Κατά πόσο λοιπόν οι σύμμαχοί μας είναι ικανοί και πρόθυμοι να συνδράμουν σε μια ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύγκρουση;
Την ικανότητά τους μπορούμε να την εξετάσουμε αφού είναι ανάλογη με το μέγεθος της στρατιωτικής τους παρουσίας στην περιοχή. Την προθυμία τους όμως δεν μπορούμε να την προβλέψουμε αφού εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την εκτιμήσουμε βασιζόμενοι κυρίως στα συμφέροντα που έχουν στη γείτονα χώρα στην Μέση Ανατολή στο Αιγαίο και στη Κύπρου.
Όσον αφορά τους Ευρωπαίους, πριν ένα μήνα επιτροπή του Γερμανικού κοινοβουλίου έβγαλε πόρισμα ότι ο στρατός της Γερμανίας δεν έχει δυνατότητα επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας, συμπεριλαμβανομένης και της άμυνας της χώρας. Η Ιταλία από την άλλη τα μάζεψε και έφυγε με την πρώτη Τουρκική πρόκληση στην ΑΟΖ της Κύπρου, ενώ για το ίδιο θέμα το Ηνωμένο Βασίλειο κρατά σιγή ιχθύος. Οι υπόλοιπες χώρες της Ένωσης δεν μπαίνουν καν στη συζήτηση από θέμα δυνατοτήτων αλλά και προθέσεων.
Η μόνη δύναμη της ΕΕ που φαίνεται μέχρι στιγμής να διαφοροποιείται είναι η Γαλλία. Ο πρόεδρος Μακρόν έχει δείξει ότι αντιλαμβάνεται για τη χώρα του έναν πιο ενεργό ρόλο στο κόσμο και προσπαθεί να αναβαθμίσει την παρουσία της στην Αν. Μεσόγειο, αφού εκτός απ’ το ενεργειακό βλέπει την Κύπρο και την Ελλάδα ως βάσεις για μελλοντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή. Η νέα αυτή κατεύθυνση φάνηκε, όταν στις παρενοχλήσεις της Τουρκίας σε γεωτρύπανο της TOTAL στην Κυπριακή ΑΟΖ, η Γαλλία απάντησε στέλνοντας πολεμικά πλοία. Μάλιστα δεν έμεινε μόνο εκεί, αλλά αναβάθμισε σημαντικά την αμυντική συμφωνία με την Κύπρο αποκτώντας βάσεις στο νησί.
Παρόλο που βρίσκονται θεωρητικά πολύ πιο μακριά απ’ τους Ευρωπαίους, οι ΗΠΑ παραμένουν προς το παρόν η μοναδική χώρα που εγγυάται την ειρήνη μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου και Τουρκίας, όπως συνέβη και στη περίπτωση των Ιμίων το 1996, καθώς με τον 6ο στόλο και τις στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα και την Τουρκία έχουν σταθερή και ισχυρή στρατιωτική παρουσία στην περιοχή. Για τις ΗΠΑ η Ελλάδα παίζει το πολύ σημαντικό ρόλο της απώθησης των Ρώσων απ’ την Μεσόγειο ενώ αποτελεί και σημαντική βάση για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή.
Όσον αφορά το Ισραήλ και την Αίγυπτο και τη στρατηγική συνεργασία που έχουμε, οι χώρες αυτές αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα στη Μέση Ανατολή και το τελευταίο που επιθυμούν είναι μία σύγκρουση με την Τουρκία. Βέβαια για το Ισραήλ δεν είναι προς το συμφέρον του η κυριαρχία της Τουρκίας στην Αν. Μεσόγειο αφού έτσι θα περικυκλωθεί κι από τη θαλάσσα.
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ποιοι σύμμαχοι είναι πραγματικά αυτοί που βρίσκονται σε θέση να μας υποστηρίξουν και να μην αποπροσανατολιζόμαστε ενθουσιασμένοι από δηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης η οποίες μένουν μόνο στα λόγια.
En Marche και God bless.
