστίθεται θα είναι αποτέλεσμα αυτού του τρίτου μνημονίου. Εκεί οι ευθύνες του Τσίπρα είναι μεγάλες και ελπίζω να σκεφτεί κάτι να τους πολεμήσει. Είναι οι μόνοι που κερδίζουν με όλα αυτά τα «ναι».
Άκουγα με απελπισία κάποιο από αυτά τα κοινωνικά παράσιτα να λέει από το βήμα της Βουλής ότι είναι μεροκαματιάρης. Τώρα αν ο μπράβος και ο κάθε Κασιδιάρης, για να μη πω ο μαχαιροβγάλτης δολοφόνος, θεωρούνται μεροκαματιάρηδες …τι να πω!!! Η ελληνική δικαιοσύνη θα αποφασίσει.
Έτσι μας μένει μόνο ο Τσίπρας. Εκτός …εκτός αν για άλλη μια φορά επαναληφθεί η ιστορία και αυτό που άκουσε η γενιά μου από το στόμα του Ανδρέα Παπανδρέου, το mea culpa το ακούσουν οι νεότεροι από το στόμα του Τσίπρα.
Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι, όχι μόνο ο Τσίπρας, αλλά κι εμείς θα σταθούμε αντάξιοι τον περιστάσεων και θα κάνουμε την ήττα μια χαμένη μάχη σε ένα πόλεμο που δεν έχει τελειώσει.
******************************************************************
Αλέξη η αποπομπή και η παραπομπή είναι από τις μαύρες σελίδες της αριστεράς (θυμήσου ότι ακόμα κι ο Βελουχιώτης ήταν μόνιμα σε παραπομπή) και δεν ανήκουν σε ένα πραγματικό αριστερό.
******************************************************************
Άδωνι είσαι χυδαίος και σταμάτα να λες αυτά που λες στις καφετέριες, θα έρθει κάποια στιγμή που κάποιος δεν θα αντέξει!
******************************************************************
Ντορούλα, από πού σε κρατάει; Ο Βαγγέλας εντάξει έχει οικόπεδα, εσύ;
******************************************************************
Για άλλη μια Παρασκευή παρέα μου κρατάει ο Θάνος Ραφτόπουλος με ένα σκίτσο του.
******************************************************************
Στη φωτογραφία, τι να σκέφτεται άραγε;
