γράφει ο Κωνσταντίνος Μαργαρίτης.
Η καθημερινότητα των πολιτών και οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, θα αποτελέσουν τις προτεραιότητες της κυβέρνησης, στο προσεχές διάστημα.
Η κυβέρνηση επιθυμεί να επαναφέρει τη πολιτική στο προσκήνιο,αλλά η προεκλογική περίοδος για τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές,πολώνουν το κλίμα. Η ανεργία, η χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η εισροή κεφαλαίων για τα δημόσια έργα, καθιστούν το επόμενο διάστημα γόνιμο και ελκυστικό. Τα κόμματα οφείλουν να συνεργαστούν και να πετύχουν τις καλύτερες δυνατές λύσεις για τη κοινωνία.
Η απουσία ευρωπαϊκής ατζέντας και η έλλειψη διαλόγου για το «μέλλον της Ευρώπης», είναι άκρως ανησυχητική.
Οι εταίροι-δανειστές παρακολουθούν όλες τις κινήσεις στο εσωτερικό της χώρας μας, έτοιμοι να παρέμβουν αν διαπιστώσουν αστοχίες και παραλείψεις. Είναι επιτακτική ανάγκη η εισροή κεφαλαίων, που θα δώσουν ώθηση στο «επιχειρείν» και θα βελτιώσουν τα ποσοστά ανεργίας.
Οι διεθνείς σχέσεις είναι κίνητρο για την εξωστρέφεια, αλλά απαιτείται σύγχρονο management και αντίληψη των «νέων δεδομένων», που απογειώνουν την οικονομία. Η έβδομη τέχνη, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας «βαριάς» βιομηχανίας, που προϋποθέτει ευέλικτους χειρισμούς και ταχύτατα αντανακλαστικά.
Οι κυβερνήσεις επέτρεψαν στον ιδιωτικό τομέα να συσσωρεύσει αλόγιστα χρέος και να προκαλέσει την κρίση.
Η κρίση προκλήθηκε γιατί υπήρξε συσσώρευση χρέους την οποία αγνόησαν οι αρχηγοί των κρατών. Ενώ οι οικονομικοί αναλυτές ανησυχούσαν για τις ασυμμετρίες στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών, ο πραγματικός κίνδυνος δεν βρισκόταν στις καθαρές χρηματοδοτικές ροές μεταξύ των κρατών, αλλά στις ακαθάριστες ροές.
Όπως αναφέρει η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS), οι συγκεκριμένες διασυνοριακές χρηματοοικονομικές απαιτήσεις τριπλασιάστηκαν από τα 10 τρις. δολάρια σε πάνω από 30 τρις. δολάρια από το 2000 ως το 2008, μια αύξηση μεγαλύτερη από τις καθαρές ροές.
Με την τεράστια διασυνοριακή πιστωτική ανάπτυξη, ήρθε και τεράστια εγχώρια πιστωτική ανάπτυξη. Αξίζει να τονιστεί, ότι αυτή η ανάπτυξη αφορούσε κυρίως ιδιωτική πίστωση, οι κυβερνήσεις δεν ήταν ιδιαίτερα ασύδοτες, αν και κάποιες είχαν το βάρος παλιότερων χρεών και γενικότερα σε περιόδους κρίσεων τα χρέη καταλήγουν ούτως ή άλλως σε δημόσιους ισολογισμούς.
Η αύξηση του ιδιωτικού χρέους είναι επιβλαβής για την οικονομική ανάπτυξη και αποτελεί δείκτη μιας επικείμενης οικονομικής κρίσης. Στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, η δημοσιονομική τόνωση αντιστράφηκε και η νομισματική τόνωση δεν έφτασε ποτέ στα άκρα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις αποσύρθηκε πρόωρα. Το αποτέλεσμα ήταν πιο αργή ανάπτυξη και χαμηλότερη οικονομική δραστηριότητα από ότι θα ήταν εφικτό.
Η εκτίμηση για τις ΗΠΑ, σε έρευνες που έγιναν, έδειξαν ότι το εθνικό προϊόν που χάθηκε, ήταν επειδή η οικονομία αφέθηκε για πολύ καιρό κάτω από την πλήρη απασχόληση που αντιστοιχούσε στο 50% του προϊόντος μιας χρονιάς.
Έμπειροι οικονομολόγοι τονίζουν, ότι οι οικονομικές κρίσεις τείνουν να ενισχύουν την ακροδεξιά και να διαβρώσουν το πολιτικό κέντρο. Η πολιτική αβεβαιότητα, μπορεί να συμβάλλει στην αργή ανάκαμψη μετά από κρίσεις.
Από το 2005 ως το 2011, το μερίδιο του ΟΟΣΑ, στην παγκόσμια οικονομία, που λαμβάνει υπόψη τις διαφορές στο κόστος ζωής, έπεσε από 60% στο 50%.
Το μέλλον της Ευρώπης θα έχει πολλούς κλυδωνισμούς. Οι ηγέτες των κρατών-μελών καλούνται να ξεπεράσουν «τεχνητές αγκυλώσεις» ,εγωισμούς και να δημιουργήσουν ένα ισχυρό μέτωπο ενάντια σε όσους επιθυμούν τη διάλυση της Ευρώπης.
Οι προκλήσεις είναι μπροστά μας και οι λαοί δεν έχουν άλλη υπομονή.
