γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Γροθιά στο στομάχι κάθε δημοκράτη πολίτη αυτής της χώρας ήταν η φωτογραφία με την κρεμασμένη πινακίδα στον λαιμό του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, που τραμπούκοι τον κρατούσαν ακινητοποιημένο και από τις δύο πλευρές. Η εικόνα αυτή παρέπεμπε ευθέως σε ανάλογες που αποτυπώθηκαν στη ναζιστική Γερμανία ή στην κομμουνιστική Κίνα της πολιτιστικής επανάστασης του Μάο. Αναμφίβολα, συνιστά μια πράξη του πλέον ωμού και βάρβαρου ολοκληρωτισμού, από εκείνες που πιστεύαμε ότι είχαν εκλείψει δια παντός, μετά από τόσα χρόνια ομαλού δημοκρατικού βίου. Λαθέψαμε, όμως, οικτρά…
Το περιβόητο αυγό του φιδιού, προφανώς, συνεχίζει να εκκολάπτεται και σε άλλες φωλιές, πέραν εκείνης της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, που η συντεταγμένη πολιτεία έστειλε ως όφειλε στη φυλακή. Το επεισόδιο της ΑΣΟΕΕ καταδεικνύει ότι η αρρώστια του φασισμού βρίσκει πολλούς τρόπους να εκδηλωθεί, όταν η κοινωνία, οι θεσμοί, ο πνευματικός κόσμος κλείνουν τα μάτια σε επαναλαμβανόμενα αρρωστημένα φαινόμενα. Γιατί αυτό συμβαίνει με τα ελληνικά πανεπιστήμια για πολλές δεκαετίες. Στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης προοδευτικότητας αφήσαμε ανεξέλεγκτες ομάδες ταραχοποιών, που ασκούν βία και τρομοκρατία εναντίον των συμφοιτητών τους, των καθηγητών και των διοικητικών υπαλλήλων.
Ο κατάλογος των συμβάντων είναι ατελείωτος. Βιαιοπραγίες κατά καθηγητών, κτίσιμο των θυρών στην αίθουσα που συνεδριάζουν οι καθηγητές, καταλήψεις των πανεπιστημιακών κτιρίων και εκτεταμένες ζημιές, εγκατάσταση εντός των ΑΕΙ ξένων προς τα ιδρύματα “ενοίκων”, διενέργεια παράνομου εμπορίου από μικροπωλητές, διακίνηση και χρήση ναρκωτικών ουσιών κ.ο.κ. Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η δράση αυτή σχεδόν απέκτησε τον χαρακτήρα της… κανονικότητας, καθώς τα αρμόδια υπουργεία όμνυαν στην ανάγκη διαφύλαξης αυτής της ελληνικής ιδιοτυπίας, κάτι σαν ένα επαναστατικό φολκλόρ!
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εκλέχθηκε με ξεκάθαρη δέσμευση ότι θα καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου, και αυτή της η εξαγγελία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καθαρή εντολή που έλαβε από την κοινωνία. Οι πολίτες όχι μόνο είναι έτοιμοι να δεχθούν αυστηρά μέτρα περιορισμού των φαινομένων της βίας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά απαιτούν να επιστρέψουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε μια φυσιολογική λειτουργία. Χωρίς αμφιβολία, όλο το προηγούμενο διάστημα έγιναν αρκετά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, όπως η κατάργηση του άσυλου της ανομίας. Παρ’ όλ’ αυτά, το πρόβλημα παραμένει και είναι μεγάλο, όπως έδειξε τόσο το ίδιο το επεισόδιο της ΑΣΟΕΕ, όσο και οι αντιδράσεις στα προτεινόμενα μέτρα της κυβέρνησης.
Το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρύτανης δεν ανέφερε τις λεπτομέρειες του επεισοδίου, αλλά τις πληροφορηθήκαμε από την ανάρτηση των “κανίβαλων”, που μάλιστα επαίρονταν για το κατόρθωμά τους, υποδηλώνει ότι ο φόβος βασιλεύει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Το ίδιο προκύπτει και από την αντίδραση της Συνόδου των Πρυτάνεων στις κυβερνητικές προτάσεις για αστυνόμευση των πανεπιστημιακών χώρων και εφαρμογή διαδικασιών περιορισμού εισόδου και εξόδου σε αυτούς από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία. Η άρνηση στο αυτονόητο, με μια επιχειρηματολογία που έχει αποτύχει παταγωδώς τα προηγούμενα χρόνια, συνιστά ξεκάθαρη εκδήλωση του φόβου. Φόβος για τις πιθανές αντεκδικήσεις από τους πυρήνες των μπαχαλάκηδων, αλλά και κάποιων οργανωμένων κομματικών νεολαιών, που θεωρούν τα πανεπιστήμια τσιφλίκι τους και χώρο στρατολόγησης νέων μελών. Αλλά και φόβο απέναντι στην αλλαγή, ακόμη κι αν αυτή επιδιώκει να γιατρέψει χρόνιες παθογένειες.
Κι όμως, ο στόχος είναι απλώς να δημιουργηθούν οι ομαλές συνθήκες φοίτησης, διδασκαλίας και έρευνας που ισχύουν σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου. Χωρίς, όμως, την ενεργό συμμετοχή των ίδιων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, καμία αλλαγή δεν έχει μέλλον, όποια κι αν είναι η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης. Για τον λόγο αυτό, είναι καιρός ο καθένας να αντιληφθεί τις ευθύνες του και να πάψει να κρύβεται πίσω από την δύναμη της αδράνειας.
